Dulse (KSJ GR FF) [finished]

Κεφάλαιο 3 - Τι έχω κάνει;!

Εκκωφαντική ησυχία επικρατούσε και  είχε αρχίσει να γίνεται, για ακόμα μια φορά, άβολο.
"Ιωάννα...;" κούνησε ο Jin το χέρι του μπροστά απ' τα μάτια μου για να δει αν σκοπεύω να επικοινωνήσω με το περιβάλλον γύρω μου.
"Τι;! Τι;!" είπα, την πρώτη φορά κανονικά και την δεύτερη πιο τσιριχτα. Εκείνος συνέχισε να με κοιτάει κάπως ανήσυχος, γιατί σπάνια έχει τύχει να φρικαρω ετσι.
"Γιατι δεν σκέφτηκες να μου το πεις νωρίτερα;" ρώτησα ακόμα αναστατωμενη. "Γιατί ήμουν σχεδόν σίγουρος για την αντίδρασή σου και προσπαθούσα να βρω έναν καλύτερο τρόπο να στο πω. Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα τωρα, μου έδωσες αφορμή και δεν μπορούσα να σ'αφήσω στην άγνοια, να πλανασαι πλάνην οικτράν" είπε όλο ειλικρίνεια.
"Οκ, όσον αφορά την πλευρα μου. Το ξέρει κανείς αλλος; Οι γονείς σου; Οι φίλοι σου;" ρώτησα πιο ηρεμη.
"Ναι, βλέπεις είμασταν συνεννοημενοι με κάτι φίλους μου και έχουμε κάνει όλοι αίτηση" απάντησε ο Jin κοιτώντας κάτω.
"Α, μάλιστα!" ειρωνεύτηκα, "αρα σκέφτεστε ότι έχετε μέλλον!" συνέχισα την ειρωνεία.
"Ναι, αυτό σκεφτόμαστε, γιατί όλοι μας έχουμε ταλέντο και πιστεύουμε ότι μπορούμε να πετύχουμε" ύψωσε τον τόνο της φωνής του, "δεν είσαι εσύ αυτή που θα κρίνει, καλη σου νύχτα λοιπόν!" μου γύρισε την πλάτη κι έφυγε με γρήγορο βήμα.

Είχα μείνει παγωμένη και με το στόμα σχεδόν ανοιχτό. "JIN!!" πήγα να τρέξω να του μιλήσω αλλά μέχρι να συνειδητοποιησω τι είχε γίνει και τι έκανα, ήταν αργά. Πώς τα κατάφερα ετσι που να πάρει;! Η ξαφνική έκπληξη με έφερε εκτός εαυτού και με την ειρωνεία μου κατάφερα να τον προσβάλλω. "Dammit Ιωάννα!" χτυπησα το χέρι μου στον πάγκο χωρίς να καταλάβω ποση δύναμη είχα βάλει. "Και τώρα τι κάνω; Πώς το διορθώνω; Δεν θα μπορέσω να του ξαναμιλήσω σύντομα..." σκέφτηκα. Δεν είχαμε καταφέρει να τσακωθουμε ετσι άσχημα σχεδόν ποτέ. Αυτό που με σκοτώνει όμως είναι ότι ουσιαστικά εγω φταίω. Αποκαρδιωμενη έκλεισα την καντίνα και πήρα τον δρόμο για το σπίτι. Δεν είχα όρεξη να ανέβω στο ποδήλατο, οπότε απλώς το τσουλαγα όπως περπατούσα.

Εκείνο το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ απ' τις τύψεις. Ξαπλωμένη σκεφτόμουν τη σκηνή ξανα και ξανά
"Αρα σκέφτεστε ότι έχετε μέλλον!"
"Ναι, αυτό σκεφτόμαστε, γιατί όλοι μας έχουμε ταλέντο και πιστεύουμε ότι μπορούμε να πετύχουμε....δεν είσαι εσύ αυτή που θα κρίνει..."
"Εδώ είχε δίκιο, ποιά είμαι εγώ; Με ποιό δικαίωμα μπαίνω στη ζωή του και ανακατευομαι στις αποφάσεις του; Σωστά; Σωστά." εκανα μια νοερή συζήτηση με τον εαυτό μου προσπαθώντας να με ηρεμήσω.
"Ναι, αλλά αυτά έπρεπε να τα 'χες σκεφτεί πριν στάξει το στόμα σου φαρμάκι, τώρα το κακό έγινε..." σκέφτηκα μετά, σα να μου απαντάει η ρεαλιστική πλευρά του εαυτού μου.
"Καλά, καλά! Τώρα πρέπει να βρεις έναν καλά σχεδιασμένο και διπλωματικό τρόπο να απολογηθεις" μίλησε η λογική
"Ουουου! Σωθηκες! Θέλω χρόνο να σκεφτώ κάτι καλό και επίσης μόλις τον δω μπροστά μου θα αγχωθω τόσο πολύ που ή δεν θα καταφέρω να μιλήσω ή θα κολλήσω και δεν θα γίνω κατανοητή" βρέθηκα σε αδιέξοδο.
Από καθιστή που ήμουν, έπεσα με φορά πίσω ανοίγοντας τα χέρια μου και ανασταιναζοντας.
Οχι μόνο έπρεπε να το διορθώσω, αλλά έπρεπε να το κάνω και γρήγορα, γιατί αύριο είναι Τρίτη και θα ξαναβρεθούμε στη δουλειά!
Πόσο θέλω να μην εμφανιστώ! Πόσο θέλω απλώς να χαθώ από προσώπου γης! Πόσο θα ήθελα να γύριζα πίσω τον χρόνο και να είχα συγκαρτησει τον εαυτό μου!
Μέσα σ' όλη αυτή την απελπισία, μου ήρθε μια ιδέα! Θυμήθηκα που μου είπε για τους φίλους του, νομίζω κάπου έχω ενός το τηλέφωνο. Ούτε θυμάμαι γιατί, αλλά δόξα τω Θεώ δεν το έσβησα! Δεν πιστεύω να τους έχει πει τίποτα, δε μένουν και μαζί...