Ο Σπαστικός Καθηγητής Μου

Μαυρη μηχανη

Αν και αισθάνομαι πως η καρδιά μου έχει σπάσει δεν έχω χύσει ούτε ένα δάκρυ. Δεν το θεωρώ σωστο να κλαψω για κάτι που στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ποτέ.

Γιατί ότι και αν ένιωσα γι' αυτόν στην πραγματικότητα δεν το έμαθε ποτέ. Και τι σημασία έχουν τα αισθήματα άμα δεν τα ξέρει ο άνθρωπος για τον οποίο τα νοιωθεις;

Δεν βρήκαμε ποτέ πραγματικά χρόνο να μιλήσουμε, να εκφραστούμε. Μόνο ξεκλεψαμε λίγες στιγμές από τις ζωές μας.

Οι σκέψεις αυτές με γέμισαν θλίψη. Μα φαντάζομαι πως μερικές φορές η αλήθεια πονάει.

Η πόρτα μου χτυπάει και έπειτα ανοίγει απαλά, κάνοντας έναν χαρακτηριστικό ήχο.

"Λούσι παιδί τι κανείς το κρεβατι σου; Γιατί δεν διαβάζεις;" η φωνή της μητέρας μου είναι σοβαρή. Γυρίζω το βλέμμα μου να την αντιμετωπίσω. Τα χέρια της είναι στους γοφούς της και τα γαλάζια μάτια της με κοιτάζουν αποδοκιμαστικά.

"Συγγνώμη μαμά. Δεν είχα όρεξη."

"Το ξέρεις πως αυτό δεν είναι δικαιολογία. Τι έχουμε πει; Και το σπίτι να καίγατε..."

"Δεν σταματάμε να διαβάζουμε." Ολοκληρώνω με κάποιον εκνευρισμό στη φωνή μου. Πόσες φορές έχω ακουσει αυτή τη φράση Θεέ μου;

"Ακριβώς. Και τώρα πήγαινε να τελειώσεις τις εργασίες σου γιατί σε λιγο έχουμε επιστρέψεις."

"Τι επισκέψεις έχουμε πάλι;"

"Θα έρθει ο Ντεϊβιτ με την μητέρα  του, ξέρεις τον Ντεϊβιτ φαντάζομαι; το νεαρός συνεργάτης του πατέρα σου..."

"Ναι τον ξέρω." Λέω κοφτά. Δεν θέλω επισκέψεις γαμω. Ούτε να διαβάσω θέλω. Θέλω απλά να μείνω μόνη μου και να βούλιαξε στην μιζέρια μου.

"Ίσως είναι μια καλή ευκαιρία και για εσένα." Συνεχίζει η μητέρα μου αγνοώντας τον επιθετικό μου τόνο και στνεχιζοοντας ακάθεκτη το μονόλογο της. "Ο Ντεϊβιντ είναι μόνο είκοσι δυο χρόνων και έχει πετύχει τόσα πολλά στο χορό της μουσικής. Και αφού και εσυ με αυτήν θες να ασχοληθείς, μπορείς να πάρεις παράδειγμα από εκείνον." Σταματάει για λιγο και αναστενάζει "Λούσι με ακούς ή μιλαω στον τοίχο;"

Μιλάς στον τοίχο. "Ναι μαμα σε ακουω." Σηκώνομαι όρθια και κατευθηνομαι προς το γραφείο μου. "Πάω να διαβάσω."

Κούνησε το κεφάλι της επιδοκιμαστικά. "Εντάξει. Θα σου πω όταν είναι ώρα να ετοιμαστείς." Και με αυτά τα λόγια βγήκε έξω κλείνοντας μου απαλά την πόρτα.