Ο Σπαστικός Καθηγητής Μου

Υποχωριση

Η Παρασκευή είχε επιτέλους φτάσει. Δεν ξέρω πως επιβίωσα αυτή την σχολική βδομαδα. Η γκομενα του Γκρεϊ (ακόμα αρνούμενοι να την αποκαλέσω με το κανονικό της ονομα) με έχει βάλει στο μάτι και συνεχώς μου κάνει δύσκολες ερωτήσεις.

Από την άλλη ο Γκρεϊ με έχει αφήσει ήσυχη δεν μου απευθύνει τον λόγο και πολλές φορές όταν τα βλέμματα μας συναντιούνταν, εκείνος απομάκρυνε γρηγορα το δικό του. Δεν ξέρω που οφείλεται αυτή η συμπεριφορά. Και η αλήθεια είναι (όσο και αν δεν θέλω να το παραδεχτώ), ότι με ενοχλεί κάπως.

Άλλο να μου την πέφτει και άλλο να μην γυρίζει καν να με κοιτάξει.

Πάντως σήμερα θα αναγκαστεί να μου μιλήσει. Γιατί σήμερα είναι το πρώτο μας ιδιαίτερο. Δεν ξέρω πως αισθάνομαι γι' αυτό. Από τη μια θυμώνω που έστησε όλο αυτό το κόλπο και ξεγέλασε τους γονείς μου. Αλλά από την άλλη δεν μπορω να αγνοήσω μια μικρη σπίθα ενθουσιασμού που όλο και φουντώνει μέσα μου.

Ξέρω πως δεν πρέπει. Αλλά ξέρω επίσης πως δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας μικρός ενθουσιασμός. Σωστά;

"Hellooo; Γη καλή Λουσιι" η Χάνα κουνάει το χέρι της μπροστά από το πρόσωπο μου.

"Συγγνώμη, τι;"

Με κοιτάει παράξενα και επειτα πέρνει ένα συμπονετικο και παράλληλα συνωμοτικό υφος.
"Κοιτά," αρχίζει "τον τελευταίο καιρό έχεις αρχίσει να φέρεσαι παράξενα. Συνεχώς είσαι αφηρημένη. Ποτέ δεν ακούς τι σου λέω και οι άλλοι μου είπαν ότι έχετε σταματήσει τις πρόβες σας. Τι συμβαίνει;"

Φυσικα και ξέρω πως έχει δίκιο. Είμαι τόσο απασχολημένη με τον Γκρεϊ, που έχω παραμελήσει εντελώς τους φίλους μου. Και το συγκρότημα.

"Απλά... Είμαι λιγο αφηρημένη. Αυτό είναι όλο." Αυτό βέβαια είναι ψέμα. Το ξέρω πως είναι ψέμα. Αλλά δεν θέλω να της πω την αλήθεια. Δεν θέλω να την ενοχλώ με τα δικά μου. Ξέρω πως είμαστε φίλες και πως αυτό που σκέφτομαι είναι χαζό. Μα έτσι νοιωθω. Δεν θέλω να τη ζαλίζω ξέρω πως και εκείνη έχει δικά της προβλήματα, και μάλιστα πολύ ποιο σοβαρά από τα δικά μου. Η οικογένεια της Χάνα είναι πολύ... Μπερδεμένη; Δεν ξέρω αν αυτή είναι η κατάλληλη λέξη.

Η οικογένεια της Χάνα ομως δεν ειναι ένα θέμα που με απασχολεί τόσο τώρα. Το θέμα που με απασχολεί αυτή τη στιγμη είναι ότι σε λίγες ώρες εγώ και ο Γκρεϊ θα είμαστε μόνη σε ένα δωμάτιο κάνοντας λογοτεχνία.

Και το χειρότερο; Όταν το σκέφτομαι αυτό... Λοιπόν, μόνο λογοτεχνία δεν κάνουμε...