Τα σημάδια στο σώμα μου...

Κεφάλαιο 10.

                   Η μέρα τελείωσε πολύ γρήγορα. Με πολλές ματιές να πηγαινοέρχονται από τα 2 τραπέζια. Αναγκαστικά γύρισα με τον Κρις μιας και μένουμε στο ίδιο ίδρυμα. Δεν μιλήσαμε σχεδόν καθόλου στο ταξί. Όμως μπορώ να καταλάβω πως ήθελε να μου μιλήσει. Ευτυχώς έβαλα τα ακουστικά μου και ο οδηγός ήταν ο κλασικός Έλληνας ταξιτζής που πιάνει απευθείας την κουβέντα στους πελάτες του, έτσι άρχισε να μιλάει με τον Κρις για το πόσο άσχημα είναι τα πράγματα στην Ελλάδα, για την εγκληματικότητα και για την κυβέρνηση.

                 Από τότε που απέκτησα τον Ηλία και τον Κρις, σταμάτησα να έχω εφιάλτες.  Ακόμη και όταν όλα μαυρίζουν, δεν βλέπω τον ίδιο άνθρωπο που με κακοποιούσε με τόση βία.
'Ελ, φτάσαμε' με σκουντάει ο Κρις ξυπνώντας με από τις βαθιές σκέψεις που είχαν περικλείσει το μυαλό μου. Κάνω την κίνηση να πληρώσω μα απ' ότι φαίνεται ο ταξιτζής είχε πληρωθεί ήδη.
'Δεν ήταν ανάγκη να το κάνεις αυτό' ψελλίζω αφού έχουμε κατέβει και οι 2 από το ταξί.
'Δεν θα σε άφηνα να πληρώσεις, ποτέ και για τίποτα' μου χαμογελάει και νιώθω μια χαρά που βλέπω αυτό το θέαμα. Μπαίνουμε στο 'σπίτι' μας, η ώρα ήταν σχεδόν 5 οπότε είχαμε χάσει το μεσημεριανό και έτσι δεν χρειάστηκε να πάμε στην τραπεζαρία αλλά κατευθείαν στα δωμάτια μας.
'Έλα να κοιμηθείς μαζί μου' λέει ο Κρις και το στομάχι μου σφίγγεται.
'Γιατί; Δεν μπορείς μόνος;' Λεω σχεδόν αδιάφορα και βλέπω πως εκνευρίζεται.
'Απλά ήθελα παρέα, ξέχνα το'. Φεύγει χωρίς να κοιτάξει πίσω του ενώ εγώ στηρίζομαι στον τοίχο και τον παρατηρώ να απομακρύνεται. Όταν πλέον έχει εξαφανιστεί από το οπτικό μου πεδίο, μπαίνω στο δωμάτιο μου και αντικρίζω για ακόμη ένα βράδυ το άδειο κρεβάτι της Κάτιας. (κεφάλαιο 3, κοπέλα με νυχτερινό σύνδρομο). Δεν μπορώ να δεχτώ πως η Κάτια έφυγε. Χαίρομαι που είναι καλά αλλά μου λείπει. Ήταν πολύ καλή στο να με ακούει χωρίς να ρωτάει περαιτέρω πληροφορίες για την παλιά μου ζωή. Με όλες αυτές τις σκέψεις αποφασίζω να μπω στο μπάνιο, ένα ντουζ ήταν ότι πρέπει εκείνη την στιγμή.

               Στέκομαι μπροστά από τον χειρότερο μου εχθρό. Τον καθρέπτη. Γυμνή, απροστάτευτη από αυτό που θα αντικρίσω. Ένα σώμα γεμάτο σημάδια. Κοψίματα, εσκεμμένα και μη. Οι ραγάδες να σχηματίζουν τις ρίζες ενός δέντρου, οι χαρακιές τις σταγόνες της βροχής και τα σημάδια της ζώνης, από το απεριόριστο ξύλο που έχω φάει, να στολίζουν την κοιλιά μου σαν φύλλα του φθινοπώρου.