Oh my heart is breaks every step that I take
Okula bu sefer de korkarak girmiştim. Karşıdan dünkü çocuklar geliyordu. Jiyong koluma çarpıp yanımdan geçip gitmişti. Ona aldırış etmeden yoluma devam ettim. Sınıfa girdiğimde çantamı sırama koydum ve çıktım. Aşağı kata indim ve Jungkook ile Jimin'i aradım. Ben onları ararken onlar beni bulmuştu bile. Bahçeye çıktık ve zil çalasıya kadar konuştuk. Dünkü olaydan bahsettiler biraz. Her ne kadar konuyu dağıtmaya çalışıyor olsam bile onlar üzerinde durmaya devam ediyordu. Onları durdurmaya çalışıyordum çünkü Jiyong buraya geliyordu. Beni kolumdan tuttu ve beni arka bahçeye doğru çekiştirdi. Kolumu çok sıkıyordu. Beni duvara doğru ittirdi ve önüme geldi.
"Korkak mısın? Neden gidip her şeyi babana yetiştirdin? Senin yüzünden hayatım mahvolabilir."
"Gerçekten, ondan mı korkuyorsun? O senin amcan Jiyong. Sana hiçbir şey yapmaz."
Dalga geçercesine güldü.
"Sen aptalsın. Senin gibi aptal bir kuzeni korumak zorunda olmak kırıyor. Unutma sürtük, sen umurumda bile değilsin."
Sinirli adımlarla yanımdan uzaklaştı. O gittikten sonra Jungkook ile Jimin yanıma geldi ve iyi olup olmadığımı sorup durdular. Onlara iyi olduğumu söyleyip geçiştirdim. Kolumdaki saate baktım. Zilin çalmasına iki dakika vardı. Onlara biraz acele etmelerini söyledim ve hızlıca binaya yürüdüm.
Fakat yürüdüğüm her saniye kalbimdeki sarsılmalara engel olamıyordum.
(Kalbim attığım her adımda kırılıyor.)
