Kalbinin Sesini Dinle

-8-

"Birine bir şey mi oldu?" telaş içinde yataktan kalktığımda ışığı açıp yanıma geldi. "Önce bir sakin ol." kafamı alıp verdiğim nefes ile salladığımda "Babanı hastaneye kaldırmışlar." dediği anda "Ne?" diye bağırıp üzerimdeki örtüyü atmaya çalıştım. "Lütfen sakin ol hemen yola çıkacağız."

"Neden hastaneye kaldırmışlar? Durumu nasıl?"

"Bilmiyorum neden kaldırdıklarını babam haber verdi. Sen üzerini giyinirken bende özel bir uçak ayarlayayım."

"Tamam" elimi güç vermek için sıktığında gözlerimi bir kaç saniyeliğine kapatıp tekrar açtım. Hızla kot ve basit bir tişörtü üzerime geçirip telefonumu alarak odadan çıktığımda Emre çoktan hazırlanmıştı. Vakit kaybetmeden yola çıktığımızda içime bir ateş düşmüştü resmen. Şuan uçaktan korktuğum bile aklıma gelmiyordu. Tek korkum babama bir şey olacak olmasıydı. Emre ellerimi sıkıca tutup her saniye yanımda olduğunu söylemesi biraz olsun kendimi toparlamamı sağlıyordu. "Emre babama bir şey olmaz demi?"

"İçini ferah tut babamıza hiç bir şey olmayacak." sona doğru sözleri fısıltı gibi çıksa da sözlerine inanmak istiyordum. Kafamı omzuna yerleşmesini sağladığında itiraz etmeden omzuna yaslanıp elini sıkıca tutum. İner inmez bizi karşılayan araba ile hastaneye ulaştığımızda babam ve Mehmet amca bizi kapıda karşıladı. Mehmet amca beni kollarının arasına aldığı anda içim boşalıyormuş gibi hissettim. Bu hissi daha önce yaşamıştım. Annem öldüğünde de böyle hissetmiştim. Ayaklarımdaki derman kesilmeye başladığında "Emre." demesiyle kendimi bildiğim sıcaklıkta bulmam bir oldu. "Defne iyi misin?"

"İyiyim babamı görmeden olmaz." deyip doktora yönelmesine izin vermeden kolları arasından çıkıp babama baktım. Beni kolları arasına alıp asansöre ilerlememizi sağladığında Emre ve Mehmet amcamda peşimizden hareket ettiler. Kaçıncı kata çıktık bilmiyorum ama Mesut'u görmem ile hızla yanına ulaşıp, "Mesut babam nasıl?"

"Doktorlar durumun stabil olduğunu söyledi. Sakin ol bizim kız amcam sapasağlam çıkacak buradan."

"İnşallah."

"Hoş geldin abi yengemin yanında hazır bizimkiler varken iki dakika konuşalım mı?"

"Hayırdır acil mi?"

"Acil abi bir emanetin var onu sana vermem lazım." Emre beni kontrol edip Mesut'a işaret edip yanımdan ayrıldığında babamı görmek için yoğun bakımım camına ilerledim. Ayaklarım geri geri gitse de cama ulaşıp babama baktığımda ellerimin titremesini önemsemeden dudaklarımın üstüne bastırdım. Son gördüğüm halinden eser yoktu.  Babam koluma girip bana destek olurken daha fazla dayanamayıp kendimi karanlığa bıraktım. Gözlerimi başımdaki müthiş ağrı ile açtığımda elimin üstünde hissettiğim elle, kafamı serum bağlı elime çevirdiğimde Emre ile göz göze geldim. Serumu çıkardığımda "Defne ne yapıyorsun?"

"Babamı görmem lazım."

"Dur aniden kalma. Ver elini." dediğinde tereddüt etmeden eline elimi bırakıp ayağa kalktım. Ayakkabılarıma giymeme yardımcı olduktan sonra elini belime yerleştirip yürümeme yardımcı olup babamın bulunduğu kata ulaşmamı sağladı. Babam ve amcamın yanına oturup içerideki doktorun çıkmasını beklerken doktorum çıkmasıyla Emre kalkmamı engel olup babam ve amcamın konuşmasını beklememi söyledi. Bu sırada babamın bulunduğu yoğun bakımın camına ilerlememi sağladı. Babamın yüzündeki bütün kan çekilmişti sanki.

"Emre babam ölüyor."

"Bunu da nereden çıkardın. Alanın en iyi doktoru tarafından tedavi oluyor kısa zamanda sağlığına kavuşacak."

"Kavuşacak değil mi? Benimle görüşmese bile sağlıklı olacak."

"Gel buraya üzülmene dayanamıyorum. Ağla ve rahatla, içine atma, ben her zaman yanında olacağım söz veriyorum ağladığın her an seni sarıp sarmalayacağım." Emre'nin beni kendine çekip sıkıca sarılması kuruyan göz pınarlarımı canlandırmıştı. Ağlamaya başladığımda nefesini verdiğini hissedip geri çekileceğimde beni kendine daha çok çekip koltukların bulunduğu kısma hareket etmemizi sağladı. Kolları arasında kendimden geçene kadar bir saniye olsun tutuşunu gevşetmeyip sırtımı okşayarak yanımda olduğunu tekrarlayıp durdu. Kendimden geçmeden önce duyduğum son söz beni asla bırakmayacağı oldu. "Emre hadi siz eve geçin biz buradayız."