Kyra - (Compleet)

Hoofdstuk 1

"Kom binnen!" Riep een man vanuit het kantoor. Ik stond al minstens een half uur te wachten totdat ik naar binnen kon. De deur ging open. Er stormde een meisje naar buiten. Tranen liepen over haar wangen. Toen ze langs rende zei ze: "ik hoop dat hij vermoord wordt." Verbaasd liep ik naar binnen, verbaasd vanwege het huilende meisje en bang voor wat mij te wachten stond.

Het kantoor zag er betoverend uit. Midden in de kamer stond een bureau. Het was enorm. Marmer werkblad en stalen poten. De muur werd versierd door een prachtig schilderij. Lijnen in verschillende kleuren liepen door elkaar heen. De achtergrond was zwart. Net zoals de rest van de kamer. Alleen het schilderij en bureau vielen op.

"Jij bent vast en zeker Kyra!" Zei de man. Zijn stem haalde mij uit mijn gedachtes. Ik keek de man aan. Hij was knap dat moet gezegd worden, maar hij was niet echt mijn type. Hij was lang, maar niet klungelig lang. Ik schatte hem een jaar of 24. Zijn spieren kwamen goed uit in zijn zwarte shirt en zijn ogen waren betoverend. Groen met bruine stippen, echt prachtig. Maar hij zag er somber uit. Hij was volledig in het zwart gekleed. Zijn gezicht stond boos, of bedroefd. Dat kon ik niet helemaal zien. "Zit niet zo te staren!" Riep de man geïrriteerd. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen. HA! Als hij maar niet dacht dat ik bang was. "Jij bent zeker de leider?" Vroeg ik een beetje brutaal. "Heet jij Kyra, ja of nee?!" Oké hij was dus snel aangebrand. "Jup!" antwoordde ik "Kyra is de naam. Kyra Easton." De man fronste. "Jij bent toch dat meisje zonder krachten?" "Dat was ik. Ik heb mijn Gave gekregen." antwoordde ik. Hij wist waarschijnlijk veel over mij. Toen ik me hier aanmelden, heb ik bijna mijn hele levensverhaal moeten vertellen tegen een vrouw. Meteen moest ik terugdenken aan mijn stad, mijn geboorteland Ilona. Ik was daar de enige zonder Gave. De bevolking wilde me dood. Of op zijn minst weg. Mijn vader, de leider van Ilona, had mij beschermd, maar nadat ik achttien was geworden kon dat niet meer. Ik moest trouwen, maar niemand wilde mij. Ik was een schande voor mijn familie. Wat niet zo vreemd was aangezien ik geen Gave had en mijn vader de machtigste man van hele Ilona is. Caiden, mijn broer was de enige die mij ooit heeft geholpen en gesteund. Hij was ook de eerste en de enige aan wie ik vertelde dat ik mijn Gave had ontdekt. Hij was trots, zoals alleen een grote broer kon zijn. Maar ik liep weg. Weg van hem, van mijn vader en moeder. Weg van mijn geboorteland. Ik had niemand iets over mijn ontsnapping verteld.

"Waar denk je aan?" Vroeg de man. "Nergens..." antwoordde ik iets te snel. "Jaja, laat maar wat van je krachten zien." "Hier?" Vroeg ik. "Nee natuurlijk niet hier, ben je dom ofzo?" "Nee. Ik. Ben. Niet. Dom." Antwoordde ik. "Ik ben hiernaartoe komen lopen. Ik verliet mijn stad en kwam hier naartoe. Helemaal alleen!" Dat laatste schreeuwde ik. "Rustig, ik heb ook zo iets mee gemaakt." Antwoordde hij. Zijn ogen verzachten. Plots draaide zijn humeur helemaal om. "Schiet op!" Riep hij. "Ik heb nog wel wat anders te doen!" Ik knikte en stond op. Hij stond ook op en samen liepen we naar het oefenterrein.

Daar aangekomen riep hij: "Nou, laat wat zien!" Daar begon ik. Ik bezat het vuur, het paste perfect bij mijn karakter. Ik sloot mijn ogen en voelde de energie al stromen. Alles, maar ook echt alles wat ik kon had ik mijzelf aangeleerd met een boek gestolen van mijn vader. Ik opende mijn rechter hand. Direct ontstond er een bal van vuur. Ik opende ook mijn linker hand. Daar kwam een wat kleiner balletje vuur uit. "Daar moet wat aan gedaan worden, besloot de man. Ja de man, want ik wist zijn naam niet. "Mag ik wat vragen?" Vroeg ik terwijl ik met mijn hand cirkels begon te maken. "Wat is uw naam?" "Hunter North" antwoordde hij kortaf. Ik glimlachte Hunter North en Kyra Easton. "Stop met lachen en ga verder!" Riep hij. Ik knikte. "Sorry, Easten en North. Daar moest ik gewoon aan denken." Antwoordde ik schuldbewust. In mijn ooghoek zag ik dat Hunter een glimlach niet kon onderdrukken. Ik wist nu al zeker dat ik de directeur nooit meneer North zou noemen en hem altijd bij zijn voornaam zou noemen. Vreemd eigenlijk. Ik vond Hunter veel beter bij hem passen.
Snel ging ik verder. Ik was van plan om er een echt spektakel van te maken. Ik stuurde de cirkels wat verder van mij af en gooide er vuurballen doorheen. Ik draaide mij om en schoot op de oefenpoppen. Alle drie raak. Hun hoofden branden af. Ik maakte een grote bol en ging erop staan. Ik kon tegen vuur. Erg goed zelfs. Hunter keek mij aan. Ik zag een vleugje bewondering in zijn ogen. Gauw concentreerde ik mij weer op mijn Gave. Ik maakte cirkels en liet mijn vuur wolk erdoorheen vliegen. Plots voelde ik mijn vingers krampachtig samentrekken en loste mijn vuur op. Ik was uitgeput en stortte naar beneden. Ik hoorde geschreeuw om mij heen. Ik dacht: kom op Kyra je kan het. De grond naderde. Sneller dan ik had verwacht. Uit het niets voelde ik mijn energie terugstromen. Ik wachtte niet af en stuurde een vuurstraal naar de grond. Net op tijd. De vuurstraal werd een soort van bed of trampoline en ik lande er precies bovenop. Een applaus steeg op uit de menigte. Er stond een grote groep Begaafden om mij heen. Die waren waarschijnlijk komen kijken. Een paar riepen: "je stortte uit de lucht!" "Het hoorde allemaal bij het plan!" Riep ik met hijgende stem. Dit hoorde absoluut niet bij het plan, maar vooruit. Dan hadden de leerlingen toch iets om over te praten. Ruw werd ik bij mijn arm gepakt. Ik draaide mij om en stond oog in oog met Hunter. "Naar jullie kamers!" Riep hij tegen de leerlingen die om ons heen stonden. Als bange konijnen sprinten ze weg. Mij alleen overlatend met hem. "Dat hoorde niet bij het plan hè?!" Zei hij op een kalme, geen tegenspraak duldde, stem. "Nou, nee niet echt." Zei ik naar waarheid. Zijn greep om mijn arm werd steviger, toen hij zei: "Doe dat nooit meer!" Met grote passen beende hij weg, mij alleen achterlatend. "Kamer 203 is voor jou!" Riep hij. "De sleutels liggen bij de balie." Riep hij nog. Daarna verdween hij uit het zicht.

Kamer 203, balie, sleutels. Dacht ik. Ik liep van de trainingsvelden af richting het schoolgebouw. Ik opende de deuren, had ik dat nou maar nooit gedaan. 1000 paar ogen keken mijn kant op. Ik liep zelfverzekerder dan ik mij voelde naar de balie. "Kamer 203" fluisterde ik tegen de receptioniste. "Wat zei je schat?" Vroeg ze op zo een vals toontje. Ze maakte mij boos. "Noem mij geen schat en geef mij mijn kamersleutels van kamer 203!" Ze knikte. Ze was bang. Ik voelde alle ogen nog steeds op mij gericht.

"Zo die is pittig!" Antwoordde een jongen. "Kamer 203 zei ze? Ik weer zeker dat ze dan bij Kay Braxton op de kamer slaapt." Zei hij grinnikend. "Hij ziet haar wel zitten denk ik. Heb je die borsten en dat kontje gezien?" Zei hij. Duidelijk hoorbaar voor mij. Ik draaide mij met een ruk om. De jongen met het krullende haar aankijkend. Ik kan je één ding zeggen. Ik keek niet vrolijk. Ik beende op hem af en ging naast hem staan. Ik wees hem aan en siste: "Wat zei jij daarnet?!" De jongen slikte, maar gaf niet op. "Heb je die borsten en dat kontje gezien?" Zei hij. Een grijns verscheen op zijn gezicht. Ik kon deze gast zo niet uitstaan. Daarom sloeg ik hem maar in zijn gezicht. "Zeg. Dat. Nooit. Meer." Fluisterde ik pissig. Ik had een mooie handafdruk achtergelaten. Ik draaide mij weer om. "Ik ga haar echt niet terugpakken. Ik sla geen meisjes." Fluisterde de jongen die ik had geslagen tegen een van zijn vrienden. Ik besteedde verder gaan aandacht meer aan hem en beende terug naar de balie. De receptioniste gaf mij direct de sleutels. Op haar naambordje stond: Anastasia. Wat een naam zeg. Goed bij haar passend. "Doeg iedereen!" Riep ik. En liep weg, richting ja, waar? Ik liep de kant op waarvan ik dacht dat kamer 203 zou zitten.

________________________________
Hey readers,
Daar is dan EINDELIJK het nieuwe boek. Ik zat te twijfelen of ik wat zal publiceren of niet.... Ik ben namelijk al best ver in het verhaal, maar heb af en toe een paar probleempies. Ik wil sowieso een goedlopend en logisch verhaal schrijven. Daarom duurde het wat langer. Ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden! Het verhaal krijgt waarschijnlijk iets meer dan 30 hoofdstukken. Dan weten jullie dat alvast😏. Mochten jullie nu al vragen hebben over het verhaal, dan kunnen jullie dat natuurlijk vragen!

Geniet van het verhaal! Tips zijn altijd welkom!
Xx Lara