rest çekmiş Akşamlar

ANNE

Karakteriyle oynanmış yağmurlu bir geceden
Ocak ayına taa yazdan alı konmuş bir güne
Ve bana kalmış son bakışları yârin
Kan çanağı gözlerimde...
Yorgunum ne yapacağını bilemez haldeyim
Her şeyden bir gölge gibi sessizce çekilip
Uykum var
Uzun uzun uyuyasım var anne

Maraton koşusu koşmuş amatör gibiyim
Sırtımı sağlam bir duvara yaslayıp
Yüzümü güneşe dönüp
Yalnızlığıma omuz verip baş başa
Dinlenesim var
Uzun uzun dinlenmek istiyorum anne

Bir yabandan göç etmiş kırlangıç gibi
Bir kelebeğin ömrünün ilk ve son günü gibi
Bıçak sırtı bir yerlerdeyim bezginim
Yaşamaktan bezmişim
Kırılmışım küsmüşüm anne

Samimiyetleri sığdıramayıp kalbimize
Kimsesiz kaldırımlarda yaşatmaktan yorgunum
Yorgunum usanmışım
İnsanlar yordu beni
Çok yorgunum anne

İçimde doldurulmaz kocaman bir boşluk
Belki kalanların yeteri kadar olmayışı
Belkide gidenlerin çok yer kaplaması
Nedenini bilmem ama dolması güç
Kocaman bir boşluk...
Öyle kirlettik ki dünyayı
Bir kaplumbağanın bir yere göçü kadar
Ümit sizim.
En ufak bir çabam yok
Ümitsizim anne

Hummalı düşler kurarken geleceğe dair
Hep sükûti hayale uğradım...
Bebek saflığın da tertemiz
Kucağına al beni saçlarımı okşa
Ellerinin sıcaklığını özledim
Kucağında bidaha hiç uyanmayasiya
Uyumak istiyorum anne.
                             Cemal Arikan