The Dance Of The Moon

✴Κεφάλαιο 9✴

Η μέρα πέρασε πιο γρήγορα απ'όσο φανταζόταν. Πέρα απ'του ότι ο Ντόνοβαν κατάφερε να της κάνει τη ζωή δύσκολη από την πρώτη κιόλας μέρα του σχολείου. Δεν φτάνει που την ειρωνεύτηκε, έβαλε και μια ατελείωτη εργασία πάνω στο θέμα που είχε αναπτύξει ενώ εκείνη έλειπε ψάχνοντας τον Άνταμ. Κατά τ'άλλα ήταν ευτυχισμένη που δεν συνάντησε πουθενά την Καρολάιν.

Όσο την απέφευγε τόσο το καλύτερο. Δεν είχε καμία όρεξη να ακούσει τα σαχλά της σχόλια. Ούτε και να δει αυτές που τις θεωρούσε φίλες της. Από την Βικτώρια είχε μάθει ότι πλέον θεωρούνταν η Βασίλισσα του σχολείου. Λίγο την έκαιγε αυτό, και το λαιμό της να έκοβε το ίδιο θα της έκανε. Εμείς αδέλφια θα έπρεπε να ήμασταν, μίλησε ξανά το κόκκινο ανθρωπάκι. Απλά γιατί δεν το βουλώνει; Δεν μπορεί να μην μιλάει όμως το αγγελάκι; Εγώ είμαι η φωνή της λογικής, είπε τελικά. Μιλάω όποτε πρέπει. Ο τίτλος δεν την ένοιαζε άλλωστε, εδώ και πολύ καιρό. Ο τίτλος είναι απλά ένας ηλίθιος τίτλος. Μια απλή ταμπέλα, που μπορεί ή να σε περιγράφει ή να σε καλύπτει.

Η Νταϊάνα ξανακοίταξε το βιβλίο της Χημείας, που ήταν ακουμπισμένο πάνω στο κρεβάτι μπροστά της, μόλις συνήλθε από το ποτάμι σκέψεων που την είχε παρασύρει.

Περιοδικός πίνακας. Νόμος της περιοδικότητας. Χημικά στοιχεία. Η χημεία δεν ήταν άλλωστε το φόρτε της. Ίσως λίγο η φυσική, αλλά στην φιλολογία ήταν πρώτη. Ποιήματα. Βιβλία. Τέχνη. Όλα αυτά την ενέμπνεαν και μιλούσαν μέσα στην ψυχή της. Πολλές φορές την εξέφραζαν και δεν ήξερε πως ακριβώς το κατάφερνε, αλλά πάντα ταυτιζόταν. Η μουσική και το διάβασμα ήταν δύο καλοί της φίλοι από μικρή που ήταν. "Τα βιβλία είναι ένας φίλος που δεν θα σε προδώσουν ποτέ, δεν θα σε κρίνουν και στις δύσκολες στιγμές μπορείς πάντα να καταφύγεις στον κόσμο τους", είχε πεί ο παππούς της. Πράγματι, ο κόσμος των βιβλίων έμοιαζε με την Χώρα των Θαυμάτων όπου είχε μεταφερθεί η Αλίκη. Χάνεσαι σε μυθικό μέρος, σε ένα πλαστό κόσμο και δεν θες να φύγεις από εκεί. Συναντάς τον λαγό που πάντα βιάζεται, τον τρελοκαπελά και φυσικά τον Τσέσαϊρ, τον υπέροχο γάτο που εξαφανίζεται αφήνωντας μόνο το πλατύ του χαμόγελο. Ζεις για όσο κρατήσει σε έναν άλλο κόσμο. Και για ώρες δεν είσαι εκεί που βρίσκεσαι όταν αφήσεις το βιβλίο κάτω.

Ο παππούς Γκρέγκορι, ήταν αυτός που της έμαθε να αγαπάει τα βιβλία. Από εκείνον κληρονόμησε αυτήν την ασθένεια, την βιβλιοφαγία. Τα αγαπημένα της θέματα ήταν ο έρωτας και ο τρόμος. Δεν λέει όμως όχι και σε διαφορετικό περιεχόμενο. Ο παππούς λάτρευε τα αστυνομικά και συνήθως καταλάβαινε από τις πρώτες σελίδες ποιός ήταν ο ένοχος. Ποτέ δεν είχε καταλάβει πως τα κατάφερνε. Το καλό βιβλίο την ηρεμούσε και τις χάριζε ευχάριστες ώρες και δεν την ένοιαζε που η Σαμάνθα συχνά την αποκαλούσε "φυτό".