♤Jeon Jungkook♤
"Hayatım diyorum ki artık şu annemlerin evinde olan bebek odasını buraya taşısak ne güzel olur" diyip dudaklarımı büzüp daha sıkı sardım kollarımı ona.
"O evdeki hiçbirşeyi istemiyorum Jungkook, acıtıyor"
"Seni anlayabiliyorum karıcım ama...torunları için yaptılar o odayı en azından kullanalım" başını zorla 'tamam' anlamında salladı.
"Içimde kötü bir his var kocacım birkaç gündür gitmiyor" endişeyle Hwayoung'a döndüm onu hisleri kuvvetliydi.
"Iyisin değil mi? Yani size birşey olmayacak...umarım bu sefer hislerinde yanılıyorsundur güzelim çünkü daha fazla kötü şeyler kaldıramayacağım" Hwayoung ayağa kalktı ve ellerimde tutup beni de kaldırdı anlamaz gözlerle ona bakıyordum. Balkona geldigimizde hemen salıncağa bindi benim de oturmam için patpatladı.
"Bebeği-" kapının zil sesi yüzünden lafım yarım kalmıştım. Kapıya doğru yöneldim ve kapıyı açtım ama kimse yoktu. Yere baktığımda bir zarf olduğunu gördüm yine Minhyuk göndermiş olmalıydı...açtığımda ise anlamsız şeyler yazıyordu ve ailelerimizin evlerinin fotoğrafları vardı. Ne demek istediğini anlamamıştım ama yinede gidip kontrol etmekte fayda vardı. Ama bu tehlikeli olabilirdi... hyungları arayıp onlardan yardım istemeliydim.
Hwayoung'un yanına dönüp ona olan biteni anlattım ve üstümü değiştirip aşağı indim. Bir an önce eve gitmeliydim.
°°°°
"Hyung bu tehlikeli olabilir. Dikkatli ol" Jimin hyung'u Hwayoung'un yanına bıraktıktan sonra eski eve doğru yol aldık. Umarım kötü bişey değildir.
Yol boyunca ne yapmamız gerektiğini düşünüp. Her ihtimale karşı bir bir plan yapmıştık. Eve vardığımızda Minhyuk'un arabası kapının önündeydi. Bu piç neyin peşindeydi yine?
Namjoon hyung arabayı park eder etmez arabadan fırlamış ve evin kapısına dayanmıştım. Şu an çok sinirliydim ve onu ölene kadar dövebilirdim.
Kapıyı Minhyuk açtığında direk üstüne atladım onu elimden alamazlardı, onu bitirecektim.
"Oğlum yapma..." annemin titrek ve hüzün dolu sesini duyduğumda dona kalmıştım yüzümü çevirip bakamıyordum bile. Büyük ihtimal şu an hyung'lar da çok şaşkındı.
Başımı kaldırdığımda annemleri ve babamları gördüm. Tanrım bizi neyle sınıyorsun...
"A-nne..." konuşamıyordum bütün kelimeler boğazıma diziliyordu. Minhyuk üstünden zorla kalktım ve titrek adımlarla anneme yöneldim ama gözlerinde korku vardı...korkuyordu tekrar kötü bişey yaşamaktan. Ağlıyordum.
Yavaşca anneme yaklaşıp sıkıca sarıldım kokusunu özlemiştim...
Polis sirenlerini duyduğumda hyungların polisi aramış olduklarını anladım. Minhyuk gidiyordu artık.
Ailemle iyi bir hasret giderdikten sonra arabaya binip bizim eve doğru yol aldık acaba Hwayoung'un karnını görünce ne tepki vereceklerdi...
Okuyun Lütfen
Artık yazamıyorum özür dilerim bu bölümde kısa ve kötü oldu bunun içinde özür dilerim iyi günler geçirmiyorum bu yüzden affedin beni zaten final zamanı geldi diğer bölüm final yapıyorum...çok üzülmeyin♥♥♥
Hemde yazarı tanıyın bölümü yapacağım sorularınız varsa yazın lütfen ^^
