Ο Σπαστικός Καθηγητής Μου

Τζον

Είμαι στο γραφείο μου με τις εργασίες των παιδιών απλωμένες πάνω του. Αυτή τη φορά τους είχα βάλει να βρούν ένα ποίημα που τους εκφράζει και να μου γράψουν γιατί και μια λεπρομερει ανάλυση του.

Όμως δεν μπορω να συγκεντρωθώ γαμώτο! Όσο σκεφτομαι ότι χτες ήταν στο εστιατόριο με αυτόν!

Την έκανε να γελάει συνέχεια. Και χορέψανε. Και ο τρόπος που τον κοίταζε ήταν...

Τη φίλησε. Τη φίλησε και εκείνη ανταποκρίθηκε.

Γαμώτο γαμώτο γαμώτο!

Δεν με είχε δει. Καθόμουν με την Κατερίνα σε ένα τραπεζι ποιο 'κει. Δεν με κατάλαβε. Όμως ο φίλος της το έκανε. Επιτιδες τα έκανε όλα αυτά για να μου δείξει ότι είναι δίκη του.

Όχι ότι με νοιάζει τώρα ποια η...

Άμα δεν σε νοιάζει γιατί το κανείς τόσο θέμα;

Σκάσε φωνούλα!

Γιατί σε πονάει τόσο πολύ που τη φίλησε;

Ωραία! Δεν θα έπρεπε ομως να με νοιάζει!

Ακούμπησα το κεφάλι μου στα χέρια μου και προσπάθησα να καθαρίσω το θολωμένο μου μυαλό.

Ένα χτύπημα στην πόρτα ακούστηκε και τινάχτηκα απότομα. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπά γρήγορα

Λες να είναι αυτή;

"Ναι;"

Η πόρτα άνοιξε και η Κόρτνεϊ μπήκε μέσα.

"Δεσποινης Σμιθ;"

"Γεια σας κύριε Τζον!" Είπε ναζιαρικα και κατεφθινθηκε προς το γραφείο μου με ένα πονηρό χαμόγελο.

Αυτή η κοπέλα δεν υποφέρετε!

"Δεσποινης Σμιθ πως μπορω να βοηθισω;"

"Να εγώ αναροτιωμουν τι θα γίνει με αυτά τα ιδιαίτερα και..."

"Δεσποινης Σμιθ, οι βαθμοί σας είναι άριστοι αμφιβάλω άμα χρειάζεστε στ' αλήθεια ιδιαίτερα."
Τι διακόπτω απότομα. Καιρός να τελειώνουμε με αυτή την ιστορία.

"Καλά." Λέει και σηκώνει τα χέρια της ψηλά λες και παραδίδεται. "Με πιάσατε. Δεν θέλω ιδιαίτερα." Κάνει τον κύκλο του γραφείου και στέκεται ακριβώς μπροστά μου με ένα πονηρό χαμόγελο μεχρυ τα αυτιά. "Απλώς... Να σας θέλω κυριε Τζον. Είσαστε πολύ όμορφος και έξυπνος και άμα δεν κάνω λάθος, με θέλετε και εσείς."

Το χέρι της πάει να πιάσει το μάγουλο μου αλλά της το σταματάω πριν με αγγίξει.

"Δεσποινης Σμιθ, αυτό που λέτε είναι εντελώς ανάρμοστο."