Wraak nemen voor beginners

13. Friday night, bitchfight

Een beste vriendin is iemand...
...die opkomt voor zichzelf.

-

Miezerregen valt op me neer als ik de straat van de familie Van Eersel in strompel. Het is ijskoud buiten en ik heb het hele eind gelopen. Normaal gesproken beschouw ik de drie kilometer tussen mijn huis en dat van Maxime niet als veel, maar daar denk ik inmiddels anders over. Waarom doe ik dit ook alweer?

"Donna, wacht!" klinkt het ergens achter me. Is dat Jelmer?

Ik draai me om en zie Jelmer op me af komen rennen. Zijn wangen zijn rood – vast vanwege het rennen – en in zijn handen heeft hij een dik fleecevest. Of nee, bij nader inzien blijken het niet zijn handen te zijn, maar die van Mette. Ze zit op zijn rug.

"Stelletje mafkezen," reageer ik. "Wat doen jullie hier?"

"Nee, dat moet jij zeggen. Jij rende zonder jas ineens de deur uit." Jelmer steekt me het vest toe.

Oh verrek, dat verklaart natuurlijk waarom het zo koud is dat ik onderweg af en toe dacht in Siberië terechtgekomen te zijn. Dankbaar wikkel ik mezelf in het dikke, felrode vest. "Wat komen jullie doen?"

"Wat ga jij doen?" kaatst Jelmer terug terwijl hij Mette weer met beide benen op de grond neerzet.

"Ik ga met Maxime praten. Dat wilde je toch zo graag? En met alle respect, maar ik wil jullie er niet bij hebben. Dit is iets tussen haar en mij."

Jelmer knikt begrijpend. "Wij verstoppen ons daar wel even." Hij wijst op het speeltuintje dat in het midden van de straat prijkt.

Met tegenzin laat Mette zich meevoeren naar het overdekte gedeelte onder de glijbaan. Die had duidelijk gehoopt op wat meer sensatie.

Zelf haal ik diep adem voordat ik op de voordeur van de Van Eersels af stap. Hier ben ik al zo vaak geweest dat ik nog net geen eigen sleutel heb. Ik kan zelfs de geur die binnen hangt al ruiken, alleen maar omdat ik die zo goed ken. Waar zijn die oude tijden heen? Nu is mijn kans om ze te herstellen. Met mijn laatste restje moed druk ik op de bel.

Het duurt even voordat er van binnen gestommel klinkt. Door het matglas in de voordeur kan ik zien hoe de deur van de gang geopend wordt en er een gestalte door verschijnt. Pas als de deur geopend wordt, kan ik zien wie het is. En dat bevalt me niks. Het is Faye.

"Zo, woon jij hier tegenwoordig ook al?" kan ik niet laten hatelijk op te merken.

Verveeld hangt Faye tegen de deurpost. De lange blonde haren die anders altijd over haar rug golven, zitten nu stevig in een knalroze handdoek boven op haar hoofd gedraaid. "Wat kom je doen, Donna? Maxime en ik houden een beauty-avondje. Je komt erg ongelegen."

"Zo ongelegen dat Maxime zelf de deur niet open kan maken?"

"Inderdaad," antwoordt de trut voor mijn neus zelfgenoegzaam. "Ze geniet op dit moment namelijk van een voetenbadje."

"Faye?" klinkt een vertrouwde stem van binnen. "Wie is dat?"

Faye lacht gemeen naar me voordat ze antwoordt. "Niemand. En ze gaat net weg."

"Dat bepaal jij niet. Ik wil Maxime spreken."

"Dan zul je eerst langs mij moeten."

"Prima." Ik heb wel vaker geweld moeten gebruiken om mijn doelen te bereiken en deze keer doet ik het met plezier. Ik aarzel geen seconde en haal Faye onderuit met een ouderwetse tackel.

Helaas is haar reactievermogen sneller dan het mijne. Voordat ik het weet, lig ik bovenop haar. Gevolg is wel dat ze geen kant op kan. Heb ik er toch nog profijt van dat ik een normaal figuur heb in plaats van die uitgemergelde modellenstijl van haar.