Το αφεντικό

Απλά μια νύχτα

"Όχι....δεν μπορεί......." είπα απο μέσα μου...αυτός δεν μιλούσε,απλά με κοίταγε."Με συγχωρείτε.."είπα και βγήκα τρέχοντας απο το γραφείο του.Μόλις τελείωσα την δουλειά άρχισα να μουρμουρίζω στον εαυτό μου "Δεν έχει λογική αυτό που συμβαίνει...αποκλείεται..αυτός τότε.....τότε ήταν απλά ένας υπάλληλος στο ξενοδοχείο..."Προχωρούσα αργά καθώς σκεφτόμουν όλα αυτά,και τότε η πόρτα ενός αυτοκινήτου άνοιξε απότομα....Πάλι αυτός!Βγήκε απο το αμάξι κοιτάζοντάς με.Κοίταξα κατευθείαν απο την άλλη αλλά πρίν προλάβω να κάνω ένα βήμα με άρπαξε απο το μπράτσο.

"Δεν έχεις αλλάξει καθόλου."είπε καθώς άφησε το χέρι μου χαλαρός.

"Τί κάνουμε τώρα Λυδία....????"Είπα απο μέσα μου αγχωμένη...."Συγνώμη....δεν έχω ιδέα για τι πράγμα μιλάτε....."κατάφερα και του είπα αποφεύγοντας να τον κοιτάξω στα μάτια..και 'ως συνήθως μαζί του....η πρότασή μου τελείωσε με αυτον τον χαζό λόξυγκα.....

"Δεν με αναγνωρίζεις?"

"Δεν είμαι σίγουρη....ο διευθυντής της εταιρίας δεν είστε?" του είπα χαμογελώντας προσπαθώντας να καλύψω τον χαζο-λόξυγκα αλλα μάταια...

"Εκτός απο αυτο!" επέμενε...έκανε δυο βήματα προς το μέρος μου.."Προσωπικα..." είπε πιο σιγανόφωνα.

"Δεν νομίζω..." συνέχισα να λέω.

Κοίταξε γύρω του και τότε έπιασε το χέρι μου λέγωντάς μου να μπώ μέσα.Πρίν προλάβει να κάνει ένα βήμα,πήρα το χέρι μου απο το δικό του γρήγορα!"Δεν είμαι ο τύπος που μπαίνει στο αμάξι οποιουδήποτε...!"είπα και εφυγα γρήγορα γρήγορα....!

Πρίν πάω σπίτι,ήμουν τόσο στρεσαρισμένη με αυτό που είχε συμβεί που έκανα μια στάση στο καφέ του κολλητού μου.Ο κολλητός μου είχε ένα καφέ στη γειτονιά που πήγαινε πολύ καλά και εκτός αυτού είναι και συγγραφέας.Μόλις έφτασα στο μαγαζί έκατσα σε ένα τραπέζι και σκεφτόμουν αυτό που είχε συμβεί...ο κολλητός μου ήρθε να μου μιλήσει αλλά τον αποπήρα αμέσως....δεν είχα όρεξη για αστειάκια.....δεν του έχω πεί καν αυτο που είχε συμβεί τότε στο ξενοδοχείο...οπότε με άφησε μόνη μου.Μόλις πήγα σπίτι μου,το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν αυτός..."Θεέ μου....τί του είχα πεί τότε...τον έβγαλα κλέφτη τον άνθρωπο.....δεν ήταν καν κανονικός υπάλληλος αλλά ο γιός του ιδιοκτήτη...γιατί ήταν βασικά εκεί σαν υπάλληλος δεν καταλαβαίνω...Τι κάνω τώρα..????!!"

Την επόμενη μέρα στην δουλειά,έπρεπε να ετοιμάσω μεσημεριανό για αυτόν....καθώς πλησίαζα στο γραφείο του αγχωνόμουν όλο και περισσότερο..."Μπορείς Λυδία!" έλεγα και ξανάλεγα...Μόλις έφτασα,χτύπησα την πόρτα και μπήκα μέσα.Αυτός ήταν στο γραφείο του κοιτώντας διάφορα χαρτιά "Ήρθες?" μου είπε με ένα σαρκαστικό χαμόγελο...τόσο άβολη κατάσταση.....σηκώθηκε πάνω και κατευθύνθηκε μπροστά απο ένα πίνακα....είχε φωτογραφίες του ξενοδοχείου που γνωριστήκαμε! ο πίνακας απο πάνω έγραφε "Σχέδιο ανακαίνισης" σάστισα...! Αυτός με πλησίασε με το σαρκαστικό του γελάκι "Είσαι εντάξει?"με ρώτησε "Δεν είδες κάτι που να σε τρόμαξε έτσι?" συνέχισε να λέει χαμογελώντας.