Kyra - (Compleet)

Hoofdstuk 29

We kwamen bij een schuur. Het zag er vervallen uit, maar er liepen nog wel een paar mensen in en uit. "Slaapplek." Mompelde Hunter. Wij gingen er niet slapen, maar namen we een tijdelijke kamer. De waard keek ons vreemd aan. De meeste mesen die hier kwamen waren arm. We hadden de sjieke kleding uitgetrokken, maar het was niet zo gebruikelijk dat je een paard bezat. Al snel zaten we met zijn drieën op de kamer. We deelden hem. "We moeten naar binnen." Stelde ik vast. "En jij moet niet gezien worden." "Jullie kunnen je aanmelden als dienstmeid en jij Sam als tuinman." Zei Hunter. "Mij kent iedereen." We knikten. "Goed. Ik word dienstmeid. Ik heb alleen kleding nodig." "Die haal ik allemaal wel op de markt." Zei Sam. Hij pakte wat geld. "Zie je zo man." Zei Hunter terwijl Sam de kamer verliet. "Waar verblijf jij?" Hunter was op het enige bed in de kamer gaan zitten. Ik twijfelde niet en ging naast hem zitten. "Ik blijf in deze kamer of ga terug naar het bos." Ik staarde voor mij uit. Hoe lang zou ik hem dan niet zien? "Lang." Fluisterde Hunter. Ik keek hem aan. Nog even en ik zou in huilen uitbarsten. Ik kende hem zo goed. We waren al zo lang samen. Hij was de eerste die mij accepteerde en waarmee ik een band had. Hij pakte mijn hand vast. "Als we elkaar nooit meer zien." Zei hij zijn blik gleed naar mijn lippen. "Dit wilde ik altijd al doen." Hij drukte een kus op mijn mond. Vlinders vlogen heen en weer. Vuur leek in mij op te waaien. Mijn benen voelde als spaghetti en mijn hersenen draaiden op volle toeren. Ik pakte zijn hoofd en drukte hem tegen mij aan. Ik opende mijn mond een stukje en ging mee in de kus. "Schiet op, ze komen!." Sam stond in de deuropening met een paar kledingstukken in zijn hand. Hij had een angstige blik op zijn gezicht. Daarna gooide hij een paar spullen op het bed. Ik keek van Hunter naar Sam. Hunter keek paniekerig. "Hebben ze mij ontdekt?" Vroeg Hunter. Sam knikte. "Je moet zo snel mogelijk weg." Hunter greep een paar spullen vast en rende weg. Ik was nog steeds aan het bijkomen van de kus. Sam duwde een paar spullen in mijn handen. "Trek aan." Commandeerde hij. Zonder enige schaamte kleedde ik mij om. Even later stond ik klaar in een jurkje. In mijn hand had ik een schort vast. "En nu wegwezen." Sam had een gemakkelijk zittende broek en shirt aan. We verlieten de kamer vlug. Betaald hadden we al. De paarden mochten blijven staan had de waard gezegd. Samen met Sam liep ik naar het kasteel van Xander Rash. Klaar om dienstmeid te worden.

Sam had mij af en toe wakker moeten schudden omdat ik er dus niet met mijn hoofd bij was. Ik dacht constant aan de kus. Voelde het zo om je soule mate te kussen? Of was het vanwege mijn eerste kus? Ik wist het niet. "Blijf alert." Zei Sam. Ik schudde mijn hoofd. "Ja."

Sam klopte aan. Voortaan zou ik Marie Jansen heten. Sam noemden we Sam Jansen. We waren neef en nicht en hadden de opdracht gekregen om wat met ons leven te gaan doen. Mijn man had mij een paar maanden geleden verlaten en Sam was nog opzoek naar ware liefde. Een soule mate dus. Beide waren we de oudste uit het gezin en moesten geld gaan verdienen. Beide ouders leefden, maar werkten op het land ergens ver weg. Van het geld dat we mee hadden gekregen hadden we speciaal voor vandaag nieuwe kleding gekocht. We hadden niks meer en hoopten op een nieuwe baan. Een vrouw deed open. Ze was tegen de veertig. Ze was aardig en begreep ons volkomen. Ze zei dat ik er perfect uitzag als dienstmeisje. Wat ze waarschijnlijk bedoelde was dat ik een goed lichaam had dat aantrekkelijk was voor de koning en zijn zoon. Sam werd ook aangenomen. Als tuinman. De oude tuinman was hoognodig aan vervanging toe. Hij was al een jaar of vijfenzestig. Ik kreeg een kamer toegewezen. Natuurlijk gedeeld met nog vijf andere meisjes. Volgens haar was dit luxe. Ze zei dat ik mij even mocht gaan opfrissen en daarna moest gaan melden in de keuken.

Ik stond te wachten in de keuken. Een aantal meisjes had ik al ontmoet. De een nog mooier dan de ander. En ik was aangenomen?! Op mijn dienblad werd een fles drank gezet. Ik zou dus moeten inschenken. Geen probleem. Ik had wel eens met mijn ouders in een restaurant wat wijn gedronken en ik wist precies hoe je zoiets in hoort te schenken.
Zelfverzekerd liep ik naar de deuren van de eetzaal. Het kasteel was immens groot, maar ik had de goede zaal gevonden. Net op tijd had ik mij bedacht dat ik er onderdanig uit moest zien. Ik richtte mijn blik naar beneden terwijl de deur open ging. Vanonder mijn wimpers kon ik de koning en prins perfect zien. Xander had ik al snel in de gaten. Hij zat aan het hoofd van de tafel. Ik voelde alle ogen op mij branden en mij scannen. Daarna wendde iedereen zijn ogen af en ging verder met hun gesprek. Ik liep allereerst naar de koning. Voor het geval dat je het wilde weten, ik droeg torenhoge hakken. Vreselijk, maar het lopen ging nog net. Ik maakte een revérence toen ik naast hem stond. "Uwe hoogheid, mag ik u wat inschenken." De man knikte zonder mij enige blik waardig te keuren. Als een professional schok ik wat drank bij hem in het glas. Hij wuifde mij weg. Een andere man wenkte mij. Hij zag er als een duiveltje uit. Hij was lang en had een knap gezicht. Het zou best eens kunnen.....  "Christoffer Rash!" Riep de leider. Christoffer keek hem aan. "Wat is er vader? Ziet u niet dat ik druk bezig ben?" Hij wenkte mij. Ik liep voorzichtig dichterbij en schonk hem wat in. "Eindelijk hebben ze een meid met meer volume!" Riep Christoffer. De leider lachte. "Zeg dat wel!" Riep hij. Ik had het glas vol geschonken en wilde mijn net omdraaien toen ik een pats tegen mijn kont kreeg. Als het kon..... nee ik mocht niemand slaan, dus liep ik weg. Naar een plaats tegen de muur waar alle andere dienstmeiden stonden. Xander en Christoffer waren niet de enige mannen die aan tafel zaten. Tegenover Christoffer zat een man die een heel paard op zou kunnen. Daarnaast zat nog een man. Hij leek meer en raadgever of iets in die richting. Naast Christoffer zat de enige vrouw aan tafel. Ik nam aan dat het zijn vriendin was. Ze wenkte mij. Ik liep dichterbij. "Als jij nog één keer aan mijn man durft te zitten!" Riep ze. Ik?? Aan haar man? Ik keek haar kwaad aan. "Sorry." Zei ik met opeengeklemde kaken. Ik draaide mij om en liep weg. "Trut." Fluisterde ik. "Dat hoorde ik." Piepte de vrouw. "Zeg eens wat!" Zei ze tegen haar geliefde Christoffer. Hij negeerde haar compleet en ging verder met het verhaal tegen zijn vader. Christoffer leek zo ontzettend veel op zijn vader. Alleen wat jonger. Hetzelfde zwarte haar. Bruine ogen en een wat ronder gezicht. Hunter had een ovaler gezicht. Hunter....