Τα σημάδια στο σώμα μου...

Κεφάλαιο 2.

    

     Φωνάζω και κλαίω, μα κανένας δεν με ακούει. Το βρόμικο του χέρι κλείνει το μικροσκοπικό μου στόμα ώστε να μην ακούγομαι. Τα χέρια μου δεμένα με την ζώνη του πάνω από το κεφάλι μου. Δεν μπορώ να αντιδράσω το μόνο που κάνει είναι να με πονάει ανελέητα χωρίς κάποια δικαιολογία.

'Κοπελιά;' με σκουντάει ο οδηγός του ταξί. 'Είσαι καλά;' με κοιτάζει με συμπόνια ενώ το χέρι του ακουμπάει αδιάφορα τον ώμο μου.
'Καλά είμαι, αφαιρέθηκα, τι σας χρωστάω;'
Κοιτάζει μπροστά και μουρμουρίζει '6,50 αλλά άσε 5' κουνάει αόριστα το κεφάλι του και εγώ τον πληρώνω βιαστικά  και κατεβαίνω  από το ταξί. 

Είναι σχεδόν 12 και ίσα που προλαβαίνω να πάω στην πρώτη μου συνεδρία. Έχω δυσκολευτεί πολύ για να φτάσω μέχρι εδώ. Όμως δεν μετανιώνω, είμαι εδώ, στο κέντρο της Αθήνας, συμβουλεύω και συμβουλεύομαι παιδιά με διάφορα προβλήματα περισσότερα ή και λιγότερα από τα δικά μου. Ως άτομο με υπερφαγία μπορώ να πω πως τα 85 κιλά που είμαι τώρα είναι πολύ ικανοποιητικά αν σκεφτεί κανείς πως στην 2α λυκείου ζύγιζα 115 κιλά. Προσπαθώ να ελέγξω τις τάσεις μου προς εμετό όμως ακόμη μου είναι πολύ δύσκολο.

   Η πρώτη συνεδρία δεν πήγε και άσχημα, γνώρισα νέους ανθρώπους, πληγωμένους όπως και εγώ. Ο Ηλίας είναι 21 και πάσχει και αυτός από βουλιμία. Απ' όσο ανοίχτηκε μπορώ να καταλάβω γιατί έχει φτάσει σε αυτό το σημείο. Οι γονείς του είναι γυμναστές και τον πίεσαν πολύ να διαμορφώσει το σώμα του με βάση τα θέλω τους. Έτσι κατέληξε να έχει καθημερινή ανάγκη τον εμετό για να μειώσει τα κιλά του πιστεύοντας έτσι πως θα 'χτίσει' σώμα. Η Μαίρη πάσχει από νευρική ανορεξία. Είδα πως προσπαθούσε να φτιάξει την μπλούζα της έτσι ώστε να δείχνει περισσότερο εύσωμη. Δυστυχώς για την Μαίρη, τα άτομα με νευρική ανορεξία, είναι πολύ δύσκολο να δουν το πόσο έχουν αλλάξει και ενώ είναι μόνο 45 κιλά θεωρεί πως είναι 70. Που δηλαδή και 70 να ήταν, που το κακό; Ο Άκης πάσχει από παχυσαρκία και προσπαθεί να μη τρώει πολύ, αλλά δεν τα καταφέρνει. Και τέλος είναι άλλο ένα αγόρι το οποίο όχι μόνο δεν μας είπε τα δικά του, αλλά δεν συστήθηκε κι'όλας. Πολύ όμορφος και μυστήριος αλλά απ' ότι φαίνεται μόνο εγώ τον πρόσεξα.

  Μόλις τελείωσε η συνεδρία εγώ με τον Ηλία αποφασίσαμε να πάμε για καφέ, προφανώς μιας και συμπάσχουμε θεωρείσαμε πως θα ταιριάξουμε σε πολλά κομμάτια. Και όντως ισχύει. Μας αρέσει η λογοτεχνία, η ποίηση και ακούμε τους ίδιους καλλιτέχνες. Από την πρώτη μας συνάντηση κατάλαβα πως ο Ηλίας πρέπει να έχει διαφορετικές προτιμήσεις, όχι πως με πειράζει δηλαδή. Έχω δικά μου προβλήματα για να ασχοληθώ.

  Ο Ηλίας είναι αρκετά κύριος ώστε να πληρώσει και τους 2 καφέδες, και το κάνει. Κοιτάζω την ώρα και έχει πάει 4:30. Αποφασίζουμε να φύγουμε, ανταλλάζουμε αριθμούς και εκείνος πηγαίνει προς τον σταθμό του ηλεκτρικού ενώ εγώ βγαίνω στον κεντρικό για να πάρω ταξί. Όσο περιμένω βλέπω την κοπέλα, που μου περιποιήθηκε το χέρι, να κατεβαίνει αργά τον δρόμο, κάνω πως δεν την βλέπω, σταματάει επιτέλους ένα άδειο ταξί και μπαίνω μέσα.

   Έχοντας ήδη 40 λεπτά που έφτασα στο ίδρυμα αποφασίζω πως ήρθε η ώρα να πνίξω τον πόνο μου στο φαΐ, περνάω τον μεγάλο διάδρομο και κατεβαίνω τα σκαλιά και εκείνη την στιγμή μας ενημερώνουν από τα μεγάφωνα πως το κέντρο μας θα φιλοξενήσει για μερικούς μήνες το κέντρο της Θεσσαλονίκης λόγω συντήρησης του κτιρίου. Αδιαφορώ μέχρι που φτάνω στο μαγειρείο της Κ.Δήμητρας. Η Κ.Δήμητρα είναι ένας από τους πιο καλούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει εδώ μέσα. Μου κράτησε μια μερίδα στήθος κοτόπουλο με λίγο ρύζι. Είναι υπέροχη. Τελειώνοντας το γεύμα μου, βλέπω από την γυάλινη τζαμαρία ένα πούλμαν να σταματάει στον προαύλιο χώρο και πολλά άτομα να κατεβαίνουν μαζί και το όμορφο αγόρι από την σημερινή συνεδρία.