Destiny's POV
"You're now my girlfriend."
Lumaki ang mga mata ko sa sinabi niya. Magsasalita pa nga sana ako para tutulan siya pero nagsalita na kaagad siya.
"Next place, at the seaside."
"Seaside??"
Teka, walang ganyanan. Huhu.. Aatakihin na naman ako ng trauma ko nito. Gab grabbed again my hand at tumakbo na naman kami. Nakakahingal ha!
"I'm going to show you something that you will never forget." sabi niya habang tumatakbo kami. Bakit ba parang nagmamadali siya?
Hanggang sa makarating kami ng parking lot at pinasakay niya ko sa front seat ng kotse niya.
Saglit lang ang byahe namin. Mga half an hour lang siguro. Pinagbuksan ako ni Gab ng pinto at hinawakan ang kamay ko.
"Sorry kung pasmado kamay ko." eh pasmado naman kasi. Tsaka kanina niya pa hinahawakan kamay ko baka hindi ko na lang alam nandidiri na pala siya sa basa kong kamay.
"It's ok, as long as your hand is the one I'm holding."
O///O
Natameme at namula ako sa sinabi niya. O sige na siya na. Siya na talaga! Nakakakilig talaga siya!! From the very first time we met, ganyan na siya.Sana hanggang sa huli, ganyan pa rin siya.
Patungo kami sa isang kubo na nakaharap sa dagat. Medyo nakakaramdam ako ng takot habang naglalakad ako kaya napakapit ako ng mahigpit sa braso ni Gab habang papunta kami sa kubo. Habang nakakakita ako ng dagat di ko mapigilan ang sarili ko na matakot at alalahanin ang mga nangyari noon.
"Don't be afraid, I'm here."
"B-bakit dito pa?" nanginginig kong tanong.
"Hey, hey, listen to me.." Iniharap niya ako sa kanya and he suddenly cupped my face. "We're here para mawala yang takot mo. Yang trauma mo. I want to help you to recover from your terrible past."
"P-paano mo n-nalaman?" still my voice are cracking.
"Your mom told me. She asked me a favor kung pwede ko siyang tulungan para matanggal yang trauma mo. She is very sorry for what she did to you. Hindi niya mapatawad ang sarili niya because of that." sagot nito sa akin.
"Si mommy? Bakit niya sinisisi ang sarili niya? I'm the one who---" he puts his finger on my lips to stop me from saying any words. "Because that's your parents. Kahit na ikaw pa ang may kasalanan, hindi naman nila matiis na nakikita kang nagkakaganito-- takot."
Hanggang sa hindi ko na mapigilan na pumatak ang mga luha ko sa mata. Kahit na! Ako pa rin ang may kasalanan nito. Nag walk-out ako nun para hindi ko na marinig pa ang nakakairitang boses ni mommy habang pinapagalitan niya ako. Hanggang sa dinala ko na lang ang sarili ko sa kung saang-saang lugar. Nakita ko na lang ang sarili kong nakatayo sa dagat at doon na nangyari ang pilit kong kinakalimutang pangyayari. Lahat ng yan kasalanan ko, pero hindi ko pa rin lubos maisip kung bakit sinisi ni mommy ang sarili niya. And even she don't need to be sorry. I deserve the consequence happening to me. Ang takot ko sa dagat? Ang mga masasamang panaginip ko tungkol sa nangyari? I deserve all of these.
