Broken

Chapter 1: Nightmare

Chapter 1: Nightmare

Madisson's POV

Bigla ako napabangon at hingal na hingal kong hinawakan ang aking leeg. Napaiyak ako at niyakap ko ang mga tuhod ko.

Sampung taon na ang nakakalipas ngunit binabangungot pa rin ako ng kahapon.

Hindi mawala-wala ang bangungot na 'yon. Even if I want to erase that bad memories but I can't. Dahil nakatatak na ito sa aking isip.

Kahit na ayaw ko na balikan ang sakit pero bumabalik-balik 'yon na parang gusto nito ipaalala sa akin ang sakit, ang nakaraan.

Hiniling ko na sana na mauntog ako o mabangga para sa gayon malimot ko ang masamang alaala na 'yon.

Ngunit hindi pa rin binigay sa akin 'yon.

Siguro nga habang buhay ko na 'yon dala-dala. Hanggang sa huling hininga ko, dala-dala ko pa rin ang pangit kong nakaraan.

Nagbilang ako para ma-relax ko ang sarili ko. Nang mawala na ang panginginig ko ay tumayo na ako at pumuntang c.r.

~•~•~

Pagbukas ko ng t.v nakita ko ang balita kaya hindi ko na nilipat pa, nilagay ko ang remote sa lamesita.

Ngunit nagsisi ako, ng makita ko ang lalaking nanakit sa akin physical at emotional.

Nagbalik ang lahat ng alaala.

"Mr. Carter ano po masasabi niyo na kayo na po ni Dominica Rivera? Totoo po bang ikakasal na po kayo?"

"Yes. We're getting married. And I want to build a family on her and my boy. I want to give them a family."

Napapikit ako ng mariin at tumulo ang luha sa aking mga mata at napahagulgol.

"I want you to feel pain that you caused me."

"I loved you, Madisson but now I hate you, no, I loathe you."

"He doesn't love you, cous. Because Brayden loves me. Hindi ikaw kundi ako."

"I don't wanna hurt you. I can't. Mahal talaga kita. Hindi ko kaya na makita kang nasasaktan."

Napangiti ako ng mapait. Siguro nga malaki ang galit sa akin ng Diyos. Kasi kung mahal niya ako hindi magiging ganito ang buhay ko. Hindi magiging ganito ka-miserable lahat.

"AHHHH!" Napasabunot ako ng buhok at napahagulgol.

"Akin ba 'yang batang dinadala mo?"

Nawala ang pagkakangiti ko. "A-ano ba ang ibig mong sabihin? Syempre naman sa'yo 'to. Anak natin itong batang dinadala ko."

He smirked. "Really? Sa tingin mo maloloko mo ako? I'm not stupid to believed your lies!" Bigla niya tinarak ang kutsilyo sa aking tiyan. Nanlaki ang aking mga mata na napatingin sa kan'ya.

"I told you that you feel the pain you've caused me. And I know that you don't want that child to, kaya pinadali ko na. Ako na ang pumatay sa anak mo. Malandi ka." Tumulo ang luha ko.

"You killed our child. You killed our child, Austin."

"No. I killed your child, Madi."

Pagak akong tumawa. "Bakit ba kita minahal? Kung puro sakit lang ang dinulot mo sa akin. And yet you killed our child. Sana hindi ako nagpauto sa mga pangako mo at sa mga malalambing mong mga haplos. Edi sana hindi ako naging ganito. Hindi ako miserable. Hindi ko nararamdaman ang sakit na ito. Pinatay niyo ng kaibigan mo ang anak ko."

Napatingin ako sa balita na naroon pa rin ito. "Sana hindi na lang tayo pinagtagpo. Sana hindi mo na lang ako nakilala para hindi ganito kasakit ang naramdaman ko.

Austin Brayden's POV

I went home and I saw my fiancée and my ten year old boy. Napangiti naman ako ng makita ko ang mga ito.

Nilapitan ko si Nica and kissed her lips. Kaya kinawit nito ang braso sa aking leeg at ginantihan ang halik na binigay ko.

Napatigil lang kami when we heard the 'tss' sound kaya humiwalay ako at napatawa ako sa aking anak.

Malaki na ang anak ko. I'm twenty eight pero magkakaroon na ako ng binata.

"Dad and mom get a room please. I don't want watching you guys like that." Mas lalo ako napatawa.

"Come here little man. Give daddy a bro hug." Lumapit ito at niyakap ako.

"How about me boys? Don't you want to hug me too?" Napatawa naman kami.

"Mom, huwag ka na magtampo." Niyakap namin ito. Napapikit ako at ninamnam ang moment na ito.

I'm happy but yet I'm not fully contented. I don't know kung bakit wala ako maramdaman na ganoon, na parang buo ako at masayang-masaya.

Kasal na lang ang kulang sa amin ni Nica.

And I know that Nica is better than that bitch Madisson.

I don't know where's that bitch but the hell I care! I don't care about her anymore. I'm happy with my family.

Siguro nga nagpapakasaya na 'yon sa mga iba't ibang lalaki sa mga kandungan ng mga ito para magpakamot o kaya nandoon siya sa walang hiyang Ian na 'yon.

Ngunit kinibit balikat ko na lang ang mga gumugulo sa isip ko. Basta ako masaya ako. And I know that she's miserable.

And I'm happy cause I know that she's miserable.

Madisson's POV

Nang ma-bore ako, umalis ako papunta sa mga anak ko. I just want to visit them. I missed them so much.

Pagkaalis ko sa apartment ko nag-jeep ako.

Bumili na ako ng dalawang bulaklak at dalawang kandila.

Nang malapit na ako nararamdaman ko ang pag-init ng aking mga mata sa pagbabadyang mahulog ang mga luha ko. Nilunok ko ang bumabara sa aking lalamunan.

Nang makalapit ako. I burst out. I cried. Napaupo ako at napahagulgol.

"I'm so sorry mga anak kung mahina si mama niyo, hindi ko man lang kayo na-iligtas. Kung naligtas ko lang sana kayo, sana kasama ko kayo, sana hindi ganito ka-miserable si mama. Miss na miss ko na kayo mga anak. Kahit hindi ko kayo nabuhat man lang. But I love the two of you. Even if I didn't feel your kicks on my womb, but I love you."

Naramdaman ko ang malakas na hangin na yumayakap sa aking katawan. Napapikit ako ng mariin.

"I'm sorry mga baby. I didn't save the two of you. I'm so sorry."

"What the hell are you doing here, woman."

Natuod ako sa aking narinig. I felt my legs was shaking. Pilit akong tumayo kahit na nanginginig ang mga binti ko, pinunasan ko ang mga luha sa aking pisngi. Humarap ako sa nagsalita.

Para akong nabuhusan ng malamig sa aking nakita. After ten years I saw him. Kasama ang anak niya at si Monica.