The Dance Of The Moon

✴Κεφάλαιο 5✴

«Άνταμ, έλεος! Έφαγα το τόπο όλο να σε βρω», τον μάλωσε μόλις επιτέλους τον βρήκε. Τελικά βρισκόταν στην καφετέρια του σχολείο.

Και δεν ήταν μόνος του. Ήταν μαζί του και ο μυστηριώδης νεαρός. Αυτός ο βλάκας που περιποιήθηκε το πόδι της. Τι χαρά να τον δει για δεύτερη φορά μέσα σε λίγη ώρα. Απλά πετούσε στους ουρανούς! Τι τύχη και αυτή, κατσούφιασε.

Δεν είχε καμία απολύτως όρεξη να αντικρίσει ξανά τα ειρωνικά γκρίζα -στον εσωτερικό χώρο- μάτια του. Στάθηκε μπροστά στον Άνταμ αδιαφορώντας πλήρος για την μελαχρινή παρουσία δίπλα του.

«Έϊ! Μικρή! Που ήσουν; Τα κορίτσια τα είδα, εσύ που χάθηκες;», σηκώθηκε αμέσως ο Άνταμ ανοίγοντας τα χέρια του και η Νταϊάνα χώθηκε στη ζεστή αγκαλιά του. Έκανε έναν μορφασμό οτι και καλά πληγώθηκε.

«Συγγνώμη Άνταμ», απολογήθηκε αμέσως η κοπέλα. Με την άκρη του ματιού της παρατηρούσε το γεμάτο τατουάζ αγόρι. Εκείνος έπινε αδιάφορος τον καφέ του. Σαν να μην υπήρχε εκεί η Νταϊάνα. «Πρώτον δεν μπόρεσα να έρθω και δεύτερον ήθελα να αποφύγω πρωϊνιάτικα τις Καρολαϊνιάνες», πρόσθεσε.

Ο Άνταμ κοπάνησε το πλαστικό ποτηράκι πάνω στο τραπεζάκι, κάνοντας αρκετές σταγόνες καφέ να πεταχτουν πάνω στην επιφάνειά του. «Δεν πάει στον αείμνηστο; Για έλα εδώ». Την άρπαξε και έσφιξε ξανά πανω του. Ένα ειρωνικό γελάκι ακούστηκε από την μεριά του αγοριού που καθώταν μαζί με τον Άνταμ.

Η Νταϊάνα τον κοίταξε άγρια πάνω από τον ώμο του Άνταμ. Εκείνος ανασήκωσε τους ώμους του. Πανέμορφα. Δεν την ένοιαζε το τι σκεφτόταν αυτός ο μπαμπουίνος. Άλλο που δεν σε νοιάζει, ακούστηκε πάλι το διαβολάκι που καθώταν καμαρωτό στον αριστερό της ώμο. Όχι, δεν πρέπει να την νοιάζει. Το αγγελάκι κούνησε συμφωνώντας το κεφάλι του με το φωτοστέφανο. Τραγούδα, μίλησε ξανά το κόκκινο ανθρωπάκι με τα κέρατα.

Βασικά ο διάβολος δεν έχει πάντα την μορφή που τους δώσανε οι άνθρωποι. Κόκκινοι με δυο κερατάκια στο κεφάλι και μια ουρά. Ο διάβολος μπορεί να έχει την μορφή του ανθρώπου. Διάβολος με αγγελική ομορφιά. Για έναν περίεργο λόγο είχε ένα προαίσθημα ότι αυτός ήταν διάβολος. Ένας όμορφος διάβολος. Έτσι όπως τον αγριοκοίταζε πρόσεξε κάτι που δεν είχε δει νωρίτερα. Είχε ένα μικρό σκουλαρίκι στη μύτη, ένα μικρό ασημένιο διαμαντάκι.

Η Νταϊάνα πήρε το βλέμμα της απο πάνω του και απομακρύνθηκε από την αγκαλιά του Άνταμ. «Πάρε αυτά. Εγώ πρέπει να πηγαίνω»

Ο Άνταμ κοίταξε με ενδιαφέρον τα χαρτιά. «Τι είναι αυτά;». Πήρε στα χέρια του τα χαρτιά και τα ξεφύλλισε.

«Τα στέλνει η Κερκ μέσα από την καρδιά της και σου εύχεται να πάψεις να πετάς στα σύννεφα γιατί θα συγκρουστείς με κάνα γκλάρο που πετάει και χαμηλά», χαμογέλασε. «Πήρες καταλάθος πρόγραμμα αντί για αυτό μπουμπούνα»

Το αγόρι έξυσε το κεφάλι του. Είχε καστανά μάτια και μαλλιά. Όταν χαμογελούσε δύο λακκάκια έσκαβαν τα μάγουλά του. Ήταν τόσο γλυκούλης. «Ευχαριστώ. Α, Νταϊάνα θέλω να σε δω αργότερα στο διάλειμμα, έχω να σου πω κάτι», φάνηκε να κοκκινίζει αλλά η κοπέλα βιαζόταν έτσι απλώς του έσκασε ένα φιλί στο μάγουλο και έφυγε να προλάβει έστω και τα τελευταία λεπτά του μαθημάτος.

Φανταζόταν τον Ντόνοβαν να της λέει έχοντας ένα ειρωνικό ύφος: "Δεσποινίς Γκρέυ, ήταν τόσο δύσκολο αυτό που σας ανέθεσε η Διευθύντρια που κοντέψατε να κινιτοποιήσετε το FBI για να βρείτε τον κύριο ΜακΚάλλεν;" Ρεζιλίκι.