Dulse (KSJ GR FF) [finished]

Κεφάλαιο 5 - Η οντισιόν

Με τούτα και με 'κεινα έφτασε η ημέρα της οντισιόν (και δεν έκανα αυτο το τεράστιο time skip απλώς λόγω της συγγραφικής μου ανικανότητας).

Η ώρα είναι 8:30, η μέρα Παρασκευή κι εγω βρίσκομαι έξω απ'την πόρτα του Jin. Να εξηγήσω ε; Λοιπόν, από τη μέρα που μιλήσαμε στο τηλέφωνο και τα ξαναβρήκαμε, φιλικα πάντα μιλάω, άρχισα να βλέπω την όλη φάση πιο θετικά. Τόσο θετικά που έχω υπερένταση κι αυτή η υπερένταση με οδήγησε εδώ που είμαι, στο σπίτι του φίλου μου. Ελπίζω να μην τον ξυπνήσω πολύ νωρίς, στις 11 μου είπε πρέπει να 'ναι εκεί. Χτυπάω το κουδούνι και περιμένω. Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα η πόρτα άνοιξε και ένας αγουροξυπνημένος Jin με κοίταγε μπερδεμένος. ''Τι κάνεις εσύ εδ..." δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει γιατί άρχισα να μιλάω εγώ "Σε ξύπνησα; δε σε ξύπνησα, καλά ήρθα, 11 η ώρα πρέπει να 'σαι εκεί, να έχεις προλάβει να ξυπνήσεις καλά, να φας καλά...!". Όσο τα έλεγα αυτά είχα μπει και σιγά σιγά και μέσα στο σπίτι. Έχω καταντήσει ελληνίδα μάνα πριν την ώρα μου, φαίνεται αυτό είναι γονίδιο που φέρουν οι ελληνίδες, ακόμα κι αυτές που απλώς έχουν ρίζες απ'αυτη τη χώρα...

"Καλέ δεν χρειαζόταν να έρθεις!" είπε ο Jin έχοντας καταλάβει πλέον τι συμβαίνει. "Γιατί παίδί μου;! Χρειάζεσαι υποστήριξη και πιο πολύ ηθική! Αλλά εγώ δεν είμαι εδώ μόνο για βιτρίνα, σήμερα έχω αποφασίσει να σου φτιάξω πρωινό!" ναι, μιλάμε για τέτοια κέφια.

Τότε ο Jin ξέσπασε σε γέλια, με την τελευταία μου δήλωση και εγώ πείσμωσα περισσότερο. "Δεν με πιστεύεις ε; Εγώ σου λέω θα τα καταφέρω! Θα φτιάξω τηγανιτό αυγό με μπέικον και φριγανισμένο ψωμί." η αλήθεια είναι, ότι ούτε 'γω δεν με πολυπίστευα, αλλά η αυτοπεποίθηση μετράει, forza λοιπόν για την κουζίνα. " Εσύ κάτσε, δες τηλεόραση, κάνε stretching, κάνε ό,τι θεωρείς ότι σε βοηθάει" ήταν η τελευταία κουβέντα μου πριν χαθώ στην "μαγειρική άβυσσο''. Δεν κοίταξα, αλλά ήμου σίγουρη ότι ο Jin, προσπαθούσε να κρατήσει τα γέλια του. Τουλάχιστον του φτιάχνω τη διάθεση, κάτι είναι κι αυτό.

Λοιπον, τώρα ψάχνουμε ένα σχετικά μικρό τηγάνι, ή ίσως να ανάψω πρώτα το μάτι να ζεστάινεται... Τώρα θέλω λάδι κι αυγά. Ντάξει, όλα καλά ως εδώ. Αφού περίμενα λίγη ώρα να ζεσταθεί το λάδι ήρθε η ώρα να ρίξω τ'αυγά. Κλέινοντας το ένα μου μάτι σπάω το τσόφλι, το ρίχνω προσεκτικά και μετά τραβιέμαι πίσω γιατί φοβάμαι το καυτό λάδι. Μην ανησυχείτε, δεν θρηνήσαμε θύματα, όλα καλά για ακόμα μια φορά (ουου! ωραίο αυτό! Να γίνει τραγούδι!). Αφού ξεμπέρδεψα με δαύτα, προχωράω στο μπέικον. Να βγάλω άλλο τηγάνι τώρα ή να χρησιμοποιήσω το ίδιο; Ειδου η απορία. Θα το γιολάρω, θα βγάλω κι άλλο τηγάνι, τώρα που πήρα φόρα...Βγάζω το μπέικον απ'το ψυγείο και ξεχωρίζω μερικές φέτες. Στο μεταξύ θέλω να ελπίζω ότι ζεστάθηκε και το τηγάνι.