Alışılmamış Duygular

BÖLÜM 37

(Bölüm parçası: Fırat Tanış-Yani

Finalden önceki son bölümdür. Ayrıca beni takip eden, hikayelerimi oylayan ve yorum yapan tüm okuyucularıma teşekkür ediyorum. Bilmenizi isterim ki hepinizin sayfasına girip tek tek inceliyorum. Sıkı takipte bulunanları geri takip ediyorum. Ayrıca duyduğuma göre bana mesaj atmaya falan çekinenleriniz varmış, arkadaşlar elimden geldiğince doğal olmaya çalışıyorum. Lütfen öyle saçma düşünmeyin, içinizden bazı okuyucularımla resmen arkadaş olduk. Zevkle sohbet ederiz.  Şimdi keyifli okumalar!)

Nasıl yapacağımı, Jose'ye nasıl 'Senden ayrılmak istiyorum' diyebileceğimi bilmiyorum. Ama eğer ilişkimi bitirmezsem Klaus gerçekten birilerine zarar verebilir. Üstelik vermeye de çalıştı, onca kişiye rağmen Jose'nin annesinin odasına girebildi ve ona şiddet uygulayabildi. Yalan söylüyor olamaz çünkü yoğun bakım ünitesine girdiğini de kanıtlayan bir fotoğraf gönderdi. Jose annesine daha yeni kavuşmuşken benim yüzümden onların ayrılmasına göz yumamam. 

Dün gecenin gözüme bir gram uyku sokmaması ile şuan gözlerimin kıpkırmızı olduğuna eminim. Hatta göz çevrelerimde mor halkalar olduğuna bile yemin edebilirim. Yatakta sağ sol yaptıktan sonra daha fazla dönmemle uyuyamayacağımı anlayıp yataktan çıktım. Odamdaki tuvalette elimi, yüzümü yıkadıktan sonra salona gittim ve annemin orada olup olmadığına baktım. Dünkü tokattan sonra onu görmek istemediğim gerçeğinin yanında eğer evdeyse benim evden çıkmamın mümkünatı olmadığının gerçeği ile onu aramak zorundaydım. Salonda kimsenin olmadığını fark edince acaba uyuyor mu diye düşündüm ve odalarına doğru ilerlemeye başladım. Fakat içeriye nasıl gireceğim? Daha doğrusu ne diye gireceğim? Kapıyı arkama alıp tekrar odama dönmeye karar verdim. Hayır, eğer annemi görürsem kendimi tutamam ve ağlarım. Hangi anne bu denli umursamaz olur? Bana bu yaşta bu tokadı atacak kadar bana sinirlenmiş olamaz. Hadi ama kaç yaşındayım, elbette istediğim bir sevgilim olabilir.

Zihnimi boşaltmaya çalışırken arkamı döndüm ve odama doğru yürümeye başladım. Fakat arkamda bir ses duyunca adımlarıma bir son verdim.

"Kızım." Elbette ki bana böyle yumuşak bir tonla yaklaşan kişi babamdı. Arkamı dönüp koşarak aramızdaki mesafeyi kapattım ve ona sarıldım. Annemin dünkü davraşının aksine bana sıkıca sarılan babamın davranışı üzerine gözümden tekrar yaşlar süzülmeye başladı. "Baba..."

"Şişştt, sakin ol. Ağlama benim güzel kızım."

Annemin dünkü davranışını açıklamaya çalışarak "Ama, annem dün..." dedim fakat devamını getiremedim. 

"Biliyorum bebeğim. Çok üzgünüm..."

"Anlamıyorum baba. Neden?" derken hala sarılı bir vaziyetteydik.

Beni kollarından ayırdı ve gözlerimin içine bakarak "Korkuyor. Bizi anla lütfen, onu araştırdık. Hapise girmiş Jessica. Bunu biliyor muydun? Annesi yok, babası yok. Düzenli bir işi bile yok. Tanrı aşkına sadece dövüş ve motor yarışlarından gelir elde ediyor." dedi.

"Ama bilmiyorsunuz baba. Onun sadece dışını biliyorsunuz, içine dair hiçbir fikriniz yok. Herkes benim gibi şanslı değil." 

"Evet, ama istemiyoruz Jessica. Ona bağlanmadan bir an önce ilişkini bitir." 

"Baba..." diye yalvardım. Zaten bunu yapmak zorundayım fakat beni kararımdan vazgeçirmeye çalışsan baba? Klaus'a karşı yanımda olsan?

Babam "Ben işe gideceğim. Evden çıkmak yok annen birazdan gelir. Lütfen beni aramasını sağlama." dediğinde yine kanalizasyon çukuruna düşmüşüm gibi hissettim.

"Ben, dışarı çıkacaktım."

"Üzgünüm çıkamayacaksın." 

"Lütfen baba..." Hayır, olmaz anlamında kafasını sağa sola salladığında ne hissedeceğimi şaşırdım. Asla Jose'yi arayıp 'Üzgünüm Jose, bitti.' diyemem. Bir gün daha onunla birlikte olacağım. Beni hala sevdiğine emin olacağım. Fakat o sırada Klaus başta Jose ve annesi olmak üzere tüm sevdiklerime zarar verebilir.