The Dance Of The Moon

✴Κεφάλαιο 15✴

Στηρίζοντας το κεφάλι της με τον αγκώνα της -το οποίο είχε μια έντονη τάση να σωριαστεί με θόρυβο πάνω στο θρανίο- παρακολουθούσε τον καθηγητή ή μάλλον έκανε πως παρακολουθούσε. Η Σκάρλετ δίπλα στην Νταϊάνα ζωγράφιζε κάτι στο εξώφυλλο του βιβλίου της, χωρίς να μπει στον κόπο να το ανοίξει.
Ο Ντόνοβαν έγραψε μια ημερομηνία στον πίνακα και γύρισε στους μαθητές ξανά κοιτώντας τους έναν έναν αποδοκιμαστικά πίσω από τα γυαλιά μυωπίας του. Είχε πίσω από την πλάτη τα χέρια του και αυτό έκανε την κοιλιά του ακόμα μεγαλύτερη.

«Αν και στην Αγγλία τα ρομαντικά στοιχεία ήταν γνωστά πολύ νωρίτερα, πολλοί κριτικοί χρονολογούν σήμερα τον αγγλικό λογοτεχνικό ρομαντισμό από τη δημοσίευση των λυρικών έργων του Γουίλιαμ Γουόρντσγουορθ και του έργου Λυρικές Μπαλάντες. Πολύ ωραίο κατά τη γνώμη μου αλλά ας μην υπεκφύγουμε από το θέμα...Λοιπόν, που είναι έργο του Σάμουελ Τέηλορ Κόλεριτζ. Ο Γουόρντσγουορθ σημειώνει στην εισαγωγή του ότι η ποίηση προκύπτει από...». Ο Ντόνοβαν σώπασε ενώ ξεφύλλιζε το βιβλίο με το φθαρμένο εξώφυλλο. Σπρώχνοντας τα γυαλιά του πιο πάνω στη μύτη του, η φωνή του ήχησε ξανά στο μισοκοιμισμένο χώρο. «Την αυθόρμητη  υπερχείλιση των ισχυρών συναισθημάτων...»

Η Νταϊάνα έκλεισε τα μάτια της για μια στιγμή καθώς δεν μπορούσε να αντέξει την ένταση της φωνής του, ήταν σαν εκατό ξεκούρδιστα βιολιά να προσπαθούν να συνθέσουν κάποια παράφωνη μελωδία. Την περισσότερη ώρα την πέρασε βυθισμένη στον κόσμο της και αυτό ήταν αρκετό για να διακόψει ο Ντόνοβαν την μονότονη ομιλία του. Στάθηκε στο θρανίο μπροστά της και η κοπέλα δεν θα τον είχε αντιληφθεί αν η Σκάρλετ δεν την σκούνταγε διακριτικά. Ήταν έτοιμη να διαμαρτυρηθεί που την τράβηξε από την ησυχία της και τότε ακούστηκε η δυνατή φωνή του, που κόντεψε να της τρυπήσει το τύμπανο.

«Θα μας κάνατε την τιμή να μας πείτε δεσποινίς Γκρέυ, τι είναι αυτό ακριβώς που σας προβληματίζει και σας έχει βάλει σε βαθείς φιλοσοφικούς στοχασμούς; Βλέπω ότι αγωνιάτε από το πρωί να βρείτε την απάντηση κοιτώντας το υπερπέραν». Αρκετοί σε όλη την τάξη γέλασαν και άλλοι αγριοκοίταζαν τον Ντόνοβαν που πάντα δεν έχανε την ευκαιρία να ειρωνευτεί με το τσουχτερό του χιούμορ τους μαθητές. Ήταν πηγή ζωής αυτό για εκείνον. Άλλους τους ικανοποιεί να τρώνε μια τούρτα σοκολάτα και άλλους να φέρονται άσχημα σε άλλα άτομα. Υπάρχουν πολλές μορφές ικανοποίησης. Φαγητό, έρωτας, διασκέδαση...φόνος, τρέλα, βία. Οι άνθρωποι βρίσκουν την ικανοποίηση σε διαφορετικά πράγματα. Σε όλη τους τη ζωή ψάχνουν αυτό το κάτι που θα τους φέρει σε μόνιμο κορεσμό. Οι άνθρωποι ξεκινάνε τον δρόμο της ζωής με τη φράση "τι ωραία που ζω" και φτάνοντας στο τέρμα, "μακάρι να πεθάνω". Σπαταλάνε όλη τη ζωή τους τα πρωτεύοντα όντα αυτά σε ανούσια πράγματα. Ξεχνώντας το αληθινό νόημα της ζωής. Ίσως το αληθινό νόημα της ζωής να είναι για τον καθένα διαφορετικό μα για την ίδια ήταν η αγάπη και η οικογένεια. Η σύνθεση μιας αγαπημένης οικογένειας. Ο έρωτας, η αγάπη, η εμπιστοσύνη και όλα όσα απορρέουν από αυτά. Δεν έχει βιώσει τον έρωτα ποτέ. Έχει ακούσει ότι είναι υπέροχο συναίσθημα και σε κάνει να νιώθεις λες και είσαι στον παράδεισο. Μα η ίδια το φοβόταν, έχει δει τον έρωτα να πληγώνει. Άρα ο ερωτευμένος ακροβατεί σαν ένας ριψοκίνδυνος ακροβάτης χωρίς προστατευτικό δίχτυ. Δεν έχει τίποτα να τον προστατεύει από την θανατηφόρα πρόσκρουση με το έδαφος. Ακροβατεί ανάμεσα στον παράδεισο και την κόλαση.