Ο Σπαστικός Καθηγητής Μου

Οχι ναι οχι

Τριτοπρωσοπη αφήγηση ούπς

➖

Εκείνος ήταν σπίτι του. Σε δυο μέρες ήταν το ετήσιο φεστιβάλ του σχολείου και έτσι δεν είχε εργασίες να διορθώσει. Καθόταν στον καναπέ και κοίταζε αδιάφορα την οθόνη της τηλεόρασης χωρίς να προσέχει στα αλήθεια το το έβλεπε. Το μυαλό του ήταν σε εκείνη.

Εκείνη έκανε πρόβα. Θα έπαιζαν στο φεστιβάλ με τα παιδιά έτσι δούλευαν πυρετοδος, καθώς πολλα καλυτεχνικα πανεπιστήμια θα παρεβρίσκονταν στη γιορτή. Τραγουδούσε και ο νους της πέταγε μακρυά. Σε εκείνον.

Και οι δυο ήξεραν πως δεν ήταν σωστό. Και οι δυο ήξεραν πως έκαναν κάτι εντελώς λάθος. Ήθελαν να ξεχάσουν ο ένας τον άλλον λες και τίποτα δεν είχε συμβεί ποτέ. Και ήξεραν πως δεν είχαν γίνει πολλα μεταξύ τους. Αλλά δεν ένοιωθαν έτσι.

Εκείνος ξαφνικά σηκώνεται δεν τον χωράει το δωμάτιο, δεν τον χωράει το σπίτι. Αρπάζει τα κλειδιά του και φεύγει. Δεν ξέρει που πάει και δεν τον νοιάζει. Θέλει να ξεχαστεί.

Μόλις τελειώνει την πρόβα της φεύγει και εκείνη με τον ίδιο σκοπό. Εκείνη ομως ξέρει που να πάει.

Εκείνος περιπλανιέται στους δρόμους ενώ εκείνη περπατάει τη γνωστή διαδρομή μέσα στο δάσος.

Περνάνε οι ώρες. Νυχτώνει και ο ουρανός γεμίζει αστέρια. Ξέρουν πως πρέπει να γυρίσουν να κοιμηθούν και την άλλη μερα να συναντήσουν ο ένας τον άλλο και να κανουν πως δεν συμβαίνει τίποτα.

Που δεν συμβαίνει! Μαλώνουν και οι δυο τους εαυτούς τους στην επιστροφή.

Ξέρουν ομως πως δεν είναι έτσι. Προσπαθούν να καταπιέσουν τα συναισθήματα τους ομως δεν μπορούν. Τα συναισθήματα δεν πρέπει να τα καταπιέζεις, πρέπει να τα αφήνεις να πάρουν το δρόμο τους.

Περπατούν μέσα στη νύχτα στους πολυσύχναστους δρόμους της πόλης τόσο αφωσιομενοι στην εσωτερική τους διαμάχη που δεν παρατηρούν ο ένας τον άλλο, δεν το κταλαβαινουν μεχρυ που συγκρούονται.

"Πρόσεχε που πηγαίνεις!" Πετάει εκείνη με νεύρο. Το δυνατό χτύπημα την έριξε κάτω. Σηκώνει το βλέμμα της και συναντάει το δικό του. Και τότε καταλαβαίνει πάνω σε ποιον έπεσε.

"Δεσποινης Ανταμς!" Λέει εκοινος και της προσφέρει το χέρι του. Εκείνη το αγνοεί.

Σηκώνεται όρθια και τινάζει τα ρουχα της.

"Γιατί είστε τέτοια ώρα έξω μόνη σας;" ρωτάει η ανοισυχεια μέσα του μεγαλώνει. Είναι αργά.

"Γιατί σας νοιάζει;" η φωνή της ακούγεται πληγωμένη χωρίς να το θέλει. Ήθελε να ακουστεί θυμωμένη αλλά δεν τα κατάφερε.

"Απλώς αναρωτιόμουν που είναι ο φίλος σας. Πως και δεν σας πήγε πάλι κάπου όπως χτες." Οι λέξεις βγήκαν από τα χείλη του χωρίς να το θέλει.

Στη στιγμη τα μάτια της γουρλωσαν. Την είχε δει! Ε λοιπόν ας την είχε δει. Δεν θα του έδινε και λογαριασμό. Εκοινος το έκανε με κάποια άλλη μέσα στο γραφείο του και δεν προσπάθησε καν να την το κρύψει!

"Και εγώ νομιζα πως τέτοια ώρα θα ήσασταν μαζί με την κοπέλα σας κάπου ποιο... Ιδιωτικά."

Ο θυμός έλαμψε στα μάτια του "από εκει επιστρέφω." Είπε ψέματα.

Η καρδιά της έσπασε αλλά δεν το έδειξε.

"Λοιπόν εγώ εκεί πάω. Και να με συγχωρήται γιατί έχω αργήσει." Είπε ψέματα με τη σειρά της.

"Βέβαια δεν είναι σωστό να τον κάνετε να περιμένει."

"Όχι, όχι δεν είναι."

Τον προσπέρασε και έφυγε. Εκείνος έσφιξε το σαγόνι του και συνέχισε να περπατά.

Σε λιγο ήταν και οι δυο στα κρεβάτια τους.

Θυμωμένοι και πληγωμένοι ο ένας από τον άλλο για άλλη μια φορά. Ομως δεν μπορούσαν να σταματήσουν τους χτύπους από τις καρδιές τους καθώς τους έσπερνε ο ύπνος με την εικόνα του ενός στο μυαλό του άλλου.

➖➖➖➖

Ξέρω ξέρωωω πολύ μικρό το σημερινό κεφάλαιο. Αλλά έρχεται μέγα λο στη συνεχειααα.

Ευχομαι να σας αρέσε ενιγουειιιι

Λοιπόν εγώ νομίζω πως είναι πολύ χαζοί και οι δυο τους που δεν παραδέχονται τα αισθήματα τους. Εσείς;

Επίσης σας αρεσε η τριτοπρόσωπη αφήγηση;

Αυταααα

Άντε σκάω τώρα.

See ya bbys🖤