Broken

Chapter 9: Accident

Chapter 9: Accident

Maria Dominica's POV

Pumunta ako sa hospital kasama ang anak ko. I want to visit my cousin. Kahit naman na galit ako sa kan'ya sa ginawa niya kay Bray still she's my cousin after all.

"Anak stay here okay. Papasok lang ako para dalawin ang pinsan ni mama, kaya huwag kang aalis dito, okay?" Tumango naman ito saka umupo.

Bitbit ang prutas na dala. Nang nasa tapat na ako ng pinto huming muna ako ng malalim saka ko dahan-dahan na binuksan ang pinto.

Ngunit napatigil ako na makita ang familiar na lalaking na nakaupo habang hawak hawak nito ang kamay ni Madisson.

I saw him cleared his throat. "Alam mo bang galit na galit ako sa'yo? Na hanggang ngayon galit pa rin ako. Nandito pa rin 'yung galit sa puso ko. 'Yung sakit, na 'yong pinangako ko sa sarili ko na hindi kita sasaktan pero nagawa ko dahil sa sakit, that I raped you. And feel the miserably that you caused me, the pain. Pero bakit ganun? Kahit anong balewala ko sa nararamdaman ko, ikaw pa rin 'yong hinahanap ng hangal kong puso? Ikaw pa rin 'yong gusto niya?"

Nanakit ang dibdib ko sa sinabi niya, nararamdaman ko ang sakit na nararamdaman niya.

Nilapit niya ang kamay ni Madisson sa pisngi ni Brayden at nakita ko na napapikit ito, at nagulat ako na makitang umiyak ito.

For the first time I saw him crying, to Madisson. Napakuyom ako.

"Kaya ginawa ko ang lahat para saktan ka, katulad ng sakit na binigay mo sa akin, pero 'yung nakikita kitang umiiyak, nasasaktan ako, parang hinahawak ng mahigpit ang puso ko, kaya tiniis ko lahat, etong nararamdaman ko para saktan ka." Napayuko ito at saka nito hinalikan ang kamay ni Madisson.

Nakaramdam ako ng inggit kay Madisson dahil minahal siya ng sobra ni Brayden.

"Pero hindi ko kaya na mawala ka. Ang bawiin mo ang sariling buhay para maiwasan ang sakit na dinulot ko sa'yo, para akong pinatay." He paused. "Nagkakasakitan na tayo, mas lalong nagiging miserable ang buhay natin dahil sa pagkakamali ginawa ko. Na pinilit kitang pakasalan kahit na bata ka pa, you're not at the right age when I married you. I forced you, I forced you to carry my child so that I will never lost you."

"But I lost you. I lost the woman that I love. Siguro talaga ginawa talaga ng tadhana ang lahat ng iyon. At ipahiwatig sa akin na hindi mo ako mamahalin. Na hindi mo ako kayang mahalin pabalik, siguro tinadhana lang kita makilala at mahalin pero hindi talaga tayo ang para sa isa't isa."

"It's to late for us. You love me and I love you, pero may madadamay na. Mahal ko na rin si Nica at may anak na kami kaya hindi na tayo pwede."

Nakita ko na haplusin nit ang buhok ni Madisson. I saw tears rolled to his cheeks.

Sana ako na lang ikaw Madisson, sana ako na lang siya. Ako na lang ang minahal ni Brayden. Hindi si Madisson.

"Kung may pagkakataon na mabuhay tayo ulit, sana makilala natin ang isa't isa. Na sana tayo na ang magkatuluyan. Na mamahalin natin ang isa't isa na walang masisira. Walang madadamay. Ikaw at ako ang magkakatuluyan at bubuo ng sariling buhay magkasama hanggang sa pumuti na ang mga buhok natin at kulubot na ang ating mga balat basta't magkahawak lang ang ating kamay."

Napapikit ako. Sana hindi.

Mas gugustuhin ko na sa akin lang si Brayden. She doesn't deserved him. Brayden deserved someone. At ako 'yon.

Nakita ko ang pagbawi ni Brayden ang kan'yang kamay at napasuklay sa kan'yang buhok.

Tumayo ito at nilapit ang kan'yang mukha sa mukha nito. Napaiwas ako at dahan-dahan na sinara ang pinto.