The Dance Of The Moon

✴Κεφάλαιο 3✴

Το σχολείο είναι αρκετά κοντά για αυτό η Νταϊάνα πάντα πάει με τα πόδια. Η Σάρα προσφέρθηκε να την πετάξει αλλά προτίμησε να περπατήσει για να ηρεμήσει κάπως.

Να και το λύκειο Ρόμπερτ Σμιθ. Είναι ιδιωτικό και πάνε επιτοπλήστον πλούσιοι και αυτοί που είναι καλοί μαθητές. Η αλήθεια είναι ότι στην πόλη δεν υπήρχαν και υπερβολικά πολλοί φτωχοί. Κυρίως πλούσιοι και η ευκατάστατη μεσαία τάξη. Εκεί ανήκε και η οικογένεια της Νταϊάνα. Στο προαύλιο ήδη είχαν μαζευτεί αρκετοί. Γέλια, φωνές, αγκαλιές μετά από τις διακοπές. Όλοι είχαν κάτι να πουν. Μια δικιά τους εμπιρία. Περισσότερος ενθουσιασμός υπήρχε γιατί φίλοι ξανανταμώνουν φίλους. Τόσο σπουδαίο πράγμα η φιλία. Δεν υπάρχει βέβαια η αληθινή φιλία. Και αν υπάρχει είναι σίγουρα σπάνια. Θεωρούσε τα κορίτσια αληθινές της φίλες αν και είναι λίγο δύσκολο να βρεις φίλους αληθινούς.

Ο καθένας θεωρεί τον εαυτό του τον καλύτερο -εκτός από μερικούς. Ο κόσμος άλλαξε. Και άλλαξε προς το χειρότερο. Ο κόσμος είναι λάθος. Άσχημος. Καταρέει με αργούς βηματισμούς ενός ταγκό του θανάτου. Προς τα εκεί που βηματίζουμε όλοι υπάρχουν αμφιβολίες αν μπορεί μετά να υπάρξει σωτηρία. Η ζωή είναι δύο δρόμοι. Δεν μπορείς να ακολουθήσεις και τους δύο. Κατά τη γνώμη της, αυτό που λένε ότι ο ένας δρόμος είναι ο εύκολος και ο άλλος ο δύσκολος, δεν ισχύει. Και οι δύο είναι. Ο ένας εκεί που είσαι ο καλός και ότι πέρνεις το αποκτάς δύσκολα. Με θυσίες, με αίμα. Ενώ ο δεύτερος, η κακία και ο άσχημος δρόμος. Όλοι όσοι είναι σ'αυτόν δεν περνάνε μια ζωή μέλι. Σε κανέναν από τους δύο δρόμους υπάρχει ηρεμία. Όλοι έρχονται στην ζωή για να μάθουν κάτι. Για όλους η ζωή δίνει ένα ξεχωριστό μάθημα που πρέπει να πάρει ο καθένας.

Η Νταϊάνα κούνησε το κεφάλι της για να διώξει αυτές τις σκέψεις. Είναι τσιτωμένη και το στομάχι της πονάει. Είδε αρκετούς γονείς να συνοδεύουν μερικά παιδιά της πρώτης που έδειχναν διστακτικά. Πειραξίματα, γέλια, σκέτο κομφούζιο. Κατευθύνθηκε προς τα σκαλιά της κεντρικής εισόδου. Αρκετοί ή μάλλον πολλοί την χαιρέτησαν. Προσπερνάει τους καινούργιους μαθητές και φτάνει στις σκάλες που οδηγούν στον τρίτο όροφο. Ασανσέρ δεν μπορούσαν να εγκαταστήσουν; Σκέφτηκε. Δεν υπήρχε χειρότερο από το να ανεβαίνει όλα αυτά τα σκαλιά.

«Νταϊάνα!», η Σαμάνθα τη φωνάζει και τρέχει προς το μέρος της. Το λεπτό κορμί της πέφτει με φόρα πάνω της και την αγκαλιάζει. Η Σκάρλετ πλησίασε και τις δύο και τις αγκάλιασε.