The Dance Of The Moon

✴Κεφάλαιο 37✴

Ο τεράστιος λύκος ήταν ξαπλωμένος στην ταράτσα του ψηλού κτιρίου της μικρής και ανούσιας για αυτόν πόλης, που στην ξύλινη ταμπέλα πριν την είσοδο έγραφε Καλώς ήρθατε στο Ζέντχιλ. Η φύση του ήταν να είναι ελεύθερος στα βουνά της Ελβετίας, όπου βρισκόταν η αγέλη τα τελευταία δύο χρόνια. Να τρέχει ελεύθερος στο χιονισμένο δάσος, να κυνηγάει τα μεγάλα ελάφια και τους γκρίζους λαγούς. Να νιώθει το πάγο στις πατούσες του και την λάβα στο αίμα του.

Οι απαλές νιφάδες του χιονιού να τον καλύπτουν αλλάζοντας το χρώμα του σε άσπρο, να τον μουσκεύουν έτσι όπως πέφτουν με αργό στροβιλισμό από τον κατάλευκο ουρανό. Το φεγγάρι να είναι ο ήρεμος σύντροφός του τις νύχτες και το απαλό αεράκι, χάδι στην πυκνή γούνα του. Το αλύχτισμά του να κόβει σαν κοφτερό ματωμένο ξίφος την απόλυτη σιγή του σκοτεινού δάσους. Το άγριο τοπίο, με τα πράσινα έλατα με χιονισμένες κορυφές, τα ξέφωτα όπου σήκωνε το κεφάλι του και έβλεπε τις χοντρές και ψιλές γκρίζες τούφες να χορεύουν ψηλά στο φωτεινό φόντο, να αγγίζουν με το κρύο χέρι τους την υγρή μύτη του, να πέφτουν στο έδαφος, να στολίζουν τα κλαδιά. Αυτό λάτρευε.

Παρ όλα αυτά την συγκεκριμένη στιγμή η προσοχή του ήταν στραμμένη κάτω στο έδαφος, πάνω στην κοπέλα που έτρεχε σαν κυνηγημένη στον δρόμο. Ο λυκάνθρωπος αναδεύτηκε όταν η κοπέλα παραλίγο να βρεθεί κάτω από τα λάστιχα του διερχόμενου τζιπ. Είχε ορθωμένα τα αυτιά του, ενώ τα κίτρινα, όμοια με φλόγες στο σκοτάδι, μάτια του, έπιαναν και την παραμικρή κίνηση. Του άρεσε το απαλό αεράκι που μπερδευόταν στο τρίχωμά του δροσίζοντάς τον.

Ανακάλυψε ότι ήταν πολύ ενδιαφέρον να παρακολουθεί κάποιες φορές τους θνητούς να παλεύουν να χωρέσουν όσα πιο πολλά πράγματα γινόταν μέσα στις μετρημένες στα δάχτυλα των χεριών τους δεκαετίες που τους έχουν δοθεί. Οι περισσότεροι από αυτά τα πλάσματα, επιζητούν μανιωδώς, υλικά αγαθά και πλούτο, χωρίς να αφήνουν μια συγκεκριμένη σκέψη να περάσει από το μυαλό τους. Στον άλλον κόσμο δεν δέχονται αποσκευές. Υπάρχει και η άλλη ράτσα του ανθρώπινου είδους, εκείνοι που προσπαθούν να γεμίσουν τις αποθήκες της ψυχής τους όχι με χρήματα αλλά με αναμνήσεις και συναίσθημα. Όλοι οι άνθρωποι βρίσκονται σε πόλεμο καθημερινά, αλλά τα στρατόπεδα διαφέρουν κατά πολύ. Τα πεδία των μαχών γεμάτα νάρκες και οι πιο αδύναμοι, άοπλοι, πέφτουν ματωμένοι στο δρόμο που τους καθόρισε η μοίρα τους. Άδικο; Η ζωή είναι γεμάτη από αυτή την λέξη. Έμαθε όμως παρακολουθώντας τους θνητούς και ένα πράγμα ακόμη, δεν υπάρχει πιο δυνατό πλάσμα πάνω σε αυτήν την κινούμενη σφαίρα. Το κακό δεν νικάει πάντα, μα νικάει τις περισσότερες φορές. Είναι στο χέρι του είδους να αντιστρέψει τα πεδία με νάρκες σε χωράφια με κρίνους. Ουτοπικό; Μα φυσικά και είναι όταν αναφέρεται κανείς στους ανθρώπους.