The Princess And The Butler [Completed]

Thirty Seven

Broken

Kailee's POV

Pag-uwi ko ay walang Alexander Steven King sa mansyon. I asked the maids if they saw him went home but he didn't.

So I thought maybe, nasa penthouse nya sya. Thinking things, so I let him.
Although I miss him.

Saturday, I badly wanted to talk to him, gusto kong magsorry sa mga nasabi ko, dahil in the first place, tama naman sya, wala akong alam sa kung anong meron sya sa buhay nya.

Pero nagkuli din akong humingi ng tawad dahil naisip ko, if he had told me his story sooner, I would know what he'd been through.

Pero ng gabi, hindi ako makatulog, naisip ko na ako nga siguro ang may mali. So I badly wanted to talk to him to say sorry pero hindi pa rin sya nauwi sa mansyon. Naisipan kong bumaba para makainom ng tubig.

I wore my slippers and went down, pagdating ko sa kitchen ay uminom ako ng tubig. Akmang aakyat na ako pero ng mapatingin ako sa may mini bar ay may natanaw akong bulto ng tao.

There, I saw him drinking.

"You're here." Di ko napigilang sabihin. He looked at me at doon ko lang lalong naramdaman ang pagkamiss sa kanya.

But he didn't greet me or anything. He just continued drinking kaya lumapit ako sa kanya.

I sat on a stool isang pagitan mula sa kanya.

"Where have you been?" Tanong ko.

"Somewhere." Maikling sagot nya.

"Have you eaten already?" Tanong ko muli trying to stay focus.

"Yeah."

"Do you need anything?" Tanong ko kahit ramdam kong parang may nakabara sa lalamunan ko at pilit na pinipigilan ang nalalapit na pag-iyak.

I am hurt with the way he act. Parang bumalik kami sa una. His voice was too cold at ramdam na ramdam ko iyon kaya't napahawak ako sa magkabilang braso.

"I need you to leave me alone." Malamig na sagot nya na ikinatigil ko.

He looked at me once, but it's not the same warm gaze he always give me. His eyes were cold and full of sadness.

Pero kahit ganoon ay sinubukan kong ngumiti. I placed the glass of water sa tabi nya saka tumayo.

"Drink this before you sleep. Goodnight Steven. I'll see you tomorrow." Iyon na lang ang sinabi ko saka umalis na.

Siguro bukas o sa makalawa ko na lang sya kakausapin.

~~~~~~~

Ang bukas o makalawa ay naging mga araw at linggo. He's with me, my bodyguard, my driver, but he's not the same Steven. He acts cold when he's with me.

Back to zero kumbaga, no back to negative one pa nga dahil mas malamig ang pakikitungo nya kesa sa nauna.

When we're together inside the car or at the hotel, hindi nya ako kakausapin, hindi nya ako kakamustahin, I think, that for him, seeing me breathing is enough.

But I'm breathing and dying on the inside. Isang linggo na din akong bigla-bigla na lang naiyak dahil namimiss ko sya, na minsan kapag mapapatingin ako sa mga parte ng mansyon ay bigla-bigla kong maaalala ang mga pinagsamahan naming dalawa.

No one in the mansion knew about it. Kahit si tatay ay hindi nito alam pero tingin ko ay nakakahalata na sya.

I'm trying to be strong, kasi ako naman ang nagmahal, ako dapat ang magdusa. I love a guy as unpredictable as him, kaya lagi kong sinasabi na dapat intindihin ko, unawain ko. He's going through a certain pace in his life in where he needs space. He need time to think.