Τα σημάδια στο σώμα μου...

Κεφάλαιο 1.

         Μου φαίνεται σαν χθες όταν η μαμά μου με βρήκε λιπόθυμη στο κρύο πάτωμα του μπάνιου. Ήμουν μόλις 9 όταν αποφάσισα πως δεν θέλω να ζω πλέον σε αυτή τη κατάσταση που επικρατεί από την πρώτη μέρα που πάτησα το πόδι μου στο καινούργιο μου σχολείο. Ένα καλύτερο αύριο, σε αυτό δίναμε όλες μας τις ελπίδες. Απ' ότι φαίνεται η ίδια μπορούσε να ξεπεράσει τα όσα περάσαμε, πράγμα που εγώ δεν κατάφερα ποτέ.

         Κλείνω τα μάτια μου και η εικόνα παραμένει εκεί. Κλειστά φώτα, μισάνοιχτη πόρτα και εγώ εκεί, κρυμένη κάτω από το πάπλωμα ελπίζοντας πως ο κακός άντρας δεν θα ξανά έρθει. Μα αυτός ήταν εκεί, κάθε βράδυ, την ίδια ώρα. Τον σκέφτομαι να βγάζει την ζώνη του μεθυσμένος και να ξεκουμπώνει το παντελόνι του γελώντας ενώ εγώ προσπαθώ να κλείσω την μύτη μου ώστε να μη τον μυρίζω..

'Δεσποινίς;' τις σκέψεις μου διακόπτει η υπεύθυνη στο ταμείο που περιμένει να πάρω το ζεστό χάρτινο ποτήρι του καφέ από το χέρι της.

'Με συγχωρείτε' πιάνω άτσαλα το ποτήρι και κάνω να φύγω μα η κοπέλα με κοιτάζει παράξενα.

'Το χέρι σας δεσποινίς, είστε καλά;' δείχνει να ανησυχεί.

'Ε;' κοιτάζω το λερωμένο χέρι μου από τον καυτό καφέ και γνέφω θετικά. 'Ναι δεν κατάλαβα κάτι, είμαι εντάξει'. Πράγματι ήμουν. Παίρνω βιαστικά μερικές χαρτοπετσέτες και πηγαίνω μέχρι την ξύλινη μπάρα. Σκουπίζω το κατακόκκινο χέρι μου και πετάω προσεκτικά την χαρτοπετσέτα στον κάδο ενώ βλέπω την ίδια κοπέλα να με πλησιάζει.
'Σας έφερα μια αλοιφή, θα ανακουφήσει το ερέθισμα' το χαμόγελο της είναι ζεστό και δείχνει πως δεν υποκρίνεται όπως όλοι οι άλλοι. Δεν κάνω τίποτα προτού βεβαιωθώ πως το χαμόγελο μου είναι αρκετά ικανοποιητικό.
'Σε ευχαριστώ, δεν ήταν ανάγκη, είμαι καλά' την παρακολουθώ καθώς εκείνη βάζει ελάχιστη αλοιφή στο χέρι μου και την απλώνει προσεκτικά. Όλα μαυρίζουν και σκέφτομαι πως έπιανε εκείνος τα χέρια μου και με τράβαγε από το μικροσκοπικό μου κρεβάτι. Κουνάω ασυναίσθητα το κεφάλι μου ώστε να με επαναφέρω στην πραγματικότητα. Ευχαριστώ την ευγενική κοπέλα και βγαίνω από το μαγαζί.

     Η πόλη της Αθήνας είναι πολύ όμορφη, ειδικά το βράδυ, είμαι αρκετά χαρούμενη που μένω εδώ, μακριά από την μητέρα μου και τους ενοχλητικούς μου συμμαθητές. Η μόνη σωστή απόφαση της μητέρας μου ήταν ο προορισμός όταν φεύγαμε από το Δίστρατο, 2 ώρες έξω από τα Ιωάννινα. Δυστυχώς όμως μένω σε κέντρο υποστήριξης νέων κάτω των 35 με διατροφικές διαταραχές.  Εντάξει δεν λέω, καλύτερα από το Δίστρατο. Το μόνο καλό είναι πως φαίνεται να έχω κάνει μεγάλη πρόοδο αυτά τα 3 χρόνια που είμαι εδώ και έτσι έχω την εμπιστοσύνη των γιατρών ώστε να βγαίνω μόνη μου έξω. Το μόνο που δεν μου αρέσει είναι μερικά βλέμματα μέσα στον ηλεκτρικό και το μετρό, αλλά τι να κάνουμε; Ο κόσμος είναι κακός.

     Η ζωή στο χωριό ήταν δύσκολη. Ξυπνούσα τουλάχιστον 3 ώρες νωρίτερα για να προλαβαίνω το πούλμαν για το σχολείο. Μου άρεσε όμως να φεύγω από το σπίτι γιατί ξεχνιόμουν. Φίλους δεν είχα πολλούς, μόνο την Βάσια. Οι γονείς της ήταν επίσης από έξω και έτσι δεν είχαν πρόβλημα να κάνουμε παρέα, μια μέρα όμως έφυγαν πίσω στον Καναδά, ποιος ξέρει τι ιστορία είχαν και αυτοί πίσω τους.

     Η μητέρα μου ήταν μόνο 19 όταν έμεινε έγκυος από τον πατέρα μου, γνωριστήκανε σε μια συναυλία rock n roll στο Μπρίστολ της Αγγλίας το 1993 που είχε ως θέμα τον Elvis Presley. Έτσι πήρα το όνομα του, με φωνάζουν Ελ νομίζοντας πως βγαίνει από το Ελευθερία. Τον πατέρα μου δεν τον γνώρισα καθώς δεν μπορούσε να έρθει στην Ελλάδα όπως η μητέρα μου η οποία είχε τους γονείς της εδώ, δηλαδή τους παππούδες μου. Όσο ήμουν μωρό, αλληλογραφούσαν μέχρι που ερωτεύτηκε άλλη και συνέχισε την ζωή του εκεί. Η μητέρα μου λέει πως εξ αρχής δεν είχε σκοπό να αλλάξει την ζωή του για εκείνη. Είχε διάφορες σχέσεις με ντόπιους του χωριού, αλλά δεν τους θυμάμαι, μέχρι που έφτασα τα 6 και έφερε στο σπίτι έναν τύπο ο οποίος ήταν κάτι σαν αφεντικό της. Είχε το τοπικό 'σούπερ μάρκετ' αν μπορείς να το πεις έτσι. Και όταν τα πράγματα δυσκόλεψαν ήταν αναμενόμενο πως η μητέρα μου θα έχανε το δίκιο της μιας και εκείνη ήταν η ξένη στο χωριό.