Ο Σπαστικός Καθηγητής Μου

Χριστουγεννιατικο φεστιβάλ

Τζον
####

Ξέρω πως το μόνο που επιχειρούσε με τη συμπεριφορά της ήταν να με εκνευρίσει. Το ήξερα καλά αυτό. Μα παρ' όλα αυτά, παρ' όλο που μέσα μου γνώριζα πως ήταν ένα παιχνίδι εκδίκησης για εκείνη εγώ φοβόμουν. Φοβόμουν πως τα πράγματα θα κυλούσαν έτσι για εμάς από εδώ και πέρα. Ήξερα ποσό πεισματάρα μπορούσε να γίνει. Και δεν ήθελα να ανακαλύψω μέχρι που θα έφτανε για να με κάνει έξαλλο.
Το βράδυ δεν μπόρεσα να κοιμηθώ. Ήθελα απελπισμένα να της ζητήσω να διαγράψουμε το παρελθόν και να ξεκινήσουμε από την αρχή. Να γνωριστούμε ξανά και να μπορέσω να της ζητήσω συγγνώμη για άλλη μια φορά...
Μα η περηφάνια μου νίκησε για άλλη μια φορά και απλά άλλαξα πλευρό και έφερα το πάπλωμα έως τα αυτιά μου για να βυθιστώ τελικά σε έναν ανήσυχο ύπνο.

####

  Περιπλανιέμαι εδώ και μισή ώρα ανάμεσα στα κιόσκια που έχουν στήσει οι μαθητές στο προαύλιο του σχολείου χαζεύοντας τους γεμάτους πάγκους. Πιάνω τον εαυτό μου να την ψάχνει μανιωδώς μέσα στο πλήθος χωρίς όμως να την εντοπίζει.
Είσαι αξιολύπητος. Ακούω τη φωνούλα μέσα στο κεφάλι μου να λέει.
Το ξέρω φωνούλα. Το ξέρω. Όχι, δεν είσαι αξιολύπητος που την θες. Είσαι αξιολύπητος που δεν την κηνηγας.
  Είμαι έτοιμος να έρθω για ακόμη μια φορά σε αντιπαράθεση με τον εαυτό μου αλλά ένα χέρι πιάνει εκείνη τη στιγμή τον ώμο μου και η καρδιά μου αρχίζει να χτυπά σαν τρελή μέχρι που γυρίζω και αντικρίζω ένα πολύ γνωστό ζευγάρι γαλάζια ψυχρά μάτια να με κοιτάνε.

«Katherine». Λέω αδιάφορα έτοιμος να απομακρυνθώ.
«Katherine;» Απορεί και σηκώνει το καλοσχηματισμένο φρύδι της.
«Ναι... Αυτό δεν είναι το όνομα σου;»
«Παλιά συνηθίζεις να με λες μωρό σου», είπε και ένα ειρωνικό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη της «τώρα αυτή σε έκανε να ξεχάσεις μέχρι και το δικό σου όνομα.»
Το αίμα ανέβηκε στο κεφάλι μου και πήγα να απαντήσω μα εκείνη τη στιγμή μια ανακοίνωση ακούστηκε από τα μεγάφωνα που ήταν τοποθετημένα σε ολόκληρο το χώρο:

"Κύριες και κύριο καλησπέρα. Σας ευχαριστούμε όλους πολύ που τιμήσατε το σχολείο μας με την παρουσία σας. Και τώρα με χαρά σας ανακοινώνουμε πως θα ξεκινήσουμε το καλλιτεχνικό μας προγράμματος με το σχολικό μας συγκρότημα..."

Όλα τα υπόλοιπα λόγια έσβησαν. Ήξερα για ποιο συγκρότημα επρόκειτο. Δεν χρειαζόταν να ακούσω περισσότερο. Στη στιγμή, το σώμα μου άρχισε να κινητά χωρίς τη θέληση μου προς τη μεγάλη σκηνή που είχε στηθεί στο κέντρο του προαυλίου.
Μέχρι που ένα χέρι με σταμάτησε.
Γύρισα και κοίταξα την Katherine στα μάτια μπερδεμένος και εκνευρισμένος.
«Δεν είσαι ο εαυτός σου John. Εσυ δεν ήσουν έτσι. Εσυ δεν θα έτρεχες ποτέ πίσω από μια κοπελίτσα. Πάντα άφηνες αυτές να σε κυνηγήσουν...»
«Ναι... Γιατί καμία δεν άξιζε να την κυνηγήσω.» Ξεστόμισα τις σκέψεις μου δυνατά. Και για πρώτη φορά δεν το μετάνιωσα. Γιατί ήταν η αλήθεια. Για πρώτη φορά μετά από τόσους μήνες ήμουν ειλικρινής για το τι ενοιωθα.
Παράτησα την Katherine εκεί χωρίς δεύτερη σκέψη και άρχισα να σπρώχνω το πλήθος που είχε μαζευτεί κάτω από τη σκηνή. Η μουσική είχε ξεκινήσει και η φωνή της γέμιζε το μυαλό μου το σώμα μου και όλο το χώρο γύρο μου.

Όταν έφτασα αρκετά κοντά σήκωσα το βλέμμα μου για να συναντήσω τη μορφή της. Η καρδιά μου άρχισε να σφυροκοπά μέσα στο στήθος μου. Μου φαινόταν πιο όμορφη από κάθε άλλη φορά. Τα κατάμαυρα μαλλιά της έκαναν τέλεια αντίθεση με την ολόσωμη λευκή φόρμα που φορούσε και με το εξίσου ανοιχτό δέρμα της. Τα καταπράσινα μάτια της φαίνεται να έψαχναν κάποιον στο πλήθος. Μέχρι που συνάντησαν τα δικά μου. Τη στιγμή που να βλέμματα μας συναντήθηκαν, όπως τόσες άλλες φορές, ήταν σαν να με διαπέρασε ηλεκτρικό ρεύμα. Κι ήξερα πως και εκείνη αισθάνθηκε το ίδιο.

Της χαμογέλασα. Ένα αληθινό χαμόγελο. Ζεστό και ειλικρινές γεμάτο με όλα τα συναισθήματα που ενοιωθα για εκείνη. Δεν χαμογελούσε έτσι συχνά. Δεν ξέρω γιατί αλλά ίσως θα έπρεπε να το κάνω ποιο συχνά. Γιατί όταν μου ανταπέδωσε με ένα δικό της, ένιωσα εκατοντάδες πεταλούδες να χορεύουν στο στομάχι μου.
Δεν ξέρω πόση ώρα κράτησε η συναυλία, αλλά ξέρω πως όταν το επόμενο γκρουπ ανέβηκε στη σκηνή έτρεξα στα παρασκήνια. Έτοιμος να της πω τα πάντα. Και να της ζητήσω να γράψουμε ένα νέο κεφάλαιο...

«ΑΣΕ ΜΕ» η φωνή της έσπασε στο τέλος. Στη στιγμή χιλιάδες κόκκινα φωτάκια άναψαν στο κεφάλι μου μα αυτό που αντίκρισα μόλις έφτασα στο πίσω μέρος της σκηνής με άφησε άφωνο.

Ο μαλακας με τη μηχανή είχε βάλει τη Lucy κόντρα στον τοίχο. Με τους καρπούς της φυλακισμένους στα χέρια του και προσπαθούσε να τη φιλήσει. Δάκρυα ανάβλυζαν από τα μάτια του κοριτσιού που αγαπώ και στη στιγμή όλα θολώνουν.
Χωρίς να καταλάβω τι ακριβώς έγινε στη στιγμή βρίσκομαι πάνω από τον μαλακα και αρχίζω να τον χτυπάω χωρίς να σκέφτομαι. Προσπαθεί να αμήν θεό και πράγματι καταφέρνει να μου χώσει μια καλή μπουνιά στο πρόσωπο.
Μπορώ να γραφτώ αίμα στο στόμα μου και προς στιγμής ζαλίζομαι μα όχι αρκετά ώστε να τον αφήσω να ξεφύγει καταφέρνω να του ρίξω άλλη μια μπουνιά και μετά άλλη μια και άλλη μια. Όλα είναι θολά γύρω μου μέχρι που η φωνή της τρυπάει τα αυτιά μου και με επαναφέρει στην πραγματικότητα.

Γυρίζω προς το μέρος της και φτάνω έγκαιρος δίπλα της για να προσγειωθεί τελικά αναίσθητη στην αγκαλιά μου.

#####

ΑΝΑΤΡΟΠΗΗΗΗΗΗΗ

ΑΥΤΑ ΔΝ ΕΧΩ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ΝΑ ΠΩ

ΕΠΟΜΕΝΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΟΥΝ

-🐺