Scared that I couldn't find
All the answers, honey.
Geçen hafta ailesi ile tanıştığımdan beri daha çok görüşüyorduk. Dün gece sınıf arkadaşım bahanesi ile Namjoon bizde kaldı. Biz uyumak yerine sabahlamıştık. Bulduğu her fırsatta dudağıma küçük öpücükler bırakıyordu. Yanında okuma kitabını getirdi ama burada unuttu. Merakıma yenik düşüp kitabı karıştırmaya başladım. Sayfaları gezerken arada bir kağıt gördüm. Kağıdı elime alıp açtım ve okumaya başladım.
Seokjin, hayatımın her şeyi. Yaşama sebebimin cevabı. Seni seviyorum sevgilim. Bunu sen okurken belki yanındayımdır, belki de çoktan gitmişimdir. Ama şunu bil Seokjin, her şey için minnettarım sana. Hayatımı renklendirdiğin için. Siyah-beyaz hayatıma gökkuşağı gibi girdin sevgilim. Seni tanıdığımdan beri, artık yaşamak için bir sebebim olduğunu fark ettim. Hayatımda hep bulmak istediğim şey olduğunu gördüm sende.
Korkuyordum sevgilim, cevabları bulamamaktan; sana sahip olamamaktan. Hala da korkuyorum, belki bir gün çekip gidersin diye. Seni mutlu etmek için her şeye varım sevgilim. Yeter ki o gülüşün hep yüzünde dursun. Hiç gitmesin kafesinden kuş.
Çok teşekkür ederim Seokjin, her şeyim olmana izin verdiğin için.
Tutamamıştım kendimi. Daha ilk cümlesinden ağladım. Kağıdı kitabın arasına koydum ve hızlıca odamdan çıktım. Merdivenlerden koşarcasına indim ve ayakkabılarımı giyip dışarıya çıktım. Sahile doğru koşmaya başladım. Sahile girince durdum ve ileriye baktım biraz. Kısa bir süre sonra arkamda bir beden, belime dolanmış bir çift kol hissettim. Arkamı döndüğümde Namjoon'u gördüm. Sıkıca sarıldım ona. O da bana sarılıyordu sıkıca. Ağlamama engel olamadım. Hıçkırarak ağlıyordum. Yüzüme elleri arasına aldı ve sordu,
"Neden ağlıyorsun Seokjin?"
Tekrardan sarıldım ona.
"Seni bırakmayacağıma söz verirsem, sen de beni bırakmayacağına söz verir misin?"
"Söz veriyorum sevgilim. Seni asla bırakmayacağım."
(Bulamamaktan korktum; tüm cevapları, tatlım.)
