Kyra - (Compleet)

Hoofdstuk 26

Ik stond op een opgebouwd podium. Het podium waar ik gister o zo vrolijk mijn terugkeer bekendmaakte was omgetoverd tot een soort gevecht ring. Zand op de grond en een bepaalde ruimte om mijzelf in te verplaatsen. Ik keek om mijn heen. Binnen een uur was er een grote menigte verzameld. Het was acht uur. Ik keek Hunter aan. Op dit moment stond hij recht tegenover mij. Hoe kon ik ooit van hem winnen als hij mijn leraar was? Hoe kon ik van hem winnen terwijl hij mijn gedachten kon lezen?

"Begin." Het was de stem van mijn vader. Meestal zou je iemand gaan haten die je de strijd op laat nemen tegen een vriend. Wat mijn vader had gedaan was vreselijk, maar ik kon ermee leven. Het was alleen maar een test om mij te bewijzen. Voor hem én bijna de gehele bevolking. Ik slikte. Hunter keek mij glimlachend aan. Hij wist waar ik aan dacht. Hij liet een klein balletje in zijn hand dansen. Ik wist waar dit naartoe zou gaan. Een enorm grote bal natuurlijk. Zo snel als ik kom maakte ik een vuurballetje en smeet die naar het balletje in de hand van Hunter. Hij keek naar zijn hand en glimlachte. Algauw vlogen er uit het niets tien vuurballen op mij af. Denk aan tennisballen, denk aan tennisballen. Ik ontweek de helft en liet de andere helft vervagen door mijn eigen vuurballen af te vuren. Nu was het mijn beurt. Ik maakte een grote vuurbal. Eentje waarmee ik nogal indruk maakte bij het publiek aangezien ik kreetjes uit het publiek hoorde. Zoals te verwachten weerde Hunter de bol af. Ik moest snel handelen. Ik liet een aantal kleintjes in mijn handen draaien en schoot ze allemaal tegelijk naar Hunter. Terwijl hij ze aan het ontwijken was maakte ik een wolk met vuur en tilde mij de lucht in. Ik hoorde het publiek naar adem happen. Ik schoot een vuurballetje naar beneden. Hij belandde op Hunter's voet. Hij trok hem weg en schoot een paar grote, maar dan ook echt grote vuurballen mijn kant op. Ze raakten mijn vuurwolk. De wolk loste op en ik donderde naar beneden. Vlak boven de grond ving ik mijzelf op. Het publiek zou zomaar flauwgevallen kunnen zijn. Wat een spanning. Ik draaide met mijn handen een cirkel, wat ervoor zorgde dat er een klein draaikolkje ontstond en stuurde hem naar Hunter. Hij wist een grotere terug te sturen die ik kon afweren dankzij een opgesteld schild gemaakt van vuurgolven. Ik begon te zweten. Ik wist dat ik niet van hem kon winnen. Hij wist dat ik dat dacht. Ik zuchtte. Ik maakte nog een draaitje en stuurde een paar vuurballetje op hem af. Hij ontweek ze. Ik was moe. Hij trouwens ook. Zweet druppelde van zijn gezicht naar beneden. Zijn linker hand trilde lichtjes en zijn gezicht stond ernstig. Dat stond het meestal altijd. Behalve als wij samen en alleen waren. Een nieuwe lading aan vuur moest ik ontwijken. Ik maakte een onverwachte beweging.
Het shirt dat ik aanhad trok ik beter naar beneden. Mijn kont probeerde ik zo groot mogelijk te maken. Ik leunde een beetje naar voren. De sexy blik maakte het helemaal af. Niemand kon dit weerstaan. Toch? Ik haalde mijn hand door mijn krullende haar en maakte in mijn andere hand een mini lief klein bolletje.  Met mijn vinger wenkte ik Hunter. Hunter was volledig afgeleid door mij. Het hele publiek was afgeleid trouwens. Het plan was zomaar bij mij binnengekomen. Zo snel als ik kon maakte ik cirkelbewegingen met mijn hand. Ik zigzagde en vlocht. Het werd een stuk touw. Net toen Hunter besefte wat ik aan het doen was, zat hij vast met een touw van vuur. Ik glimlachte vanwege mijn overwinning. Ik liep naar hem toen en hield hem vast. Hij zat op de grond maar ik hielp hem met opstaan. Hunter keek niet boos, eerder trots. "En dat...." hijgde ik. "Is dus een kracht van de vrouwen." Het applaus barstte los. Er werd geroepen en geschreeuwd. Zelfs mijn vader stond te klappen. Hij liep het podium op. "Van de beste geleerd." Fluisterde ik in Hunter's oor. Ik had hem allang bevrijd. Dit was een van de minst erge manieren om te verliezen. Voor Hunter dan. Hij was niet zwak. Eerder makkelijk te verleiden door vrouwen. Welke man nou niet? "Gefeliciteerd. Je mag mee." Bromde mijn vader.

Daarna waren we snel naar huis gegaan. Het leger van mijn vader stond klaar voor vertrek. Alleen wachten op die van ons. We hadden afgesproken bij de rand van het bos. Hunter en ik zouden daar naartoe gaan en dan een reis van een aantal dagen maken om in Esra te komen. Mijn vader zou ook reizen, maar later vertrekken omdat hij geen omweg hoefde te maken. "Waar blijven ze?" Vroeg Hunter. Ik zat nu op een eigen paard. Mijn ouders hadden mij er een aangeboden. Een zwarte. Hij was snel en sterk. "Geen idee." Zei ik schouderophalend. We stonden nog niet heel lang te wachten. "Misschien vertraging." Hunter zuchtte. "Mag hopen van niet."

"Hoor jij dat ook?" Vroeg ik aan Hunter. Hij concentreerde zich op het geluid. "Hoefgetrappel!" Riep hij. "Je en ze komen dichterbij." Het duurde niet lang voordat Sam en Niels dichterbij kwamen. Hijgend kwamen ze tot stilstand. "We...." hijgde Niels. "Hebben geen idee wat er is gebeurd." Zei Sam. "Kalm aan." Zei Hunter. Na een paar grote slokken water begonnen Sam en Niels te vertellen. "We kwamen aan op de plek van het gebouw. Er was bijna niemand meer." "Bijna?" Vroeg ik ongeduldig. Sam en Niels keken elkaar droevig aan. "Er waren vijf lijken." Zei Sam. Ik schrok mij dood. "Wie?" Fluisterde ik. "Vijf jongens." "We hebben ze laten liggen en zijn direct teruggereden om jullie te halen." "Laten we gaan!" Riep Hunter. "Niels, blijf hier en vertel de ouders van Kyra het gehele verhaal. Zeg dat het gevecht uitgesteld wordt totdat we meer weten." Hij draaide zich om naar Niels. "Begrepen?" Niels knikte. "Wacht, zeg maar dat ze alvast naar Esra kunnen gaan. Ik heb namelijk zo een gevoel dat ik weet waar zijn." Daarna spoorde hij net zoals ik zijn paard aan. Sam volgde.