Alışılmamış Duygular

BÖLÜM 19

( Bu bölümde daha yoğun +18 var, eğer rahatsız olan varsa o kısımları okumasın.)

İçeri girdiğimde kalbim çok hızlı atıyordu. Bunu söylemek bile beni bu kadar utandırıyorsa nasıl yapabilecektim ben bu işi? Ama evet istiyordum. 18 yıldır sakladığım, özenle koruduğum şeyi sevdiğim adama verecektim. Büyükannem her zaman öyle söylememiş midir? Güzel Jessica'm, seks sadece vücutların birbiriyle kaynaşması değildir. Seks, kalplerin de kaynaşmasıdır. Bir gün sen de kalbini bir adama kaptıracaksın, eğer onun kalbi de senin ellerindeyse ve hazır olduğunu hissediyorsan bunun olmasına izin ver. Ben görmüş geçirmiş bir kadınım, büyükbabanın bana değer verdiğini hissetmeseydim asla böyle bir şey yapmazdım. Şimdi bana bir söz ver, doğru kişi olduğunu hissedene kadar kimsenin bunu senin elinden almasına izin verme. İnan bana eğer doğru kişi değilse Tanrı da bunun olmasına izin vermez.

Bir kere kendimi inandırmıştım. Dexter'layken. Ve Tanrı beni korumuştu. Doğru kişi Dexter değildi ama Jose... Jose doğru kişi. Tanrım, Jose'yi tüm kalbimle seviyorum. Biliyorum beni sevmiyor ama benim zarar görmeme asla izin vermez.

Eğer büyükannem hala hayatta olsaydı ona duygularımı anlatırdım. Ona kalbimin içini anlatırdım. Daha da önemlisi ona kalbimin içindeki Jose'yi anlatırdım. Yarın akşamı düşünmemek için kendimi meşgul etmeye çalıştım. Üniversite staj başvurularım için internetten her hedeflediğim üniversitelerin formatlarını okudum. Daha sonra eksiklerimin listesini yaptım. Sınavları için notlar tuttum. Özel yetenekli olanlar için provalar yaptım. O kadar uzun süredir kendimi oyalıyordum ki saatin 1 olduğunun farkına varmamışım. Odamdan çıkıp mutfağa gittim. Kahvaltıdan beri hiçbir şey yememiştim fakat hala daha kendimi tok hissediyordum. Bir bardak su içip odama geri döndüm. Hala uykum yoktu elime A Farewell To Arms kitabını aldım. Lise öğretmenimin yoğun ısrarları üzerine zar zor okumaya başladığım bir kitaptı. O kadar önyargılı yaklaşmıştım ki hiçbir zaman okumak istememiştim. Ama okuduğumda çok etkilendiğim, yer yer hüzünlendiğim bir kitaptı.

Tam da Jose gibi. Ona o kadar ön yargılı yaklaşmıştım ki içindeki yoksun olduğu duyguları görememiştim. Kendini beğenmiş, kibirli, zengin piçi olarak canlandırmıştım onu hep. Oysa içinde bir burukluk var. Onu tanıdıkça kendimi suçladığım, onun adına üzüldüğüm şeyler var. Yaşayamadığı, sahip olamadığı şeyler var. Ama bana bir türlü açılamıyor. Onu tanımama izin veremiyor. Babasının zatürreden öldüğünü söylemişti. Zatürre, kulağa hiç ölümcül bir şey gibi gelmiyor. Yani tıp öğrencisi falan değilim bilemem ama çevremde kimse zatürreden ölmedi. Düşündüğüm şeyler tam bir saçmalık; çevremde kocası tarafından bıçaklanan, polis tarafından haksız yere kurşun sıkılan, içki, kumar, uyuşturucu yüzünden hayatını mahvedip ölen hiçbir insan yok. Ama insanlar ölüyor. Güzel bir hayat süren, geçim sıkıntısı çekmeyen, birbirlerine sadakatle bağlı olan ebeveynlere sahip oldum. Kimseyi yargılamaya hakkım yok.

Fakat Jose, beni aciz hissettiriyor. Jose olmadığı zaman sanki yeni bir ayakkabı alamayan, her gün vitrinlerine bakan küçük bir çocukmuş gibi hissediyorum kendimi. Sanki o benim pamuk şekerimmiş gibi küçük bir çocuğun sevgisiyle bağlıyım ona. O beni yeri geldiğinde küçük bir çocukmuş gibi hissettiren yeri geldiğinde ise arzulu bir kadınmışım gibi onu istememi sağlayan birisi. O benim içimdeki her Jessica'ya hitap eden birisi. Elimde kitabım, gözlerimde onun görüntüsünü düşlerken uykuya daldım.

***

Uyandığımda büyük bir heyecanla uyandım. Bu gece hayatımın dönüm noktası olacaktı! Jose'nin hayatında ya bir merkez olacaktım ya da bir U dönüşü. Aklım başımda ya çok güzel benzetmeler yapabiliyorum (!) İlk olarak saate baktım. 2'yi 16 geçiyordu. Uykucu! Sonra tuvalete gittim elimi, yüzümü yıkadım, dişlerimi fırçaladım ve mutfağa geçtim. Bir kase buldum ve mısır gevreğimi içine boşalttım. Bu saatte kahvaltı yapmayı hiç sevemedim çünkü. Üzerine sütü boşalttıktan sonra televizyonun karşısına geçerek yemeğe başladım.