Dulse (KSJ GR FF) [finished]

Κεφάλαιο 11 - Δωσ'του πάλι

Τότε, έκανα κάτι που το θεωρώ τελείως εκτός εαυτού. Έφυγα. Απλώς σηκώθηκα κι έφυγα. Χωρίς να πολυκοιτάξω πίσω, είδα με την άκρη του ματιού μου τον Jin μπερδεμένο και ίσως κάπως απελπισμένο.

Δεν ξανακοίταξα πίσω γιατί το μόνο που θα κατάφερνα θα ήταν να νιώσω χειρότερα. Οπότε συνέχισα με γρήγορο βήμα, που και που έριχνα και λίγο τρέξιμο, μέχρι να φτάσω σπίτι μου. Άλλη μία απ'της φορές που με συγχαίρω για την επιλογή κατοικίας.

Έφτασα στην πόρτα και, βρήκα τα κλειδιά αλλά μου πήρε λίγη ώρα να ανοίξω γιατί τα χέρια μου έτρεμαν. "Έλατε χεράκια μου, μη με δυσκολεύετε περισσότερο!"

Πήρα το ασανσέρ γιατί όπως και να το κάνουμε ούτε μέχρι τον ημιόροφο δεν έφτανα έτσι και πήγαινα με σκάλες.

Στα λιγα δευτερόλεπτα που έμεινα στάσιμη στο ασανσέρ κατάλαβα ότι είχα λαχανιάσει. Δεν ήταν και δύσκολο, κάτι ο όλος πανικός κάτι το τρέξιμο...

Επιτέλους μπήκα στο διαμέρισμά μου. Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και χωρίς να προλάβω να κάνω βήμα, τα πόδια μου σταμάτησαν να με κρατάνε και απλώς έπεσα στο πάτωμα, με πλάτη στην πόρτα.

Όσο προσπαθούσα να βρω την ανάσα μου, άρχισα να σκέφτομαι. Γιατί; ήταν το πρώτο πράγμα που ήρθε στο μυαλό μου. Γιατί γυρνάω πάλι στα ίδια; Γιατί συμπεριφέρομαι σαν απροσάρμοστη. Γιατί έπρεπε να κάνω όλο αυτό το σκηνηκό σήμερα; Γιατί να έχει μια τέτοια φίλη ο Jin;

Ήμουν άραγε έτσι, τόσο ακοινώνητη και παλιά; Αν ναι, πώς με αντέχει ο Jin; Αν όχι, τι άλλαξε τώρα;

Ξεφύσηξα σα να κράταγα την ανάσα μου όλη αυτή την ώρα και ξαναέπαιξε στο μυαλό μου η σκηνή στο εστιατόριο.

Του αρέσεις και άρα λογικά σ'αγαπάει... Δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω. Αλλά, όλες οι ιστορίες με καλούς παιδικούς φίλους, έτσι δεν καταλήγουν; Δεν είναι και κάπως φυσικό αν το δεις λίγο ρεαλιστικά;

Τι έκανα πάλι; Ναι, πάλι, ούτε δυο βδομάδες δεν περάσαν που τα θαλάσσωσες πάλι. Αν ο Jin δε με μισήσει μετά κι απ'αυτό... τι θα κάνεις; Θα συνεχίσεις αυτό το μοτίβο μέχρι τελικά να τον κάνεις να σε μισήσει; Γιατί δεν βλέπω τη βελτίωση να διαγράφεται στον ορίζοντα.

Όντως του αρέσω; Όντως μ'αγαπάει; Αχ, γιατί έπρεπε να σηκωθώ και να φύγω έτσι; Ήταν μεγάλη αγένια...

Και γιατί πανικοβλήθηκα τόσο πολύ; Δεν ήταν κάτι τόσο περίεργο πια αυτό που μου είπε! Το κάνουν αυτό οι άνθωποι. Μη κοιτάς που εσύ μέσα σου είσαι κενή και για σένα αυτό ήταν κάτι πρωτόγνωρο...