Ο Σπαστικός Καθηγητής Μου

Ξανα

Τα μάτια μου άνοιξαν απότομα. Το δωμάτιο ήταν σκοτεινό και έτσι δεν μπορούσα να δω πολλά. Το κεφάλι μου πονούσε και αισθανόμουν α το σώμα μου αδύναμο.

Τι είχε συμβεί ;

Τα μάτια μου άρχισαν σιγά σιγά να προσαρμόζονται στο σκοτάδι και άρχισα να ξεχωρίζω τα αντικείμενα γύρω μου. Βρισκόμουν σε μια κρεβατοκάμαρα, δεν ήταν μεγάλη, μέσα μπορούσα να διακρίνω μόνο τα απαραίτητα. Ένα διπλό κρεβάτι, στο οποίο ήμουν ξαπλωμένη, μια ντοτλαπα ένα κομοδίνο και δυο πόρτες, οι κουρτίνες στο παράθυρο ήταν τραβηγμένες μα μπορούσα να διακρίνω πως έξω ήταν ακόμη σκοτάδι.

Τι είχε συμβεί ;

Επανέλαβα την ερώτηση μέσα στο κεφάλι μου.

Που είμαι ;

Ποιος με εφεεε εδώ ;

Οι ερωτήσεις άρχισαν να γεμίζουν το μυαλό μου αναζητώντας απαντήσεις που αδυνατούσα να δώσω. Και τότε, τα μάτια μου έπεσαν στη φιγούρα που ήταν ξαπλωμένη δίπλα μου, και οι αναμνήσεις έσκασαν σαν βόμβα μέσα στο κεφάλι μου.

Πήγα στα παρασκήνια, εκεί με περίμενε ο Ντέιβιτ, τα αγόρια έφυγαν για να συναντήσουν τις άλλες, μήνα με μόνοι. Κοίταξα τον Ντέιβιτ και ξεστόμισα τις σκέψεις μου πριν προλάβω να συγκρατήσω τον εαυτό μου,

Γύρισα ολόκληρο το σώμα μου για να αντικρίσω την γυμνή πλάτη του άντρα που βρισκόταν ακριβως δίπλα μου...

«Δεν θέλω να σε κοροϊδεύω Ντέιβιτ, είσαι υπερβολικά καλός για να στο κάνω αυτό...»

Τα μάτια μου περιπλανήθηκαν στα σγουρά κάστανα μαλλιά του, στον τρόπο που η γυμνασμένη πλάτη του ανεβοκατέβαινε γαλήνια καθώς ανάσαινε...

«... Γι' αυτό το λόγο πιστεύω πως πρέπει να ξέρεις την αλήθεια, και η αλήθεια είναι πως... πως είμαι ερωτευμένη... με κάποιον άλλο...»

Το χέρι μου άρχισε να κινείτε προς το μέρος του χωρίς να το ελέγχω, δεν ήθελα να το ελέγξω έτσι κι αλλοιώς, μα σταμάτησε απότομα πάνω από τον ώμο του όταν οι τελευταίες αναμνήσεις που είχα καταλάγιασαν μέσα μου.

Ο Ντέιβιτ να με κολλάει με δύναμη πάνω στον τοίχο, το σώμα του επάνω στο δικό μου τόσο δυνατά που αδυνατούσα να πάρω ανάσα, η οργή να παραμορφώνει το άλλοτε όμορφο πρόσωπο του, τα χείλη του να προσπαθούν να επιβληθούν βίαια στα δικά μου, τα χέρια του να μην με αφήνουν να φύγω, οι μάταιες προσπάθειες μου να απελευθερωθώ.

Δεν μπόρεσα να σταματήσω τα δάκρυα που άρχισαν να μαζεύονται στα μάτια μου

Ο Τζον να επιτίθεται στον Ντέιβιτ, ο Τζον και ο Ντέιβιτ να παλεύουν, ο Τζον να τρέχει προς το μέρος μου...

Σκοτάδι.

Ένας λυγμός ξέφυγε από τα χείλη μου, σαν ψίθυρος, μα ήταν αρκετός για να κάνει τον κύριο Γκρέι να τιναχτεί από τον ύπνο του και να γυρίσει με μιας προς το μέρος μου.

Με κοίταξε με αυτά τα κάστανα μάτια που τόσο μου άρεσαν και με εκνεύριζαν ταυτόχρονα. Είδα μέσα τους ανισηχοια και στοργή.

Έπειτα με αστραπιαίες κινήσεις με έφερε κοντά του περνώντας με μια ζέστη αγκαλιά που δεν έμοιαζε σε τίποτα με του Ντέιβιτ ή του Λουκ ή κανενός άλλου.

Δεν ξέρω πόση ώρα μείναμε έτσι, κάποια στιγμή ο Τζον μίλησε χωρίς να σταματήσει να με κρατάει σφιχτά.

«Στο φεστιβάλ...» η καρδιά μου σφίχτηκε, «σε έψαχνα γιατί ήθελα να σου πω κάτι.» Η φωνή του ήταν απαλή σαν ψύθιρος μα τα λόγια του ακούγονταν δυνατά και πεντακάθαρα.

«Τι ;» Ρώτησα βραχνά.

«Θέλω να προσπαθήσουμε...»

Το κεφάλι μου τινάχτηκε απότομα σπάζοντας την αγκαλιά μας και σταματώντας τα λόγια του. Τον κοίταξα ξανά μέσα στα μάτια προσπαθώντας να καταλάβω εάν έλεγε ψέματα ή αλήθεια. Η απάντηση βρισκόταν μέσα τους.

Άνοιξε τα χείλη του να συνεχίσει μα δεν χρειαζόταν. Έφερα τα χείλη μου πάνω στα δικά του ως απάντηση. Αισθάνθηκα τους μύες του σώματος του να σφηγκονται από έκπληξη, μα μια στιγμή αργότερα ανταπέδωσε το φιλί με το πάθος και την ορμή του πρώτου μας.

Βαθιά μέσα μου ήξερα πως κάποια στιγμή όλα θα τελείωναν, μα εκείνη η στιγμή δεν ήταν τώρα, και μέχρι να ερχόταν εγώ θα προσπαθούσα για εκείνον όπως και εκείνος για εμένα.

####

🐺