Ο Σπαστικός Καθηγητής Μου

Παλι εσυ;

Όταν έφτασα στο σχολείο είχε ήδη αρχίσει η δεύτερη ώρα, όποτε αποφάσισα να μην μπω στην τάξη για να αποφύγω το κήρυγμα του καθηγητή της βιολογίας.

Έτσι έκατσα στο πίσω μέρος του σχολείου και έβγαλα το κινητό μου περιμένοντας το κουδούνι να χτυπήσει.

Άνοιξα το άλμπουμ φωτογραφιών μου στο κινητό και άρχισα να κοιτώ αφηρημένα τις αμετρειτες φωτογραφίες μου.

Σκρινσοτς με quotes και ρούχα από διαφορά sites,
Φωτογραφίες με τα κορίτσια, φωτογραφίες από τις διακοπές μου στην Ελλάδα.

Κάπως έτσι κοιτούσα αφηρημένα περνώντας γρυγορα τις εικωνες ώσπου το βλέμμα μου σταμάτησε σε μια συγκεκριμένη φωτογραφία.

Μια φωτογραφία που είχα ξεχάσει μέχρι και την ύπαρξη της.

Ήταν μια selfie που απεικόνιζε εμενα να φιλάω το μάγουλο ενός αγοριού.

Τα πράσινα μάτια του κοιτούσαν την κάμερα και τα χείλη του με το ασημένιο κρυκακι στην άκρη τους ήταν καμπυλομενα σε ένα τέλειο χαμόγελο.

Γέλαγε, γέλαγε σχοιματιζοντας στα μάγουλα του λακακια.

Αυτά τα καταραμένα λακακια που κάποτε είχα αγαπήσει τόσο πολύ.

Με μια βαθιά ανάσα κατάπια τον κόμπο που είχε σχηματιστεί στο λαιμό μου.

Η εικόνα του Λουκ ήταν ένα από τα λίγα πράγματα που δεν άντεχα.

Έκλεισα το κινητό μου απότομα.

Όχι Λούσι δεν θα κλάψεις.

Είπα στον εαυτό μου αποφασιστικά.

ΝΤΡΙΙΙΙΙΙΙΙΙΝ

Άκουσα το κουδουνι και πετάχτηκα πάνω αρχίζοντας να τρέχω προς την μπροστά αυλή για να βρω τους φίλους μου.

Τους χρηαζομουν τόσο αυτή τη στιγμη.

"Παιδιά!" Φώναξα τρέχοντας ακόμα ποιο γρήγορα μόλις τους εντόπισα.

Η Χάνα ήρθε προς το μέρος μου με τους άλλους να την ακολουθούν.

"Που ήσουν ρε;" ρώτησε καθώς με αγκάλιαζε.

"Απλά παράκοιμήθηκα λιγο, ξέχασα να βάλω ξυπνητήρι.

Δεν ξέρω γιατί δεν τους είπα για εκείνον τον τύπο στο δρόμο, φίλοι μου είναι τους λέω τα πάντα, απλά επέλεξα να μην το κάνω...