Okyanusumdaki Inciler

-14

Ertesi gün gene Yaprak'ı gördüm.
Ben merdivenlerden iniyordum o asagida duruyordu.
Bir anda gene burnu kanamaya başladı.
Hemen yanına koştum ve mendil verdim.
Mendili burnuna koydu.
Ve "Teşekkürler" deyip gitti.
Bu bana tuhaf gelmişti nasıl olsa Yaprak hiç teşekkür etmezdi...

Öğlen oldu bugün de belki Yaprak ın annesi gelir diye gene okulun arkasına gittim.
Doğru tahmin etmiştim Yaprak in annesi oradaydı.
Yaprak annesinin yanına geldi.
Bir baktım karşımda Emre vardı.
Emre de benim gibi saklanmış bir şekilde, onları izliyordu; Emre ile göz göze geldik.
Güldü sonra ben de ona gülümsedim.
Gene dün ki gibi Yaprak ın annesi Yaprak'a kızdı ve gitti.
Yaprak da gitti.
Emre yanıma gelerek terasa çıkalım dedi.
Peşinden gittim; okulun çatı katındaki terasa çıktık.
Banka oturduk, Emre konuşmaya başladı "Sen de mi biliyorsun Yaprak'ı?"
Ben: Evet dün de gördüm; dün az daha annesi tokat atacaktı ki ben yere taşları attım tokat atmasin diye...
Yaprak bu yüzden hep seni geçmeye çalışıyor, arkadaşı da yok çünkü buna zamanı yok ve bu yüzden hep durmadan burnu kanayana kadar ders çalışıyor...
Emre : Evet, onu kurtarmaliyiz...
Çoğu ebeveyin bizim için iyi olanı yaptığını düşünüyor fakat çok yanılıyor bizim zamanımızı alıyorlar özgürlük diye bir şey kalmıyor; zaten bu dünya da bir kere olucaz sonrası yok...

Biz Emre ile baya bi konuştuk, dertlestik.
Güzel geçti artık o da açılmaya başlamıştı eskisi kadar fazla içine kapanık biri değildi..

Yaprak in ağzından :
Annemin yanına gittim ve koltuğa oturdum.
"Anne bir diyecem!" dedim annem "evet?" dedi
"Ben den ne istiyor bu hayat?"
Annem :Ne demeye çalışıyorsun?
Ağlamaya başladım..
Ben : Ben büyük bir hata yapttım hep senin için çalıştım sen benim iyiliğimi istedin benim mutlu olduğumu düşündün ama ben gene de mutlu olmadım.
Hiç düşündün mu kızım gerçekten mutlu mu diye?!
Hiç arkadaşım olmadı herkese ters davranmak zorunda kaldım.
Hep arkadaşlarımı bir rakip olarak gördüm öyle gördükçe onlar benim gözümde düşman oldular.
Hep sınıfta ikinci oldum bu beni aslında bir yana hiç uzmedi ama bir yana da çok üzdü neden mi annem bana çok kızacak annem beni o benimle hiç ilgilenmeyen kızını hiç sevmeyen babamın yanına gonderecek diye çok korktum ve üzüldüm...
Hiç bir zaman gulmedim.
Sinifimdakiler bana "niye hiç gulmuyorsun" diye soruyorlardi ben cevap veremiyordum; gulmememin nedeni hiç mutlu olmamamdi.
Artık ders çalışmaktan hergün burnum kanamaya başladı.
Kendim den o kadar nefret ettim ki, neden hiç gulmuyorum? neden insanları tersliyorum? neden kendime iyi bir şey yapmıyorum? neden derslerim iyi olursa her şey düzelir diye kendimi kandiriyorum? neden saçma sapan şeyler yüzünden kendime zarar verilmesine izin veriyorum? neden özgür değilim? neden mutlu değilim??!!
Artık özgür yaşamak istiyorum.

Ben söyleyeceklerimi bitirdikten sonra hüngür hüngür ağlamaya başladım.
Annem beni odama gönderdi.
Galiba annem hiç duzelmeyecek...

😢😢😢ben niye bu kadar duygusalim?😢
Sizce annesi düzelecek mi?
Sonra ki bölümü bekleyin çok müthiş olacak inş.
Bu aralar ödev olmadığı için sık sık yazıyorum bu yüzden sakin ayrılmayın ve hep takip edin 😉😉
İyi geceler size ❤❤❤