DRARRY FANFIC

16

Het was druk in de Drie Bezemstelen. Harry keek rond en zag verschillende mensen aan tafeltjes en aan de bar zitten. In de verste hoek dacht hij twee kobolden te zien met giechelwater, en Slakhoorn zat aan de bar terwijl hij een vreemd gekleurd drankje met zijn pink omhoog en een onschuldige jongensachtige lach naar binnen goot. Hermelien stond ook bij de bar, om boterbier te bestellen. Vandaag zouden Draco en Ron het hopelijk bijleggen, of in elk geval een poging doen. Harry snapte dat er in die zes jaar ontzettend veel gebeurd was, en dan ook niet veel positiefs, maar er zou toch een manier moeten zijn waardoor ze vriendschappelijk met elkaar om zouden kunnen gaan. Ook moest Harry eerlijk toegeven dat hij een tijdje terug niet verwacht had dat ze met zijn vieren om de tafel zouden zitten, en al helemaal niet omdat Draco en hij een relatie hadden, wat eigenlijk toch wel een plottwist in zijn leven is geweest. Harry's gedachten werden onderbroken door Hermelien die terug kwam lopen met vier boterbier. Nerveus pakte Draco een van de glazen en nipte van de drank. Ron schraapte minstens zo nerveus zijn keel en Hermelien klakte met haar tong. 
De stilte was verschrikkelijk. Verschrikkelijk ongemakkelijk. 
Na ongeveer een halve minuut opende Draco zijn mond. 'Ik denk dat dit het moment is waarop ik mijn excuses aanbied, voor de afgelopen zes jaar.' Zijn huid was nu drie tinten bleker dan normaal, en onder de tafel greep Harry naar zijn hand, als teken van geruststelling. Het begin was er nu. Ron wist duidelijk niet zo goed wat hij ermee moest en knikte wat vaag, met zijn ogen op het verweerde hout van het tafelblad gericht. Hermelien keek Draco aan en zei op kalme toon 'Dankje'. Draco knikte, nog steeds ongemakkelijk, en keek ook naar beneden, in zijn glas boterbier, en nam een slok. Zijn handpalmen waren zweterig. Harry had het gevoel dat hij nu iets moest zeggen, al wist hij niet zo goed wat. 'Jullie zullen niet veel klefs van ons zien, sinds, eh, we zelf ook nog wat moeten wennen aan het idee.' Ron knikte weer, nog steeds in intiem oogcontact met de tafel. Harry dacht wel iets van opluchting af te lezen van het gezicht van zijn beste vriend. 
'Hebben jullie het opstel voor toverdranken al af?' vraagt Hermelien, in poging de ongemakkelijkheid te verhelpen. Ron schudt zijn hoofd, net als Harry. 'Jij dan?' vraagt hij aan zijn nog steeds nerveuze vriend. 'Ja, het is eigenlijk heel simpel. Ik kan jullie wel helpen bij het gedeelte waarbij je moet beschrijven hoe je aan de milt van een Kapla komt...' Harry wist dat Ron moeite heeft en altijd al had gehad met toverdranken en altijd onvoldoendes haalde op opstellen en essays, en hoopte dat hij er positief op zou reageren. Zijn beste vriend maakte een soort raspend keelgeluid. 'Ja, prima'. Harry voelde Draco's spieren ontspannen en hij begon te vertellen hoe je aan de milt van een Kapla kon komen. Opgelucht en tevreden keek hij naar Hermelien. Ze glimlachte terug, zichtbaar blij dat hun 'experiment' gelukt was. 

Een uur of wat later liepen Harry en Draco door een smalle straat in Zweinsveld. Ze hadden net afscheid genomen van Ron en Hermelien, nadat ze nog heel lang hadden gekletst. Het was zo veel beter gegaan dan dat hij had gedacht, ook al was de voornaamste reden dat iedereen te ongemakkelijk leek om iets te zeggen over oud zeer en haat of wat voor soort negativiteit dan ook. 'Je hebt het goed gedaan, weet je,' zei Harry tegen de Zwadderaar. 'Volgens mij is het echt heel goed gegaan.' Draco keek hem aan, een lach vormde zich op zijn gezicht. Harry lachte terug en pakte zijn hand. 'Ik doe het voor jou.' Ze stoppen met lopen en Draco brengt zijn gezicht dichter bij die van hem. Harry voelde de warme naar-boterbier-ruikende adem van zijn knappe vriend en leunde op zijn beurt verder naar hem toe. Hun lippen raakten elkaar, voorzichtig, maar liefdevol. Draco greep zachtjes de twee uiteinden van de Griffoendorsjaal die Harry basically altijd droeg, en trok hem nog verder naar zich toe. Harry legde zijn handen in de nek van zijn Zwadderaar. De kus ging van zachtjes en teder naar iets gepassioneerder. Harry genoot van het moment, zo vaak gebeurde dit immers niet. Harry sloeg zijn armen nu om de middel van Draco, en de kus werd steeds heftiger, tot hij op een gegeven moment naar adem snakte. Er ontstond weer wat ruimte tussen de twee gezichten. Lachend keken ze elkaar aan.