Ο Σπαστικός Καθηγητής Μου

Σε θελω

Καθόμουν στον καναπέ υου γραφείου του μπαμπά μου και κοίταζα μια τον έναν και μια τον άλλον προσπαθώντας να επεξεργαστώ τα νέα γεγονότα.

Απ' ότι φαίνεται ο άντρας που συνάντησα σήμερα το πρωί ήταν ο γιος ενός παλιού φίλου του μπαμπά μου και συνεργάτης του.

Τον έλεγαν Ντεϊβιτ Πορσφιλντ και ο πατέρας του απεβίωσε πριν από λιγο καιρό. Έτσι ο γιος του θα έσπερνε τη θέση του.

"Πες κάτι βρε κορίτσι μου τόση ώρα κάθεσαι εκει και μας κοιτάς! Τόσο καιρό έχεις να με δεις περίμενα ποιο πολύ ενθουσιασμό!" Αστειεύτηκε ο μπαμπάς μου.

"Χαίρομαι πολύ που σε βλεπω μπαμπά!" Του είπα χαμογελώντας του πλατιά κοίταξα το ρολόι μου.

Μα ποτέ πήγε 5;

"Πρέπει να γυρίσω σπίτι, έχω εργασίες και ξέρεις πως είναι η μαμα με αυτά."

"Να πας κορίτσι μου. Και το βράδυ θα βγούμε έξω να φάμε όλοι μαζί!"

"Ναι μπαμπά φυσικα." Είπα και βγήκα αμέσως έξω από το γραφείο.

"Χάρηκα για την γνωριμία Ντεϊβιτ." Του έσκασα ένα χαμόγελο και έφυγα σχεδόν τρέχοντας.

Έφτασα στην είσοδο του κτηρίου και ετοιμάστηκα να βγω έξω...

"Λούσι περίμενε!"

Γυρισα αντικρίζοντας έναν Ντεϊβιτ να προχωρά γρυγορα προς το μέρος μου.

"Σκέφτηκα ότι θα ήθελες μεταφορικό μέσο;"

Ρώτησε και μου έσκασε ένα στραβό χαμόγελο.

Θεέ μου ήταν πραγματικά κούκλος.

"Ναι φυσικα!" Είπα χαρούμενη που δεν θα χρειαζόταν να πάρω ξανά το λεωφορείο.

"Τέλεια! Έχω παρκάρει μπροστά."

Βγήκαμε από το κτίριο και εκείνος έβγαλε κάτι κλειδιά και ξεκλείδωσε μια μεγάλη μαύρη μηχανή.

Μου έδωσε ένα κράνος και έπειτα έβαλε και αυτός το δικό του. Καβάλησε επιδέξια τη μηχανή και έπειτα άπλωσε το χέρι του βοηθώντας με να ανέβω.

Στην αρχή αισθανόμουν άβολα και έτσι δεν του κράτησα την μέση, προτίμησα τα πλαϊνά μέρη της μηχανής.