Dulse (KSJ GR FF) [finished]

Κεφάλαιο 10 - Έφυγα

"Καλημέρα Jin" είπε χαλαρά για ακόμη μια φορά ο Yoongi

Κάποιος να βάλει τη μουσική του Καραγκιόζη να παίζει παρακαλώ. Με μια γρήγορη κίνηση στάθηκα κανονικά μακριά απ'τον Yoongi κοιτώντας τον Jin και μετά γύρω γύρω, η αγωνία εμφανής στην εκφρασή μου.

"Θέλω να ξέρω τι κάνατε εσείς οι δύο;" ρώτησε ο Jin. "Μα δεν κάναμε τίποτα" απάντησα γρήγορα. "Ναι, εδώ είχαμε πιάσει την κουβέντα με τη μελλοντική σου κοπέλα" συμπλήρωσε ο Yoongi.

Και εγώ και ο Jin τον κοιτάξαμε σοκαρισμένοι, ο καθένας για τον δικό του λόγο. "Μα γιατί κανείς δε το δέχεται; Κοίτα δω" ο Yoongi άνοιξε το κινητό του και πλησίασε τον Jin για να του δείξει προφανώς της φωτογραφίες που κράτησε για 'αποδείξεις'. Εγώ απλώς δεν κουνήθηκα απ'τη θέση μου και προσπαθούσα να δεχτώ την καταστροφή μου.

"Κοίτα δω τι ωραία που δείχνετε μαζί". Τώρα νομίζω πάλι κοκκίνιζα και αν βλέπω καλά πρέπει να 'χει κοκκινίσει λίγο κι ο Jin. Αχ μωρέ, είναι γλυκούλης! Ιιι, τι σκέψη ήταν αυτή;! Σε επηρέασε η ωραία κοιμωμένη, δεν τα σκέφτομαι εγώ αυτά.

Εν τω μεταξύ κι ο Jin δεν είχε τι να πει, λίγο γέλασε από αμηχανία και ρώτησε τον Yoongi αν αυτό έγινε στ'αλήθεια κι εκείνος του εξήγησε ότι ήταν 'το γλυκούλι θέαμα που αντίκρισε μόλις ξύπνησε σήμερα το πρωί'.

"Να σπω, δεν θα μας κάνεις και προξενιό ακόμα δε γνωριστήκαμε καλά καλά" αποφάσισα να επέμβω γιατί δεν μας έβλεπα να ξεφεύγαμε απ' αυτή την κατάσταση και τα δύο αγόρια τινάχτηκαν λίγο επειδή φώναξα.

"Και πια φέρ'το αυτό εδώ" με δύο μεγάλα αποφασιστικά βήματα όρμηξα και άρπαξα επιτέλους αυτό το έρμο το κινητό, διαγράφοντας τις καταραμένες φωτογραφίες με μια απίστευτη ταχύτητα σχεδόν πριν να προλάβει να αντιδράσει ο Yoongi.

"Άντε μπράβο! Τώρα, ξεχνάμε ότι όλο αυτό συνέβη και συνεχίζουμε τις τίμιες ζωές μας ήρεμα κι ωραία! Αντιλαβού;!" κοίταξα τον υπαίτιο κάνοντάς του το "I'm watching you".

Και οι δύο τους με κοίταζαν σε φάση 'πού είναι οι κύριοι με τις άσπρες μπλούζες να τη μαζέψουν' προφανώς επειδή δεν περίμεναν από ένα άτομο σαν εμένα να έχει μια τέτοια αντίδραση.

Η αλήθεια είναι πως παλιότερα και εννοώ πολύ πιο μικρή, εκνευριζόμουν με το παραμικρό και ξέσπαγα με φωνές, τουλάχιστον θυμάμαι μια φορά που κόντεψα να μείνω χωρίς φωνή... Αλλά έχω την αίσθηση ότι δε με παίρναν στα σοβαρά, αντιθέτως, τους φαινόταν ιδιαίτερα αστείο. Με τα χρόνια λοιπόν, χωρίς κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια, έγινα πιο nirvana και δεν εκνευρίζομαι τόσο εύκολα, ή έστω δεν το δείχνω τόσο προς τα έξω, ειδικά σε ξένο κόσμο. Άμα με πιάσουν τα νεύρα μου όμως και με παίρνει...