Kyra - (Compleet)

Hoofdstuk 32

Ik lag lekker. Geuren drongen mijn neus binnen. Ontsmettingsmiddel? Langzaam opende ik mijn ogen. Fel licht scheen recht in mijn gezicht. "Kyra." Twee armen omklemden mij. "Hunter?" Fluisterde ik. "Ik ben bij je. Je bent eindelijk wakker! Je hebt mij niet verlaten." Ik hield zijn hoofd vast en keek hem aan in zijn ogen. Had hij gehuild? "Ik verlaat je nooit." Daarna drukte ik een kus op zijn mond.

Hunter begon te vertellen. Ik had hem gevraagd wat er was gebeurd nadat ik flauw viel. "De twee mannen die samen met mij aangerend kwam, begonnen Sam te helpen. Hij leefde nog. Constateerde ze." Een zucht verliet mijn lippen. "Gelukkig." Fluisterde ik. "Sam werd direct afgevoerd. Net zoals veel gewonden tijdens het gevecht. Terwijl er binnen werd gevochten, ging het er buiten ook heftig aan toe. Jouw vader kwam samen met zijn leger op het juiste moment aan. Ik had ze alleen maar binnen moeten loodsen. Buiten stonden troepen uit het leger van Esra. Een gevecht barste los. Ook nadat jij flauw was gevallen." Hunter staarde voor zich uit. "Ik heb je mee moeten geven met een verzorgingsteam. Ik wilde zo graag bij jou blijven, maar ik moest meevechten. Iets wat een leider hoort te doen." Ik keek naar Hunter. Zijn lichaam zat vol met blauwe plekken en littekens. Ik drukte hem tegen mij aan en trok hem bij mij op bed. "Vertel." "Mijn broer was te zwak om te vechten." "Na die vuurbal zeer zeker." Mompelde ik. "Wacht wat?!" Riep Hunter. "Die wond op je rug, was dat een vuurbal van Christoffer?!!" Voorzichtig knikte ik. "Als ik hem te pakken krijg, vermorzel ik hem!!" Schreeuwde hij. Ik aaide over zijn borst en legde mijn hoofd tegen hem aan. Hij kalmeerde wat. "Hij is ontsnapt." Geschrokken keek ik hem aan. "Maar we gaan hem vinden." "En je vader?" Vroeg ik. "Die is dood." Antwoordde hij.
Xander was omgekomen in een gevecht. In tegenstelling tot zijn zoon Christoffer, vocht hij wel. Een man uit Ilona had hem vermoord. Het was meer een ongeluk dan opzet. Een aantal scherven hadden hem doormiddel van een windvlaag geraakt. Hij was aan zijn verwondingen gestorven.

De rest van de dag zat ik in een ziekenhuisbed met Hunter naast mij. Af en toe kwam er een dokter of zuster langs. Ze controleerden de wonden en liepen daarna weg. "In welk ziekenhuis zijn we?" Vroeg ik aan Hunter. "In Ilona." Bromde hij. "Dan kan ik mijn ouders zien!" Ik werd al stukken vrolijker. Hunter keek weg. Mijn hart stopte voor ene seconde. "Zijn ze.... zijn ze dood?" Tranen kwamen al naar boven. "Nee, nee!" Zei Hunter en trok mij in een omhelzing. "Je moeder en broer zijn kerngezond." Hij slikte. "Je vader ligt voor zijn leven te vechten in dit ziekenhuis."

Ik was zo snel als dat kon opgesprongen en naar de deur gelopen. Hunter kwam mij achterna en ondersteunde mij. Hij snapte dat ik mijn vader nu onmiddellijk wilde zien. "Ik draag je." Hunter tilde mij met gemak op en liep mij dragend in de bruidshouding naar de kamer van mijn vader. Hij opende de deur en liep naar binnen. Tranen kwamen naar boven. Hunter zette mij neer op de grond. Ik slikte. "Papa." Ik liep naar het bed. Mijn vader lag aan allemaal slangetjes en draadjes. Mijn moeder zat aan de linkerkant van zijn bed. Ik pakte de hand van mijn vader vast. "Hij slaapt en wordt zo wakker." Fluisterde mijn moeder. Ik keek haar aan. Ze had wallen onder haar ogen en zag er vermoeid uit. De rimpels kon je nu pas goed zien. Ze was magerder geworden. Ik nam plaats in de stoel naast mijn vader. Tergend langzaam opende hij zijn ogen. Ik gaf een klein kneepje in zijn hand. Langzaam begon mijn vader te spreken. "Ik weet niet hoe lang ik nog te leven heb." Tranen stroomden over mijn wangen. "Maar ik wil zeggen dat ik trots op je ben. Je hebt een prachtige Gave en kan er geweldig mee overweg." Hij kreunde een keertje. "Ik had meer vertrouwen in je moeten hebben." Ik schudde mijn hoofd. "Daarom schenk ik jou mijn boek dat gaat over Gaven." Ik keek hem verwonderd aan. "Ik wil graag dat jij het doorgeeft aan jouw kinderen." Ik knikte en keek Hunter met een scheef lachje Hunter aan. Hij wist zó goed waar ik aan dacht. "Ik zie wel waar je aan denkt." Grinnikte mijn vader moeizaam. "Je hebt je soule mate gevonden." "Kan je dat zien?" Vroeg ik. Ja, kussen verraadde wel dat je een vriendje had, maar kon je zien dat je bij je soule mates was? "Natuurlijk kan je zien dat zien. Dat zag ik al op de eerste dag dat ik Hunter en jou samen zag." De dag dat ik weer terugkwam dus. "Een soule mate is iemand waar je de rest van je leven mee samen blijft. Kijk maar naar je moeder en mij." Ik keek naar mijn moeder. Ze keek met zo veel liefde naar haar stervende man. "Jongen, Hunter je hebt toestemming." Ik keek van mijn vader naar Hunter. Er speelde een glimlachje om beide hun lippen. Zelfs mijn moeder keek naar mij. Hunter nam plaats op zijn knie. "Liefste Kyra Easton, ik Hunter North, vraag jou, wil je mijn vrouw worden?" Uit zijn broekzak haalde hij een doosje. Hij opende hem. Middenin lag een prachtige verlovingsring. Een glimlach verscheen op mijn lippen. Ik liep naar hem toe, pakte zijn gezicht vast en drukte er een stevige kus op. Hij zoende mij vol overgave terug. De slappe knieën kwamen en de energie gierde door mijn lichaam . "Soule mate." Glimlachte Hunter tegen mijn lippen. "Soule mate." Zei ik. Ik wist nu precies wat dat betekende, namelijk een woord: Hunter. Dus ik zei: "ja."