K.

Bölüm 3 '' Yalnız olmayı seviyorum ''

Meva, bir sinema dergisi olan Altyazı'da çalışmaktadır. Dergideki, ''Gizemli mekanlara muhtemel senaryo önerileri.  ''  başlıklı bölümün editörü ve yazarlarından biridir. 35 yaşında, köpeği Mira ile yalnız yaşayan bir bayandır. Yeni bir mekan keşfi için Almanya'da bir liman şehri Bremen'e gitmesi gerekiyordu. Mira'ya bir hafta daha bakmasını istemek için gelmişti.

K bir an tereddüt ederek yukarı koştu. Arkasından Meva ne olduğuna anlam veremeden şaşkınlık içerisinde K' yı takip etti. Dubleks evin merdivenleri salondaydı. Meva, K ile birlikte salona yöneldi. Salon bomboştu. Geçerken mutfağa da göz attı. Gördüğü kadarıyla kimse yoktu. Son basamağı da çıkıp korkuluğa tutundu. Nefes nefeseydi. K odadan odaya gidiyor sesin kaynağını bulmaya çalışıyordu. Meva, hala merdiven korkuluğu bırakmamıştı. Odaklanmaya çalıştı. En son 5 gün önce 9 Mayısta Mira' yla gelmişti.

 K ailesinin odasına bakmamıştı bir tek. Zaten bu kata çıkmayalı hemen hemen bir yıl olmuşken odaya pek girmek istemedi. Meva geldi yanına, 'Neler oluyor ?' dedi. K evde kendisinden başka kimse olmadığını söyledi. Meva, bu odayı kontrol etmediğini biliyordu. Yavaşça kapıyı açtı. Loş bir ışık vardı odada. Daha iyi görebilmek için ışığı açtı. Bir kaç adım attı. K istemsizce takip etti. Odayı inceledi. Duvarlarda kendi fotoğraflarını gördü. İlk okuldan Yale Üniversitesi'ndeki okul giriş gününe kadar duvarlarda büyüyordu bedeni, her çerçevede. Birkaç adım daha attı. Nefret ettiği ailesinin onu önemsemesi çokta umurunda değildi. Derin nefes aldı odaklandı. Pencere açıktı. Odada ikisinden başka kimse yoktu. Koca evde yalnızdılar. Meva'ya baktı. Onun bakışlarını takip etti. Yerde annesinin  sevdiği yaklaşık 80 cm boyundaki vazosunun parçaları duruyordu. Kırılan Ünlü İnandık Vazosu'nun bire bir kopyasıydı.  Üzerindeki resimler paramparça olmuştu. Vazoyu arkeolog olan annesi ve babası gençken Çankırı'da ören yerinde çalışırken keşfetmişlerdi . Çok sevdiklerinden bire bir kopyasını yaptırmışlardı. Meva bir şey aradıklarını hissediyordu ama tek buldukları yerdeki parçalardı, onlarda yaklaşık 20 yıldır aynı yerdeydi zaten. K ya baktı. Cevaplar onda değildi. 

Bir süre odada dolaştılar. K, sarı kağıda yazılmış nottan bahsetti. Kesinlikle köpekle ilgili bir şey yazmıyordu. Meva odadan çıktı merdivene yöneldi. Tutunmadan aşağı indi. Açık daire kapısından dışarı uzanarak  eşikten çantasını ve diğer poşetleri aldı. Kapıyı kapattı. Salona geri döndü. Elindekileri yere bırakıp koltuğa attı kendini. Çantaya uzandı elini içeri sokup karıştırdıktan sonra telefonunu buldu. Tuş kilidini açtı. Dergiden önemsiz 3, 5 mesaj gelmişti. Saat 2 olmuştu. Mesajlar kısmını açtı. K Üst katta odaları tekrar kontrol ediyordu. Kimse olmadığından emin olunca aşağıya indi. Meva' nın karşısına dikildi. Meva K nın annesiyle 5 gündür konuşmamıştı. Ama mesajlaşmıştılar. Tek tek okumaya başladı. K' nın annesi bugün 14 Mayısta, Mira yı almaya geleceğini biliyordu. Ama K' nın hiç bir şeyden  haberi yoktu. Gerekte yoktu. 5 gündür evde köpek olduğunu bile bilmiyordu. Annesini ve babasının 2 aydır görmediğine emindi. Yalnız başına yaşamıyordu belki kapıdaki ayakkabılar mutfaktaki yemekler, salondaki sesler her gün değişiyordu. Ama 2 aydır bu evde gördüğü tek canlı varlık karşısında oturuyordu. Yalnız yaşamayı seviyordu. Evdeki bütün seslerden uzaklaşarak kimseyi görmeden yaşamak mümkün olabiliyordu bu evde. Sadece sabırlı ve dikkatli olmak yeterliydi. Karşısında biri vardı.  Ona baktı. Meva'ya bir cevap vermesi gerektiğini hissetti...