Dulse (KSJ GR FF) [finished]

Kεφάλαιο 14 - Τηλεφώνημα

Με μόνο κίνητρο την ώρα που ήθελα να ξυπνήσω αύριο, μπήκα κάτω απ'τα σκεπάσματα. Πάτησα το διακόπτη του φωτιστικού και χαζεψα το φως του δρόμου που έμπαινε απ'τα παντζούρια, ακούγοντας τον ήχο των αυτοκινήτων που περνούσαν πότε πότε.

Άλλο ένα πρωινό ξύπνημα. Για να μη σας τα πολυλογώ όμως και χάσω χρόνο μιλώντας για την καθημερινή μου ρουτίνα, ας πάμε κατευθείαν στη στιγμή που φτάνω στο σπίτι του Jin. Η αλήθεια είναι πως ντρέπομαι κάπως που έχω το θράσος να έρχομαι σπίτι του μετά απ'ό,τι έχει γίνει. Μόλις όμως είδα τον Jimin και τον Taehyung στην εξώπορτα να φορτώνουν κούτες σ'ένα μαύρο ημιφορτηγό ( Α/Ν: ναι, αυτό που σας ήρθε στο μυαλό), σα να έφυγε ένα βάρος από πάνω μου. Πλησιάζω και καλημερίζω τα παιδιά, που φάνηκαν να παραξενεύτηκαν κάπως που με είδαν.

"Ιωάννα, τι κάνεις εδώ;" με ρώτησε ο Jimin βάζοντας μια κούτα στο αυτοκίνητο. "Ε, να, είπα να 'ρθω να βοηθήσω. Ντροπή, να το ξέρω και να μην προσφερθώ. Αν δεν χρειάζομαι πείτε, να φύγω." απάντησα. "Σιγά καλέ, κάτσε και για παρέα. Θα περάσουμε κι απ'τους υπόλοιπους, δηλαδή, όσους καταφέρουμε να χωρέσουμε μαζί με τις κούτες τους. Οπότε, αν θες, έρχεσαι." πρόλαβε να μιλήσει ο Taehyung. "Υποθέτω, μπορώ να κάτσω μέχρι να έρθει η ώρα για δουλειά. Και αν αργήσω και μία ώρα, δεν έγινε τίποτα. Το ημιφορτηγό όμως, πού το βρήκατε;" δεν μου φαινόταν κανένας τους να οδηγεί και πόσο μάλλον τέτοιο θηρίο. "Δικό μου είναι! Δηλαδή, όχι ακριβώς, το δανείστηκα. Βλέπεις έχουμε χωράφια με φράουλες κι έτσι ένα τέτοιο χρειάζετε." μου απάντησε όλο περιφάνεια ο Taehyung έχοντας ποζάρει σα μοντέλο δίπλα στο αμάξι λες και θα 'βγαινε να το διαφημίσει. Το θέαμα μπορώ να πω ήταν λίγο για γέλια.

"Θα κάνεις τίποτα, ή θα πας για φωτογράφηση;" ακούστηκε ο Jimin ελαφρά ενοχλημένος. "Έρχομαι, έρχομαι!" πετάχτηκε ο Taehyung κάνοντάς με να γελάσω ακόμα περισσότερο καθώς τον ακολούθησα για να βοηθήσω.

Δεν άργησε να κατέβει και ο Jin με τα τελευταία πράγματα, τα οποία και φορτώθηκαν γρήγορα. "Λοιπόν, κουραστήκατε, αλλά τα κατάφερα" αστιεύτηκα και γελάσαμε όλοι. "Νομίζω κάπου εδώ την κάνω, και θα τα πούμε ξανά το βράδυ στο καινούριο σας διαμέρισμα. Πάω να ζήσω την πρώτη μου καθωσπρέπει μαγειρική εμπειρία" γύρισα και χαμογέλασα στον Jin (Α/Ν: τι ξεφτυλισμένη που είμαι...) ο οποίος μου έκανε thumbs up. "Α, και Taehyung, περιμένω σπιτικές φράουλες μια μέρα". "Αμέ" μου απάντησε κλέινοντας μου το ένα μάτι.

Κάπως έτσι, πήρα το δρόμο για την αγορά. Κατεβαίνοντας απ'το λεωφορείο, που δεν ανέφερα προηγουμένως ότι πήρα στον πηγαιμό, χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήταν ένα κινητό, που δεν το είχα αποθηκευμένο, γι'αυτό και δεν είχα την παραμικρή ιδέα για το ποιος μπορεί να με παίρνει. Ίσως ήταν διαφήμιση... (Α/Ν: δεν ξέρω αν τα έχουν στην Κορέα αυτά) "여보세요." αποφάσησα να το σηκώσω. "여보세요" άκουσα μια κυρία στην άλλη άκρη της γραμμής. "실레지만 누구세요?" (=συγγνώμη, ποιος παίρνει;) ρώτησα, μην αναγνωρίζοντας τη φωνή της ομιλήτριας. "Ονομάζομαι Song Yoona, είμαι παραγωγός μιας ανερχόμενης θεατρικής παράστασης με τίτλο 'Rose Petals' και σας τηλεφωνώ γιατί είδα τη σελίδα σας στο LinkedIn και χρειαζόμαστε σκηνοθέτη. Η δεσποινίς Ιωάννα Αποστόλου, σωστά;" (A/N: μη γελάσετε με το επίθετο, ξέρετε εσείς 😋)

Πρέπει να πέρασαν κάνα δυο δευτερόλεπτα πριν απαντήσω, γιατί όπως καταλαβαίνετε μου ήρθε ολίγον ξαφνικό. Η σκηνοθεσία ήταν κάτι που είχα ξεχάσει αυτά τα δύο χρόνια που δουλεύω με τον Jin και θεώρησα ότι ίσως θα ερχόταν η ώρα να ασχοληθώ μ'αυτό στα επόμενα χρόνια.

Αφού κατάφερα να ξανασυγκεντρωθω, επιβεβαίωσα το όνομά μου και ζήτησα περισσότερες πληροφορίες. Η παραγωγός μου είπε την υπόθεση του θεατρικού και που βρίσκεται το θέατρο. Εκεί ήταν που προβληματίστηκα, διότι δεν ήταν στη Σεούλ, αλλά στη Busan.

Η ιδέα μου ακουγόταν όμως πολύ ενδιαφέρουσα:
Η γυναίκα ενός βασιλιά, ο οποίος έχει μια κατάρα που θα τον σκοτώσει, προσφέρεται να πεθάνει στη θέση του γιατί τον αγαπάει αληθινά (Α/Ν: Ναι, αυτή είναι η υπόθεση της Άλκηστης του Ευριπίδη, shhh).

"Ωραία, μου δίνετε μέχρι το τέλος της μέρας για να σας απαντήσω; Πραγματικά ενδιαφέρομαι, απλώς θέλω να σιγουρευτώ ότι είμαι σε θέση να έρθω στη Busan." έκανα το γεγονός ότι έχω κοτζάμ καντίνα στη μέση να ακούγεται απλό. Τέλος πάντων έχω μέχρι το τέλος της ημέρας να αποφασίσω. Ναι, μπορεί να είναι λίγος χρόνος, αλλά δεν νομίζω πώς πρέπει να αφήσω κάτι τέτοιο να περιμένει...δεν είναι τυχαίο.

Και τώρα, να πάρω τηλέφωνο τον Jin; Όχι, δεν τα λες αυτά απ'το τηλέφωνο, σωστά; Ξέρω τι θα κάνω.

Γρήγορα βρήκα το νούμερο του Jin και πάτησα 'κλήση'.

"Ιωάννα;"

----------------------------------------------------------
Yoooo! Δεν περίμενα να τελειώσω ποτέ αυτό το κεφάλαιο, δεν περίμενα να συνεχίσω το βιβλίο εντός του αιώνος τούτου βασικά...

Δεν έχω και τίποτα άλλο να πω, ελπίζω μόνο να μη το έχω καταλήξει τέρμα βαρετό 😅

안녕히가세요!