Jordan Hemmings voedt haar dochtertje Jackie in haar eentje op, omdat de vader haar heeft verlaten, maar hij heeft spijt en wil helpen met het opvoeden van Jackie. Jordan moet gaan kiezen en als het lijkt dat het allemaal weer goed gaat, komt ze er...
"Ik kan het niet vertellen.." Mompelt Thomas terwijl hij naar zijn handen kijkt.
"Hoezo niet?" Vraag ik. "Ik laat jou Jackie zien, ik laat je haar vast houden, ik zeg haar naam, ik laat jou in haar leven zodat je toch nog een vader kunt zijn en jij verteld niet waarom je me verliet? Hoe zwak kun je zijn Thomas." Zeg ik verdrietig en de tranen stromen langzaam over mijn wangen. Ik sla mijn armen wat strakker om Jackie heen en druk een kus tegen haar kruin.
Thomas' hand wrijft over mijn schouderblad en ik sla hem weg. "I-Ik kon het niet aan.. Ik zou een slechte vader worden.." Fluistert hij.
"Hoezo? Waarom denk je dat? Je bent geweldig met kinderen en ik weet zeker dat je ook geweldig bent met je eigen kind. Je moet niet zo onzeker zijn." Zeg ik snikkend.
Thomas schudt zijn hoofd en staat op. Hij gaat voor het raam staan en legt zijn handen voor zijn gezicht.
"Kom hier." Zeg ik zacht. Ik zucht zacht als hij niet reageert. Ik sta op met Jackie in mijn armen en ga achter Thomas staan.
Thomas snikt luidt.
Ik draai hem voorzichtig om en sla een arm rond zijn middel. Ik voel meteen zijn armen rond mij heen en voel me meteen veilig.
"Het spijt me zo.." Zegt hij huilend.
Ik begin ook te huilen en druk Jackie stevig tegen me aan.
Thomas trekt een beetje terug en legt zijn hand op Jackie's hoofdje. "Ze snapt er niks van.." Fluistert hij.
Ik glimlach kleintjes. "Misschien maar beter ook.."
Thomas knikt en neemt Jackie van me over als ze begint te huilen. Hij wiegt haar wat heen en weer, waardoor ze rustig wordt.
Ik kijk toe en veeg mijn tranen weg. Ik vraag me wel eens af hoe mijn leven eruit zou zien als ik Jackie niet had. Het zou sommige dingen veel beter maken, maar ik kan me geen leven zonder haar voorstellen. Ze is mijn alles en ze heeft me zoveel goede momenten gegeven.
"Mag ik zometeen wandelen met haar?" Vraagt Thomas als Jackie bijna in slaap valt tegen zijn borst. Het ziet er heel schattig uit, zo'n kleine baby tegen een grote, brede borstkas.
"Uh, ja.." Mompel ik.
"Je mag wel mee hoor." Zegt hij glimlachend als hij mijn moeilijke gezicht ziet.
Ik knik en glimlach kort. "Je hebt haar al laten stoppen met huilen. Je bent er goed in." Zeg ik.
Thomas glimlacht trots en druk een kus tegen haar hoofdje.
Ik pak mijn mobiel en maak een foto van hem. "Geef haar nog eens een kusje." Zeg ik en maak een foto op het moment dat hij haar een kus geeft.
Hij kijkt me fronsend aan.
"Ik dacht dat je het wel leuk zou vinden om met haar een foto te hebben.." Zeg ik ongemakkelijk.
"Ja, ja tuurlijk!" Zegt hij vrolijk. "Wil je ze naar me toe sturen?"
Ik knik en stuur ze meteen door.
"Mogen ze op Internet?" Vraagt hij.
"Ja, ik heb zelf ook een paar foto's op internet gezet. De meeste zijn dat ze op haar buikje ligt, want ik wil niet dat ze heel beroemd wordt of zo dus dan maar vaak zonder gezicht." Zeg ik.
"Snap ik." Zegt hij begrijpend.
"Maar.. Hoe gaan we het doen met opvoeden? Ik kan haar echt geen dag alleen laten.." Zeg ik zacht.
"Dat komt wel goed. Ik kan gewoon overdag langs komen en anders blijf ik slapen in de logeerkamer of jij blijft hier slapen in de logeerkamer." Zegt hij.
Ik knik glimlachend. Ik ben altijd met Jackie geweest, sinds ze geboren is ben ik elke keer bij haar geweest behalve toen ik naar school moest en dat waren maar een paar uurtjes en dat was al moeilijk.
"Zullen we gaan wandelen?" Vraagt Thomas.
Ik knik en we lopen naar beneden. Ik neem Jackie van Thomas over en leg haar in de kinderwagen, waardoor ze meteen begint te huilen. Ik trek het dekentje over haar lichaampje heen en trek bij mezelf een jas aan.
"Sssh.." Fluistert Thomas en wrijf over haar buikje.
"Ze moet altijd huilen als ze in de kinderwagen ligt en ze stopt pas als we aan het lopen zijn." Zeg ik en geef zijn jas aan hem. Ik wieg de kinderwagen wat heen en weer.
Thomas trekt zijn jas aan en opent de deur, zodat ik de kinderwagen naar buiten kan duwen en hij de deur daarna weer dicht kan doen.
Ik zet een stap opzij en kijk naar Thomas. "Wil je duwen?" Vraag ik.
Hij kijkt me stralend aan en knikt meteen. Hij duwt de kinderwagen en kijkt trots voor zich uit.
"Je lijkt nu al een echte papa." Zeg ik giechelend.
Thomas kijkt me grijnzend aan. "Ik ben ook een echte papa." Zegt hij trots.
Ik schud glimlachend mijn hoofd en we lopen een rondje.
"Hè!" Gilt iemand, waardoor we omkijken.
🌸🌸🌸
Hey kinders van me!
Sorry voor zo'n flut hoofdstuk, ik heb opeens niet zo'n goed gevoel over dit boek meer, maaar er is wat anders wat héél belangrijk is!
