Broken

Chapter 11: Stay Away

Chapter 11: Stay Away

Austin Brayden's POV

Pinagsabay na ang libing ni Nica at ni Bryle. Hindi ko aakalain na mawawala sila. I can't imagine that they are gone.

"Condolence sa'yo, pare." Pagtapik ni Luis. Tinanguhan ko lang ito.

Unting-unti na nawawala ang mga tao pero hindi pa rin ako umaalis.

Kinuha ko ang sigarilyo saka ko sinindihan. Ngunit binato ko ito. "Fuck! Fuck this life." Saka ko sinapo ang aking mukha.

"Austin..." Parang huminto ang oras na may tumawag sa akin. Nilingon ko ito.

Nangulila ako sa kan'ya. I just missed her. Gusto ko siyang yakapin at umiyak sa mga bisig niya, ngunit ng maalala ko ang nangyari. Napayukom ako ng kamao at napatayo.

"What the fuck are you doing here?!" Napatalon ito sa pagsigaw ko. She bit her lips.

"I jus want to see my cousin for the last time..."

"This is your fucking fault! If it's not because of you, they will not be gone. I hope that you are the one who was lying to that coffin, I hope that you are the one who just died, not Nica, not Bryle, not them."

Nakita ko ang sakit sa kan'yang mga mata.

"A-ano ang pinagsasabi mo?"

"Sana hindi na lang kita dinalaw, edi sana buhay pa sila. Buhay pa ang anak ko! Pero dahil sa'yo nawala sila bigla."

"Kasalanan ko ba kung bakit ka dumalaw sa akin?! Hindi ko ginusto na dalawin mo ako, Austin! Ikaw 'yun! Hindi ako!"

Napapapikit ako at napaluha. "Yes! Dahil kung hindi kita binisita edi sana hindi kami mag-aaway ni Nica! Edi sana hindi kami nadisgrasya at sana hindi sila nawala!"

"Hindi ko na kasalanan kung nag-away kayo! Hindi ko kasalan kung bakit kayo na-aksidente... pinipilit ko ang sarili ko na magpakatatag kahit gusto ko na lumuhod sa lungkot at sakit sa pagbibintang mo sa akin, na parang ako ang may kasalanan na ako dapat ang sisihin sa lahat na nangyari. Bakit ako lagi ang pinagbibintangan mo? Bakit?"

Because I don't want to lose you too. I will do this to save you, to save you from my karma. "Because I lost them, I lost my family..." and I will lose you too, you will also lose if I don't push you away from me.

"It's not my fault if they are gone. Don't push me away Austin, please. If you don't want to lose me." Napapikit ako.

Kailangan ko siyang saktan, kahit masakit na masakit sa puso, gagawin ko, gusto ko siyang mabuhay. Ayo'kong siya ang sumunod kila Bryle. Mas lalong hindi ko kakayanin 'yon. Okay lang kung iba ang makatuluyan niya basta makita ko lang siya buhay at humihinga.

I opened my eyes and stared her coldly. "Go away. Stay away from me. Stay away from me bitch!" I coldly said. I saw how her tears falling to her cheeks. I felt the pang in my chest. She bitterly smiled.

"Yes. Siguro nga kailangan kong lumayo sa'yo.... pansamantala. Hindi ako susuko Austin. Alam kong nasasaktan ka sa mga nangyari. Even if you keep on pushing me, hindi ako magsasawang lapitan at damayan ka lalo na at wala na sila Nica. Nandito lang ako kung gusto mo tawagan mo lang ako." Lumapit siya sa akin at may binigay sa akin. Nang tignan ko iyo isang calling card.

"Kahit anong oras, kung kailangan mo ng tulong o mapagsasabihan nandito lang ako, dadating ako kahit anong oras, Austin." She smiled and hugged me.

'Lord, baki ba pilit niya pa rin pinagsisiksikan ang sarili niya sa akin? Kahit na pinagtutulakan ko na siya papalayo? Ayo'ko lang naman po na mapahamak siya, ayo'ko pong madamay siya sa mga kasalanan na ginawa ko. Ako na lang po. Huwag lang po siya'

Madisson's POV

Pagkapasok ko sa sasakyan hindi pa rin humuhupa ang mata kong patuloy pa rin sa pagtulo. Napatingin naman sa akin si kuyang driver.

"Senyorita, okay lang po ba ako." I wiped my tears and smiled to him.

"Okay lang po ako, kuya. Uwi na po tayo."

Bumaba ako at pumasok sa bahay. May nakita akong may kausap ang totoo kong tatay. Likod lang ang nakikita ko. I didn't saw the man's face.

Hindi ko talaga aakalain na hindi ko tunay na magulang ang nakalakihan kong mga magulang. Hindi ko inakala na mayaman pala ako. Pero mas gugustuhin ko pang hindi maging mayaman kaysa maging mayaman.

Hindi naman sa hindi ko maramdaman ang pagmamahal at pag-aaruga nila, actually nararamdaman ko ito na parang lahat yata ng sasabihin ko gagawin nila.

But I feel empty.

"Anak nandito ka na pala. I want you to meet someone, princess. This is Christian Veron." Bigla naman humarap ang lalaking kausap ni daddy. Nanlamig ako sa aking nakita. Pinagpapawisan ako ng malamig at nanginginig. Nakaramdam ako ng takot at galit sa ginawa niya.

"A-Adi.."

"What are you doing here?! Go out to my house! Umalis ka rito!"

----

Huhuhuhu! Sorry kung ngayon lang nakapag update, late at isa lang. Na-blanko kasi ang isip ko kanina. Wala akong maisip, kaya pagpasensiyahan niyo na kung sabaw yung update.