Τα σημάδια στο σώμα μου...

Κεφάλαιο 9.

      Κάνω την αδιάφορη. Πιστεύω πως τον πειθώ. Τον βλέπω να έρχεται προς την καφετέρια και γυρνάω απευθείας ώστε να κάνω πως δεν τον είδα.
   'Όμορφη μου Ελ' νιώθω τα ζεστά χέρια του Ηλία να με αγκαλιάζουν σφιχτά από πίσω και αμέσως νιώθω ένα βάρος να φεύγει από πάνω μου.
   'Χαίρομαι τόσο που σε βλέπω' γυρνάω να τον δω και αντικρίζω αμέσως έναν ψηλό μελαχρινό τύπο να στέκεται πίσω από τον Ηλία. Δεν ρωτάω ποιος είναι μιας και θεωρώ πως είναι σωστό να μου τον συστήσει ο Ηλίας, πράγμα που γίνεται αμέσως.
'Έλ από εδώ ο φίλος μου ο Άγγελος, Άγγελε από εδώ η αγαπημένη μου Ελ' το χέρι του Άγγελου σφίγγει το δικό μου και οι φλέβες στα δάχτυλα του αρχίζουν να ξεπετάγονται. Εκείνη την στιγμή βλέπω με την άκρη του ματιού μου τον Κρις να μας κοιτάζει γεμάτος λύσσα, το απολαμβάνω όμως.
'Είναι ο Κρις μέσα, με μια κοπέλα' λέει χαμηλόφωνα ο Ηλίας, λες και υπήρχε περίπτωση να μας ακούσει από εκεί.
'Το ξέρω, αλλά δεν με νοιάζει' απαντάω αμέσως για να φανώ ετοιμόλογη.
'Εγώ νομίζω πως σε νοιάζει, και αφού το κοριτσάκι μου ζηλεύει αυτή τη κοκκαλιάρα, θα πάμε εκεί μέσα να του δείξουμε..' λέει ο Ηλίας γεμάτος σιγουριά.
'Να του δείξουμε τι;' ψελλίζω τελείως αμήχανα. 'Γυναίκα χωρίς πιασίματα, δρόμος χωρίς σήματα, αγάπη μου' φωνάζει ο Ηλίας ίσα ίσα για να ακουστεί σε εμένα και στον Άγγελο και ανοίγει την πόρτα της καφετέριας, περνάει μέσα και εμείς από πίσω ακολουθούμε γελώντας μέχρι δακρύων.
  Βρίσκουμε ως γνωστών θέση στο μπαλκόνι. Από τα αριστερά μου θα έχω θέα την Ακρόπολη και από δεξιά μου τον Κρις με την, πολύ αδύνατη και όμορφη, κοπέλα που βγήκε.