Secret Love Kiss|L.S

Wij horen bij elkaar

POV: Luke
'Schiet nou op Luke! De les begint zo!' roept Ashton. Ik sluit mijn auto af en loop zwijgend aan zijn zij het schoolplein op. Mijn stem laat zich dan wel niet horen.. in mijn hoofd fluistert hij mij duizenden woorden toe. 'Is er iets Luke?' vraagt Ashton. Ik schud mijn hoofd. 'Nee Ashton er is niets'. 'Luke ik ken je toch. We zijn al zo lang vrienden. Er is wel iets met je'. 'Houd toch op met die onzin! Ik zeg toch dat er niets is!'. Ashton pakt me bij mijn arm en trekt me tot stilstand. 'Het is Zayn hé?'. Ik bijt op mijn onderlip en plots is de grond heel interessant. 'Ja dus. Je wilt niet dat hij Louis en Harry uit elkaar drijft door die demo van Louis' lied te stelen en dat openbaar te tonen'. 'Het ergste is nog wel dat hij iedereen duidelijk gaat maken dat hij het geschreven heeft samen met Harry maar dat is een leugen! Het zal Louis' hart breken als Zayn dit doorzet' fluister ik zacht. Ashton slaat een arm om mij heen. Hij heeft ook gelijk. Hij kent me veel te goed. Hij is mijn oudste en beste vriend. 'Waarom vertel je Zayn dan niet dat hij die demo niet moet stelen?' vraagt Ashton. 'Omdat ik bang ben om hem kwijt te raken. Ik ben nog nooit zo verliefd om iemand geweest en ik heb er alles aan gedaan om hem voor mij te winnen. Dat is gebeurd en ik wil hem niet verliezen. Ik houd van hem' antwoord ik. 'Dat snap ik Luke maar het is maar de vraag waar je naar wilt luisteren. Je geweten of angst' zegt Ashton. 'Ik weet dat ik voor mijn geweten moet kiezen omdat Louis dit gewoon niet verdiend'. 'Er is nog iets wat ik me dan afvraag'. Ik kijk Ashton vragend aan. 'Wat dan?'. 'Je hebt Louis ontvoerd omdat je dacht dat je daarmee Zayn kunt winnen'. Ik leg mijn vinger op mijn lippen. 'Ssshtt! Dat hoeft niemand te weten. Ik was de weg kwijt op dat punt!' sis ik kwaad. 'Oké maar waarom wil je dan niet dat Louis en Harry uit elkaar worden gedreven? Voor zover ik weet was dat een paar maanden geleden nog je absolute doel' zegt Ashton. Ik zucht even en sla mijn ogen neer. 'Ashton.. wat Louis en Harry hebben is speciaal. Ik heb het zelf gezien. Harry sprong Louis achterna toen ik hij in het water viel een paar maanden terug. Zijn handen waren gebonden dus hij kon niet zwemmen. Dat gezicht toen Louis na veel moeite zijn ogen weer opendeed.. was onbeschrijfelijk. Hun twee? Zij horen bij elkaar'.

POV: Louis
Roekeloos staar ik door het raam naar buiten. Harry mikt voor de zoveelste keer in de basket. Hij hijgt als een bezetene. Hij traint nu steeds meer voor die belangrijke basketbalwedstrijd. Ik heb beloofd om erbij te zijn. Ik ben denk ik nog nerveuzer dan bij. Ik hoop zo dat hij de studiebeurs krijgt. Dan kan hij zoveel basketballen als hij zelf wilt. Alleen dan wel zonder mij die elke dag toekijkt. Ik wordt ruw uit mijn gedachten gerukt door een harde donderslag die over de hele wijde omtrek te horen is. Ik sein naar Harry en hij komt meteen naar binnen. Net op tijd want als de voordeur dicht slaat wordt mijn gehoorgang vervult met het geluid van regen dat wild tegen de ruiten slaat. Harry trekt nog lopend een schoon shirt aan en geeft mij een snelle kus. 'Wordt jij nooit moe van naar mij kijken als ik speel?' vraagt Harry. 'Doe niet zo mal gekkie ik kan nooit genoeg van jou krijgen'. Harry grijnst even en pakt me bij mijn middel. 'Weet ik'. Ik glimlach kort en geef hem een knipoog. 'Zeg Lou ik heb iets voor je'. 'Wat dan?'. Harry grijpt in een laatje van een kastje en haalt er twee kaartjes uit. 'Binnenkort is het eindprom. De laatste die we ooit zullen mee maken in high school aangezien we afstuderen. Wil je met mij daarheen?'. Ik zucht even waarna hevig geknik volgt. Harry tilt me even op, draait een rondje en zet me soepel weer neer. 'Zullen we dan weer net zo dansen als een half jaar geleden op prom?' vraag ik zacht. Harry knikt en werpt een korte blik naar buiten. 'Laten we maar oefenen'. Voordat ik nog iets kan zeggen trekt Harry me naar buiten. Het gedonder is al verder weg en de regen klettert op mijn gezicht. 'Wacht hierbuiten?' vraag ik verbaasd waardoor mijn stem twee octaven hoger is dan normaal. Harry knikt nog eens en pakt me stevig vast. 'Net als toen'. We walsen over het basketbalveld wat nu donker gekleurd is door de regen. Zijn smaragdgroene ogen wijken niet af van de mijne. Door de regen lijken ze nu nog helderder dan ze al waren. Ik sla mijn armen beter om hem heen en in mijn hoofd klinkt dezelfde muziek als de eerste keer toen we dansten. Het is hemels. Ik weet nu al dat ik dit heel erg ga missen. Maar toch.. heb ik nu nog de kans om van mijn liefste te genieten.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Voor wie dit op High School Musical vind lijken: Daar is dit boek op gebasseerd maar dan op mijn manier ;)

Het lied sprak me trouwens aan en ik vind het goed bij het thema van dit hoofdstuk passen.

LoveYouu Xxx