rest çekmiş Akşamlar

dün oradaydım

dün oradaydım, yıllar sonra
herşey yerinde duruyordu
mevsimler aynı hep Gülbahar
değişmemiş duruyor aynı tahta masalar
isimlerimizi kazdığın masaya oturdum
etrafa baktım da herşey aynı
dahada büyümüş ortadaki çınar ağacı
o yüzü yorgun İsmet ölmüş
başka birisi çalıştırıyor burayı
ama demi kokusu aynı çayın tadı
kokuna rastladım sanki
yüzünü gördüm yıllar sonra
öylece oturdum başbaşa...
karanlık çökünce yandı bütün ışıklar
gözlerin doğdu sanki mavi kubbeye
ve bütün acılardan üryan
sesin doldu sanki bütün evrene

seni hiç unutmamıştım amma
ne yalan söyleyeyim
bu kadar diri değildi aklımdaki
bendeki o eski senli anılar...

son gecemiz geldi aklıma
ışıklar yanınca
ayrılık şarkılarını tek tek söylemiştik
sanki elele tutuşmuş
intahara giden iki körpe genctik
ozamanki aklımızla kader dedik geçtik
yaşanacaklardan habersizdik..
çocukluk işte,.
parmaklarınızı kestik birleştirdik
sevgili olamadık madem
bizde kankardes olalım dedik...

öyle olmadığını daha ertesi gün anladım
herşey kötü geliyordu
canım hiç bir şey istemiyordu
meğer ben herşeyi senle sevmişim
mesela elime hiç gül almadım
ne çok severdin gülü oysa
birde kasım patını severdin
ben senden sonra hiç çiçek sevmedim
seni bilmem amma
ben daha ilk gün anladım
sevgiliden kankardes olunmazmış

yaşamak sadece nefes almaktı
çalışmak para kazanmaktı
evlenmek çoluk çocuğa karışmakti
Allah'ın biçtiği ömür
artık böyle yaşanacaktı...

dün oradaydım yıllar sonra
herşey yerinde tastamam duruyordu
aynıydı ambians aynı masalar
yine hüzünlüydü çalan şarkılar
yine ağaçlar dolu yine yemyeşil
uzak kalmış yeni yapılan yola
edkisi kadar öyle canlı değil kimsecikler yoktu gittiğimde
iyide oldu
gezdim oturdum bütün masaları
aklımdan geçirdim hatıraları...
                           Cemal Arıkan