rest çekmiş Akşamlar

yabancı değil yalnızlık

Her zaman ki gibi tanıdık bir yalnızlık
Aynı dört duvar ve anason kokan sofralar
Birde yanımda taşıdığım o bilindik acılar
Her gün beni bir daha öldüren sensizlik
...
Günahlarını bıraktın sevapları mı götürdün
En çılgın acıdan da acıların gövdesi olmuşum
Hayalini bıraktın bana gerçeğini götürdün
Sen artık yoksun
Bu gerçeğe yeni bir dünya kurmuşum
Giderken öldürmedin beni yaralı bıraktın
Sardım yaralarımı yalnızlığa alışmışım
Gündüz olmuş gece olmuş farketmiyor
Umrumda değil farketmiyor geçen aylar
Bu dünyada ben varım birde kimsesizligim
Yalnızca
Her geçen gün yaşlandırıyor biraz aynalar
....
Kimselere diyecek sözüm yok konuşmuyorum
Bir sana değil tüm canlılara küsmüşüm
Bu gece gevezeligim tuttu biraz fazla içmişim
Gözüm yok işim olmaz kimsenin tahtında
Ben senide istemiyorum ki aslında
Bir şey var, sadece kafama takılan
Yakın geçmişimi hiç hatırlamıyorum ama
Seni gördüğüm o gün mıh gibi aklımda
...
Böyle yaşamak iyi geliyor sorumsuzca
Hayat aynı anılar beni oyalar
Değişen sadece mekan,
Ve aynı anason kokan sofralar
Ve aynı kör olası nalet
Çekilebilir yalnızlık
Onunla arkadaş oldum
Bir birimize çok alıştık
Yaşayıp gidiyoruz işte öyle sorunsuzca
Dokunmayın ne bana
Nede yalnızlığıma...
Cemal Arıkan