Para sayo to @yuzuyuzukarinkarin HAPPY BIRTHDAY!! :D
Destiny's POV
"How are you, my princess? It's been a long time and you look like a beautiful fine young lady now." he said while we're walking in the hallway.
He is Alexander Martine Wilsmith. Isang amerikano. Kaya duduguin ang ilong ko nito pag naubusan.
Nakilala ko siya nung mga bata pa kami. 6 years old I think.
"Silly... Ilang taon kang di nagpakita tapos susulpot ka na lang bigla!" Sinandya ko talaga iyan para hindi niya maintindihan. Bahala siya sa buhay niya...
Nangiwan kasi bigla..
"Hey, I'm sorry ok? I left you without saying a single word because--"
"Because wha---"
Natigilan ako bigla sa pagsasalita at sa paglalakad... Napatingin din ako sa kanya... Teka, teka... Naintindihan niya ko??
"Wait, you can understand me?" tanong ko sa kanya.. Ang galing naman niya, naiintindihan niya yung sinabi ko.. May super powers ba tong lalakeng to at na i tatranslate niya sa english ang sinabi ko?! Weird...
"Yes I can at marunong na rin ako magtagalog...."
Woah! Ang galing niya ah.. Dati kasi nung mga bata kami kulang na lang pati tenga ko magdugo dahil sa kaka english niya eh..
"That's great.. Hindi na rin ako magkakandahirap sa pagsasalita ng English nito.." - ako
"Ok, let's go back to the topic... Bakit mo ko iniwan noon?" tanong ko agad sa kanya habang pinagpatuloy namin ang paglalakad sa hallway.
Ganito kasi...
Noon, lagi kaming tumatambay ni kuya sa school playground namin. Ni isa, wala akong kaibigan noon, si kuya lang lagi kong kalaro at laging kong inaaway. Pero simula noong lagi siyang nacoconfine sa hospital dahil sa sakit niya, wala na kong naging kalaro at naging kasama. Kapag hinihintay ko si manong para sunduin ako, tumatambay muna ko sa playground mag isa at dun ko nakilala si Martine. Naging kaibigan ko siya. Tsaka parang siya rin ang proxy ni kuya. Lagi na rin kaming naglalaro. Simula rin nun nagkaroon na rin ako ng mga batang kaaway. Bakit? Sikat kasi si Martine sa school namin dahil lahat nasa kanya na. Matalino, mayaman, mabait, cute, active sa klase etc. Ibigsabihin madaming mga batang gusto rin siyang maging kaibigan. Madami naman siyang kaibigan, may iba nga lang talagang 'trying hard' para lang maging kaibigan siya at lalo pa nilang maging ka close si Martine. At yung mga 'trying hard' na yun, yun ang mga batang inaaway ako ng walang dahilan. Pero thanks to Martine, lagi naman niya ko pinagtatanggol.
Isang araw, hinintay ko siya sa playground pero hindi siya sumulpot. Ilang weeks din akong naghintay sa kanya noon.... Nalaman ko na lang bigla na umalis na siya sa school at pumunta sa ibang bansa. Naiinis ako sa kanya kasi hindi niya man lang sinabi na aalis siya.
"My father died and I need to get back to California immediately. While I'm at my hometown my mother decided to continue there my studies.. That's why I left you without saying it to you and now I'm back....... And, I came here because I find out that you're studying here." He suddenly said. He had this soft voice ever.
"My father died and I need to get back to California immediately. While I'm at my hometown my mother decided to continue there my studies.. That's why I left you without saying it to you but now I'm back....... And, I came here because I find out that you're studying here." He suddenly said. He had this soft voice ever.
"And then, now what?"
Ang sungit ko! Psh! -.-''
Di ko kasi mapigilan ang inis ko sa kanya. Umalis din ako sa school ko noon dahil dumami lalo ang umaway at nang bully sa akin dahil ako ang sinisisi nila kung bakit si Martine pumunta ng ibang bansa. Ako pa ang cause?! Iba rin sila eh!
