Το αφεντικό

Πάλι μπροστά μου

"Ξυπνήστε δεσποινίς φτάσαμε" Ένιωσα ένα σκούντηγμα.Ήταν ο οδηγός του λεωφορείου.όλοι οι επιβάτες είχαν κατέβει.

Πήρα τα πράγματά μου και βγήκα έξω,κοίταξα γύρω μου και είδα απο μακριά αυτόν τον άντρα...."Μμμμ...." ψέλλισα,και γύρισα το κεφάλι μου αλλού.Το ξενοδοχείο ήταν τόσο ωραίο....αλλά μην ξεχνάμε γιατί είμαι εδώ....Μόλις τακτοποιήθηκα στο δωμάτιο κατέβηκα κάτω,σε μία μεγάλη αίθουσα,ήταν η μαμά μου.Φορούσε το νυφικό της,και γύρω της υπήρχαν πολλές κοπέλες που την βοηθούσαν.Μπήκα με βαριά βήματα στην αίθουσα...δεν ήθελα και τόσο να βρίσκομαι εδώ...

"Ήρθες τελικά αγάπη μου" σηκώθηκε πάνω και ήρθε να με αγκαλιάσει.

"Τί να κάνω...ήρθα,αν και ξέρεις πολύ καλά οτι δέν συμφωνώ καθόλου σε όλο αυτό" 

"Έλα τώρα....."Τα μάτια της έπεσαν κατευθείαν στα ρούχα μου.Φορούσα μαύρο παντελόνι με ένα λευκό πουκάμισο και μαύρο σακάκι.Το πρόσωπό της άλλαξε "Παιδί μου,που πάς έτσι σαν τον χάρο!?Ελπίζω στην τελετή να βάλεις κάτι πιο χαρούμενο!"

Την κοίταξα αμέσως "Τί?Γιατί?Τι έχω?" 

"τα χάλια σου!"είπε με ένα βλέμμα απελπισίας. "Κορίτσια,πάρτε την μέσα,το ήξερα οτι θα το έκανες αυτό" 

Οι κοπέλες με πήραν μέσα σε ένα μικρό δωματιάκι όπου μου έδωσαν ένα ροζ φόρεμα μέχρι το γόνατο,και μου έκαναν το μακιγιάζ. "Μαμά!" φώναξα μόλις βγήκα "είναι απαραίτητο όλο αυτό?" 

"Ναι είναι,και κάτι τελευταίο..." είπε και χαμογέλασε καθώς σήκωσε το χέρι της.Κρατούσε δύο μαξιλαράκια ενίσχυσης για το σουτιέν.Γούρλωσα τα μάτια "Δεν θα το κάνεις αυτό!"φώναξα,αλλά ήταν ήδη αργά.

'Ολοι βρισκόμασταν στον χώρο τελετής του ξενοδοχείου.Κοιτούσα την μαμά μου και τον νέο της σύντροφο,καθώς είχα καταβροχθίσει όλον τον μπουφέ.Και έγινε αυτό που περίμενα....εκεί που έτρωγα στην ησυχία μου,ψίθυροι άρχισαν να ακούγονται....και ναι,ήταν για τη μητέρα μου και την δουλεία της.....δεν ήθελα να ακούσω....σηκώθηκα απότομα και έφυγα απο τον κήπο...μπήκα μέσα στο χώρο του ξενοδοχείου...όλα αυτά τα σχόλια με στεναχωρούν αφάνταστα...άρχισα να τρέχω και να κλαίω...δεν έβλεπα τίποτα μπροστά μου.Ούτε κάν τον τύπο που ερχόταν με την γαμήλια τούρτα με αποτέλεσμα να πέσω πάνω της....."Θεέ μου....αυτό μου έλειπε τώρα!!" έκανα ένα βήμα πίσω...το πόδι μου πάτησε πάνω στις τούρτες και πήγα να πέσω,όταν άνοιξα τα μάτια μου περίμενα να είμαι φαρδιά πλατιά στο πάτωμα,αλλά όχι.Ήμουν στην αγκαλιά αυτού του άντρα απο το λεωφορείο.

"Θεέ μου....."σκέφτηκα,δεν είχα χρόνο καν να σκεφτώ τί έγινε.Έφυγα γρήγορα και έτρεξα προς το δωμάτιο να κάνω ένα μπάνιο έτσι όπως ήμουν..."αυτός απο το λεωφορείο.....γιατί πρέπει να τον βρίσκω μπροστά μου συνέχεια......έπρεπε να κουβαλάει την τούρτα?!!!" σκεφτόμουν όσο γέμιζα την μπανιέρα.

Ξαφνικά,η πόρτα μου χτύπησε "ποιός είναι?" 

"room service" είπε κάποιος καθώς άνοιγα σιγά σιγά την πόρτα.

"Μα εγώ δεν....." πρίν προλάβω να τελειώσω τη φράση μου ο τύπος μπήκε στο δωμάτιο.Ήταν ο τύπος απο το λεωφορείο.

"Ήρθα να σου ζητήσω συγνώμη για πρίν,με την τούρτα"είπε φέρνοντας ένα μπουκάλι κρασί.

"Εδώ που τα λέμε...τι συγνώμη..έτσι όπως έτρεχες...τί το πέρασες εδώ?"

"Τί είπες?πώς τολμάς να μιλάς έτσι"του είπα τρομερά ενοχλημένη

"Τώρα θα σου έλεγα,αλλά δεν είναι δική σου δουλειά" μου είπε και πήγε να φύγει.

"Περίμενε!"φώναξα "πάρε πίσω το κρασί" του είπα δείχνοντας το μπουκάλι

"Άν ήξερες πόσο κάνει το μπουκάλι δεν θα το έλεγες αυτό" μου είπε αδιάφορα και έφυγε.

"Πφφ....αν ήξερες ποσο κάνει μπλα μπλα μπλα...έλεος" είπα καθώς κοίταγα το κρασί..."χμμμ ας το δοκιμάσω τότε.."είπα στον εαυτό μου.έβαλα ένα ποτήρι και δοκίμασα. "Όντως είναι πολύ καλό"σκέφτηκα καθώς έβαλα το ένα μου πόδι μέσα στην μπανιέρα.Τί το ήθελα?? μέσα σε δευτερόλεπτα βρέθηκα στο πάτωμα αφού έφαγα μία γλίστρα όλη δική μου.Το ποτήρι έσπασε και το κρασί είχε χυθεί πάνω στο μπουρνούζι. "Δεν μπορω να κουνηθω..."είπα δυνατά μέσα στους πόνους.

Άκουσα χτύπους στην πόρτα."Είσαι καλά??" ήταν ο τύπος του λεωφορείου.

"βοήθειααα" άρχισα να φωνάζω.Άνοιξε την πόρτα,τον 'ακουγα να με ψάχνει. "Σκατά!"σκέφτηκα "τί ντροπιαστικό.....γιατί πάντα αυτός....." τον άκουσα να μπαίνει στο μπάνιο οπου ήμουν πεσμένη.Έκλεισα γρήγορα τα μάτια μου....δεν αντέχω αλλη ντροπή

"Με ακούς??εισαι καλά??"φώναζε απο πάνω μου κουνώντας με."'Οχι...θα κάνω την λυπόθυμη...δεν μπορώ ούτε να τον κοιτάξω..."

"Κάλεσε ένα ασθενοφόρο!" φώναξε σε έναν άλλο υπάλληλο καθώς με πήρε στα χέρια του και βγήκε απο το δωμάτιο...

Γειά σας!! είναι βαρετό το κεφάλαιο ή η ιστορία??πείτε μου στα κόμμεντς αν έιναι να αλλάξω τη ροή !!!! <3 <3 <3