Destiny's POV
"Destiny... Tristan..."
Nang makarinig ako ng boses, unti-unti kong minulat ang mga mata ko. I stretched my legs and arms. Ang haba ata ng tulog ko. Nagising ako lalo ng malaman kong nakahiga na ako sa kama at napansing wala na ang ulo ni Kent at ni Tristan sa lap ko.
Pagkamulat ng mga mata ko, si Ms. Faner ang nakita ko.
"Thank you very much my students. Hindi ko aakalaing gagawin niyo 'tong dalawa, and knowing that, you and Tristan are in a tiny little bad terms." she giggled in a quiet manner. Napangiti na lang ako sa kanya.
"You know, I think, mom and dad's Kent appeared in his dream earlier. I'm very thankful to the both of you. Hindi ko ineexpect na kayo ang makakatulong kay Kent. I don't know what happened but I think Kent is ok now." she smiled at me. I'm glad that Kent recovered kahit na hindi ko alam kung anong tulong ang nagawa namin ni Tristan sa kanya. I'm very glad.
"Kent is a very clever boy. Bilib na bilib po ako sa mga magulang na nagpalaki sa kanya." I said.
"hmm-m."
Me and Ms. Faner turned around when we heard a soft groan. It's coming from Tristan. Napatayo siya bigla nang makita niya kaming dalawa ni Ms. Faner.
Naiwan akong nakatingin sa kanya dahil bigla kong pinagpansyahan ang mukha niya. Even if his hair is slightly a mess, he's still handsome looking. His face was so stunning. And his eyes was so brilliant, I can't take my eyes at him, para akong dinadala sa....!!!!
DESTINY, PLEASE STOP IT!! Ano bang pinag gagawa ko!!
"Why are you staring at me?" bigla niyang tanong.
Nag isip ako ng pwedeng excuse. Wait! Isip! Pakiramdam ko alam niya ang nasa isip ko kanina because I saw him smirking!!! Like he's doing right now! Pamatay na ngiti! >.<
"May LAWAY KA SA GILID NG LABI MO! Punasan mo nga yan!"
Palusot.com Psh! Ano bang nangyayari sa akin!?
Narinig kong tumawa si Ms. Faner dahil sa sinabi ko.
"Oy, anong laway? Wala naman ah! Stop joking around."
"Kayo talagang mga bata kayo. It's already 5pm, umuwi na kayo at baka pinaghahanap na kayo ng mga magulang niyo."
Parang bata kong binelatan si Tristan at pagkatapos non ay tumayo ako galing kama at kinuha ko ang shoulder bag kong nakasabit sa may katabing upuan. Tumayo na rin si Tristan na habang inaayos ang buhok nitong medyo magulo.
We went out from the kid's room and reach to the car where Tristan parked his car together with Ms. Faner.
Nagulat na lang ako ng pagbuksan ako ng pintuan ni Tristan bago ako sumakay ng kotse. After that sumakay na rin si Tristan sa driver seat.
"Sige po, Ms. Faner, balitaan niyo na lang po kami kay Kent." I said while smiling.
"Sure. Thank You again." and she flashed a sweet smile to us.
"We'll surely miss Kent and Hannah." sabi naman nitong katabi kong mokong.
We say our goodbyes after that.
Sinimulan na ni Tristan ang pagmamaneho hanggang sa makarating kami ng bahay ko.
"So, goodbye." I said.
Akmang aalis na ko at bubuksan ang pintuan ng kotse niya ng bigla niyang hawakan ang kamay ko. Ikinagulat ko naman ang ginawa niyang 'yon.
"Sana maulit 'to. Spending time with you." he said while I stared at him.
